Δε φοβάμαι για εμάς. Δε στεναχωριέμαι για τους νέους εδώ. Μα μονάχα λυπάμαι που οι κόποι των άλλων των νέων, των παλιών εκείνων των πολεμιστών, που αγωνίστηκαν για το Στέμμα το Αλεξανδρινό, αυτό που αιώνια θα καταριέται τις γενιές μας, αυτό που κάποτε μας θύμιζε Ελλάδα.
Δεν ήσαν λίγοι άλλωστε, δεν ήσαν τιποτένιοι. Τ΄όνομα τους το λαμπρό, το αίμα τους το Άγιο ξεχάστηκε κι αυτό σαν το παλιό ναυάγιο.
Τι κρίμα που και πάλι η Ιστορία μας δεν έχει μιλιά να μιλήσει, φωνή για να φωνάξει. Και μόνο σιωπά και κλαίει! Ένα μοιρολόι στα χείλη της, σαν αυτό της δόλιας μάνας, την ώρα που θρηνεί τα παιδιά της, τα σπλάχνα της. Έχασε τον Καπετάνιο της, τον Άγρα και τον Ζέζα, δασκάλες, συγγραφείς και ιατρούς. Πατριώτες από κάθε γωνιά της Ελλάδας, χάρισαν τη ζωή τους σε αυτό που μας ανάγκασαν να αποκαλούμε Δημοκρατία, στην Ελευθερία που ασπάστηκε το ψεύδος, τα συμφέροντα των άλλων, των ζαλισμένων και φιλόδοξων αρπακτικών.
Μα οι νεκροί ήταν πολλοί. Και ως γνωστόν “…Οι Νεκροί Περιμένουν”. Κανένας δε λησμονά και κανένας δε λησμονιέται. Θυμάται η Θεσσαλονίκη και ο Λάμπρος Κορομηλάς, η Δράμα και ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος, η Ελλάδα ολάκερη με τον Ίωνα Δραγούμη. Οπλίτες και οπλαρχηγοί, πολίτες και χωρικοί από τη Κρήτη και τη Μάνη, την Ήπειρο και τα νησιά. Ψυχές όλες τους, που πέρασαν στην αιωνιότητα, που πότισαν το χώμα ετούτο με αίμα Ηρωικό, που ανάπαυση ακόμη δε μπόρεσαν να βρουν.
Αιωνία Τους Η Μνήμη!
Και τώρα τι; Μας πήρανε το όνομα, τι άλλο θα μας πάρουν; Κομμάτια λαού, πολιτισμού μας, κατακερματίζονται στο βωμό της προδοσίας μας. Κι ας μη ξεχνάμε “…Τα κάστρα πέφτουν πάντα εκ των έσω”, όπως τόσα χρόνια η εμπειρία μας δίδαξε αλλά δε μας έμαθε. Που είναι η δικαιοσύνη; Πως θα τιμωρήσει τους προδότες; Γιατί να είναι αυτοί ελεύθεροι και οι πεσόντες ξεχασμένοι τέτοιες μέρες;
Δεν είμαστε άξιοι ευθυνών! Τα ξεπουλήσαμε όλα! Τελικά σκούριασε το κλειδί και ο παράδεισος θα μείνει επ’ αόριστον κλειστός. Αφού κανένας μας δε πάλεψε, δεν αγωνίστηκε με το τρόπο που έδειξαν τότε! Η Μακεδονία μάτωσε, τσακίστηκε, σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους, σαν να ήταν η στάχτη, η σκόνη που άφησε η έπαρση των νικητών φεύγοντας. Κι όμως κάποτε νικήτρια ήταν μόνο η Μακεδονία…
(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προσωπική άποψη του συντάκτη!)
