Μια σύντομη λογοτεχνική ματιά, στο συγγραφικό έργο του 20ου αιώνα, είναι αρκετή για να αποδείξει τη ποιότητα και το κύρος που άφησε πίσω της η πένα εκείνης της νοσταλγικής εποχής. Τα “Ιερά Τέρατα” της τέχνης του λόγου, δεν ήταν λίγα, αφού ο περασμένος αιώνας αποτέλεσε μια μικρή επανάσταση, διότι υπήρχε αφθονία ελευθερίας λόγου και πνεύματος. Μια επανάσταση που γέννησε “διαμάντια”, των οποίων τα ονόματα θα μείνουν γραμμένα στο βιβλίο της αιωνιότητας.
1) Stephen King
Ο Βασιλιάς της Λογοτεχνίας του τρόμου και του θρίλερ, ο οποίος ξεκίνησε την ενασχόληση με τη γραφή απ΄την ηλικία των εφτά ετών, μεσουρανεί απ΄το 1974, όταν εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο, γνωστό και απ΄τις μεταφορές του στο κινηματογράφο, με τίτλο “Κάρι”, μέχρι και στις μέρες μας, που συνεχίζει με τη δουλειά του να κερδίζει όλο και περισσότερους θαυμαστές. Ένας μεγάλος αριθμός του έργου του αποτελεί τις πιο δυνατές ταινίες τρόμου όλων των εποχών, όπως η “Λάμψη”, το “Misery”, το”Αυτό”, η “Ομίχλη” και πολλά άλλα. Ο Αμερικανός συγγραφέας, έχει εκδώσει πάνω από 40 μυθιστορήματα και 100 νουβέλες.
2) J.R.R. Tolkien
Στο δύσβατο μονοπάτι της λογοτεχνίας του φανταστικού, βάδισε ο μεγάλος συγγραφέας, φιλόλογος και φιλόσοφος Τζον Τόλκιν. Γνωστός για τα δημιουργήματα του “Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών”, “Χόμπιτ” και “Σιλμαρίλιον”, ο Τόλκιν συνεχίζει να προσφέρει μέσω του γιου του, έργα του που είτε είχαν μείνει κλειδωμένα σε κάποιο συρτάρι, είτε ήταν ατελή. Αντικείμενο του στοχαστικού του ύφους, υπήρξε τόσο ο έρωτας, όσο και ο πόλεμος, δυο συναισθήματα που και ο ίδιος έζησε εις το έπακρο και στιγματίστηκε απ΄αυτά.
3)Harper Lee
Πριν δυο χρόνια, τελείωσε το μελάνι της πένας που έμελλε να αλλάξει τα λογοτεχνικά πρότυπα της Αμερικής. Η δημιουργός του “Όταν σκοτώνουν τα κοτσίφια”, άγγιξε με το έργο της, θέματα λεπτά, βγαλμένα απ΄τα άδυτα της ψυχής της ίδιας και όχι μόνο, αφού το πρόκειται για μια ημιβιογραφία. Το συγκεκριμένο έργο, της χάρισε το βραβείο Πούλιτζερ, ενώ η ίδια απέφευγε για μια ζωή, τον κρότο της δημοσιότητας και της “πολυκοσμίας”.
4) Truman Capote
Ένας απ΄τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα, άκουγε για δεκαετίες στο όνομα Τρούμαν Καπότε. Ένα όνομα συνδεδεμένο με τη κοσμικότητα της Νέας Υόρκης, την αφρόκρεμα του πλανήτη ολάκερου. Παιδικός φίλος της Χάρπερ Λι, αλληλοβοήθησαν ο ένας τον άλλον, όσον αφορά τη λογοτεχνική τους αναρρίχηση. Στενές σχέσεις είχε και με τις αδερφές Τζάκι Κένεντυ και Λι Ραντζιβίλ. Η φήμη του εδραιώθηκε κάπου στα 1948, με την έκδοση του “Άλλες φωνές, άλλοι τόποι”. Δημιουργός επίσης του “Εν ψυχρώ” και του “Πρόγευμα στο Τίφανις” -όπου ποτέ δεν ενέκρινε την Audrey Hepburn ως Holly, στην ομώνυμη ταινία- πρωτοπόρος σε μια άλλη οπτική γωνία για τον έρωτα, το φλερτ και τη πορνεία, ένα θέμα που τον απασχόλησε αρκετά όπως φάνηκε μέσα από τα έργα του. Στο τελευταίο του, ημιτελές διήγημα “όταν οι προσευχές εισακούονται”, επιχείρησε να περιγράψει λίγο απ΄τη ζωή διάφορων διάσημων φίλων και γνωστών του, ενώ ο ίδιος, ουκ ολίγες φορές απασχόλησε τον Τύπο με τη πολυτάραχη και αντισυμβατική ερωτική και κοινωνική καθημερινότητα του.
5) Vladimir Nabokov
O Ρώσος συγγραφέας και ποιητής που έφερε μια τεράστια ανατροπή στο συντηρητικό τότε κόσμο, με το πιο αμφιλεγόμενο αριστούργημα, “Λολίτα” το 1955, θεωρείται απ΄τα μέγιστα ονόματα του μυθιστορήματος, της δημοσιογραφίας και της μετάφρασης. Το ιδιαίτερο στυλ του και η συγκεχυμένη άποψη του για τον έρωτα, η λατρεία του για τη φύση και άπειρα βιογραφικά του στοιχεία, αποτέλεσαν για πολλά χρόνια, τη πλούσια θεματολογία του. Άλλα έργα του είναι τα “Speak Memory”, “Pale Fire”, “Η άμυνα του Λούζιν” κ.α.
6) Αγκάθα Κρίστι
Ένα είναι το μεγάλο όνομα που βασιλεύει, στο κόσμο του αστυνομικού και δε θα μπορούσε να είναι άλλο από της Αγκάθα Κρίστι. Η “Βασίλισσα του εγκλήματος” όπως είναι ο τίτλος που της αποδόθηκε, είναι η δημιουργός του πασίγνωστου Ηρακλή Πουαρό, που η φήμη και στο αστυνομικό του δαιμόνιο, εμπνέει σεναριογράφους και σκηνοθέτες. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 100 γλώσσες.
Μικρά και μεγάλα στολίδια της ιστορίας, που άνοιξαν το δρόμο για τη σύγχρονη λογοτεχνία, για πάντα θα φέγγουν για τη τέχνη των γραμμάτων και δε θα πάψουν να αποτελούν το μεγαλύτερο οίστρο για τους συγγραφείς του μέλλοντος.
