Όσα χρόνια και αν περάσουν από το μακρινό 1960, τη χρονιά δηλαδή που προβλήθηκε η ταινία “Ψυχώ” -στην Ελλάδα ωστόσο η πρώτη προβολή πραγματοποιήθηκε το 1961-, δε θα πάψει ποτέ να είναι ένα απ΄τα πιο ανατρεπτικά και φυσικά κλασικά θρίλερ. Μια ταινία φαινόμενο για την εποχή της και ήταν αναμενόμενο, αφού τα σκήπτρα της σκηνοθεσίας διαχειρίστηκε ο μέγιστος Alfred Hitchcock και στη κυριολεξία έκανε ότι περνούσε από το χέρι του, προκειμένου να εξασφαλίσει τη δημοσιότητα που άρμοζε στο συγκεκριμένο επίτευγμα. Όπως η ρητή εντολή του για απαγόρευση εισερχομένων στις κινηματογραφικές αίθουσες, μετά το πρώτο λεπτό της έναρξης.
Με τον Anthony Perkins, στη θέση του κύριου πρωταγωνιστή, το σενάριο αρχικά φαίνεται να εστιάζει στη Μάριον Κρέιν, την οποία ενσάρκωσε η Janet Leigh, μια νεαρή που έκλεψε ένα σεβαστό χρηματικό ποσό απ΄τον εργοδότη της, για να φύγει και να ακολουθήσει τον έρωτα της. Η στάση της όμως στο Bates Motel, θα αποβεί μοιραία, αφού θα σταθεί η αφορμή της εξιχνίασης από μια σειρά δολοφονιών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής της. Ένα ακόμα σκηνοθετικό παιχνίδι, που “τρύγισε” το μυαλό των θεατών είναι πως απ΄τη μέση της ταινίας και έπειτα, η πλοκή διαδραματίζεται γύρω απ΄τον Νόρμαν Μπέητς (Antoni Perkins). Δύο πρωταγωνιστικές μορφές, που η μία διαδέχθηκε την άλλη. Ο Νόρμαν, ο μοναχικός κάτοχος του απομονωμένου μοτέλ, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο πατρικό του σπίτι, υποστηρίζει πως ζει με τη κατάκοιτη μητέρα του. Ο σερίφης όμως από τη άλλη σκοπιά, δηλώνει πως η μητέρα του Μπέητς μαζί με τον εραστή της έχουν πεθάνει προ δεκαετίας. Οι αλλεπάλληλες αποκαλύψεις θα έρθουν στο φως, όταν η αδερφή της Μάριον και ο σύντροφος της δεύτερης, ψάχνουν να δουν τι απέγινε ο άνθρωπος τους και μη μπορώντας καν να σκεφτούν ότι ενδεχομένως να είναι νεκρή. Το μητρικό πρότυπο όμως είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στη ψυχή του Νόρμαν, που ταυτίζεται με αυτό σε σημείο να ζει μια διπρόσωπη ζωή. Τα τελευταία πλάνα, δείχνουν, τον νεαρό πρωταγωνιστή να “μιλά στο μυαλό του”, το οποίο λειτουργεί βάση το σκεπτικό και την ιδιοσυγκρασία της μητέρας, κάτι που υποδηλώνεται και απ΄τα λόγια του “…Οι αρχές θα καταλάβουν ότι ο Νόρμαν ήταν ο δολοφόνος, και όχι “εκείνη”.
Το σενάριο του “Ψυχώ”, βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Ρόμπερτ Μπλοχ, παρά το γεγονός ότι ο συγγραφέας επικεντρώθηκε περισσότερο στην ιστορία του Μοτέλ και του Νόρμαν, παρά στις ενέργειες της Μάριον. Επίσης ο Χίτσκοκ, χειρίστηκε με τέτοιο τρόπο τη διάσημη σκηνή του φόνου, ώστε στα μάτια του θεατή να μη φαίνεται ωμή βία, απλά και μόνο η αίσθηση του τρόμου.
Παρά τη τεράστια εισπρακτική και εμπορική επιτυχία που έκανε, το “Ψυχώ” κατακρίθηκε από μια μερίδα της εποχής, καθώς ήταν τόσο μπροστά για τα συντηρητικά δεδομένα του τότε. Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων, η ταινία κέρδισε σταδιακά την αποδοχή που της αναλογούσε και φτάνοντας στη σημερινή εποχή, το “Ψυχώ” είναι ο προπάτορας του ποιοτικού θρίλερ, ενώ σε συνδυασμό με τη διαχρονικότητα του, θεωρείται ό,τι πιο “σύγχρονο” θα μπορούσε να κληροδοτήσει η δεκαετία του ’60, στις επόμενες κινηματογραφικές γενιές.
