Έτυχε να περάσω σε μια πόλη της Μακεδονίας, με άπειρο φοιτητόκοσμο, αρκετά οικονομικό τρόπο ζωής και φανταστική νυχτερινή διασκέδαση μα και καθημερινότητα. Απ΄το πρώτο κι όλας απόγευμα, είχα εγκληματιστεί στο νέο μου σπίτι, στις νέες παρέες. Άρχισε και για μένα λοιπόν αυτό που λέμε φοιτητική ζωή!
Στο σήμερα, έπειτα από οκτώ χρόνια και αφού πριν καιρό έκανε το κύκλο του, αυτό το πολύ όμορφο κεφάλαιο που κάθε άνθρωπος αξίζει να ζει και η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει ρώτα, αναλογίστηκα κι έτσι κράτησα λίγα πράγματα στο μυαλό μου… Τί είναι αυτό που με κάνει να μιλώ με νοσταλγία γι αυτά τα τέσσερα χρόνια;
Δεν είχα να δώσω λογαριασμό σε κανέναν! Πέρα από τη σχολή, οι υποχρεώσεις ήταν μηδαμινές. Κάθε έξοδος ήταν κι ένα ακόμα σκαλί της επανάστασης που βιώνει κάθε παιδί που βγαίνει από την εφηβεία, κάθε πλέον φοιτητής. Το πρωινό ξύπνημα , ήταν η μεγαλύτερη απόλαυση, ειδικά άμα δε συνοδευόταν από μάθημα στις 8:00. Είχα αρχίσει να διαμορφώνω τη ζωή μου , όπως ήθελα να τη πλάθω στο ίσως παιδικό μου ακόμη μυαλό. Ήταν η αρχή της ενηλικίωσης.
Και ποιός μέσα σε αυτή την ελευθερία, δε θέλει να ενσωματώσει έναν έρωτα; Έρωτας σημαίνει Επανάσταση! Η επανάσταση του “εγώ” που γίνεται “εμείς” και του “είναι”! Η δίψα για ζωή, με αμοιβαίους στόχους, που σου μαθαίνει να αγαπάς και να αγαπιέσαι, δεν άργησε να έρθει και σε μένα. Πολλές φορές, δεν έρχεται με τη πρώτη, αυτός ο μεγάλος, αλλά τουλάχιστον αξίζει η αναμονή. Οι ατελείωτες νύχτες μ΄ένα μπουκάλι κρασί, που σε οδηγούν στα άδυτα της ψυχής σου, σπάνε την εσωτερική μοναξιά και μετουσιώνονται στην ένωση του κορμιού με το μυαλό. Ασχέτως με το που θα σε βγάλει όλο αυτό, η συμβουλή μου είναι απλή “Ζήσε το ταξίδι”.
Οι πιο δυνατές φιλίες, δημιουργούνται τότε. Η οικειότητα που δένει τους ανθρώπους έρχεται πιο σύντομα απ΄ότι φαντάζεσαι και ανακαλύπτεις πως τελικά έχεις κι άλλα αδέρφια, που ενδεχομένως να μοιράζεστε μαζί, το ίδιο κρεβάτι ή ακόμη κι ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Είναι οι φίλοι που σε κάθε δυσκολία,α κόμη και της μετέπειτα ζωής, θα είναι εκεί αφού σε έχουν μάθει καλά, σαν μια σπιθαμή απ΄το χέρι τους. Σε βοηθούν στο διάβασμα, στις εργασίες, σε συνεφέρουν στα άσχημα και σε βρίζουν στις βλακείες.
Έζησα το κάθε λεπτό της φοιτητικής μου ζωής, αφού ήξερα πως είναι κάποια χρόνια που οι εμπειρίες που μου χάρισαν δε θα γυρίσουν ποτέ πίσω, μα θα με σημαδεύουν για το υπόλοιπο του βίου μου. Πρόκειται για ένα όνειρο, που δε θες να τελέψει, για ένα διάλειμμα που καθορίζει τη μετάβαση απ΄την εφηβεία στην ενηλικίωση. Ουσιαστικά, ακούγεται ως η πιο δύσκολη φάση που διανύει κάποιος, εφόσον φεύγει απ΄το σπίτι και τη προστασία των γονιών και στέκεται απέναντι σ΄ένα δύσκολο κόσμο, γεμάτο ευθύνες . Όμως, σκέψου πόσο πιο ακατόρθωτα θα ήταν όλα, αν δεν είχες αυτή τη μικρή παύση που σε γεμίζει ζωή και σβήνει τα απωθημένα.
