Γιατί αγαπώ; Πόσο αγαπώ; Και πότε αγαπώ;
Όπως λέει και ο Καζαντζάκης “αγαπώ θα πει χάνομαι”. Ίσως όμως οι άνθρωποι το έχουν ξεχάσει αυτό. Να αγαπούν μέχρι το σημείο που να χάνονται. Αλήθεια ξεχνάς να αγαπάς; Ίσως θα ήταν καλύτερο να πούμε ότι φοβάσαι να αγαπήσεις και φοβάσαι να αγαπήσεις γιατί φοβάσαι ότι θα σε απορρίψουν. Ο φόβος είναι το χειρότερο συναίσθημα και σε κρατά μακριά από ανθρώπους πράγματα και καταστάσεις που υπό άλλες συνθήκες μπορεί να σου πρόσφεραν όλα αυτά που επιζητάς με τόσο πόθο. Φοβάσαι μήπως πληγωθείς! Μα τι νόημα έχει αν δεν πληγωθείς, δεν πάθεις, δεν μάθεις, δεν ρισκάρεις; Θα ζεις μια ζωή με αυτούς τους φόβους; Πρέπει να αρχίσουμε να ποντάρουμε στα άτομα που έχουμε απέναντι μας. Αν χάσεις κάτι έχεις μάθει. Αν πάλι “νικήσεις”; Τότε έχεις αποκτήσει ένα πιστό φίλο ή σύντροφο.
Και από την άλλη, όταν ήμασταν παιδιά μας μάθανε πως όταν δίνουμε, είτε αυτό είναι πράγμα είτε συναίσθημα, ότι δεν είναι αναγκαστικό, να το παίρνουμε πίσω. Όταν δίνουμε κάτι, το δίνουμε από την καρδιά μας, χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα από τους άλλους. Το δίνουμε πρώτα για να ικανοποιηθούμε κυρίως εμείς και μετά οι άλλοι. Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι προσφέρουμε για να ικανοποιηθούμε χωρίς να μας νοιάζει τί κάνουν οι άλλοι. Αγαπάμε γιατί έχουμε ανάγκη να αγαπήσουμε, νιώθουμε γιατί θέλουμε να νιώθουμε και δίνουμε ανεξαρτήτως του αν θα λάβουμε. Αν αυτό δεν το κατανοήσουμε τότε δεν θα κατανοήσουμε τις πραγματικές αξίες και τα πραγματικά συναισθήματα της ζωής. Σκέψου μόνο αν κάθε άνθρωπος που σε πλησίαζε και σε γνώριζε περίμενε από σένα ανταλλάγματα και θα καταλάβεις ότι όταν αγαπάς, αγαπάς ανιδιοτελώς. Συνεχίστε, λοιπόν, να αγαπάτε χωρίς φόβο και πάθος, με όλη σας τη δύναμη, με ότι έχετε και δεν έχετε! Η αγάπη δίνει ζωή, και η ζωή είναι κυρίως για να αγαπάμε!
