Μια ζωή γκαφαντζού, λοιπόν. Κι είναι δύσκολο να σκεφτώ από ποιά γκάφα μου να ξεκινήσω. Έπαιρνα μέρος σε μια σχολική συναυλία στον τόπο από τον οποίο κατάγομαι. Εγώ βρισκόμουν στην ορχήστρα, καθώς έπαιζα κιθάρα. Το κακό είναι ότι βρισκόμουν και στην άκρη της σκηνής. Το κοινό ανερχόταν γύρω στα 500 άτομα. Ο μουσικός της μικρής μας σχολικής χορωδίας παίρνει το μικρόφωνο στη μέση της γιορτής και λέει: “Τώρα η Αγγελίνα θα μας πει ένα πολύ λυπητερό τραγούδι, που οι στίχοι είναι γραμμένοι από τη Νεσιέ Γιασίν, σε μουσική Μάριου Τόκα και λέγεται ‘Η δική μου η πατρίδα’ ” . Σηκώνομαι εγώ γεμάτη σοβαρότητα γιατί το τραγούδι όπως ακριβώς ακούστηκε είναι ΛΥΠΗΤΕΡΟ. Αναφέρεται, άλλωστε, στην διχασμένη Κύπρο. Πριν καν να προλάβω να αφήσω την κιθάρα κάτω, ώστε να πάω να τραγουδήσω το σόλο μου, κάνω ένα βήμα πίσω. Και τί συνειδητοποιώ; Δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ πίσω. Καθώς είχα στηρίξει όλη μου τη δύναμη σε αυτό το πόδι, όπως ήταν φυσικό με “πήρε η κατηφόρα”. Έπεσα στο κενό από μία δίμετρη σκηνή και το μόνο που ακούστηκε εκείνη τη στιγμή ήταν ένα “Παναγία μου” της μάνας μου. Ένα κύμα γέλωτος αγκάλιασε το κοινό και τους συνεργάτες μου επί σκηνής, αλλά δεν με πείραξε γιατί κι εγώ είχα πραγματικά πεθάνει στα γέλια. Σηκώθηκα -κυρία- και πέρασα από τα παρασκήνια όπου με αγκάλιασαν όλοι, λες και έγινε κάτι σοβαρό. Ανεβαίνω στη σκηνή και παίρνω το μικρόφωνο. Με κοιτούσαν όλοι με απορία αλλά δεν άφηνα τη ντροπή μου να φανεί. Τραγούδησα αξιοπρεπέστατα, συγκρατώντας το πηγαίο γέλιο μου εκείνη τη στιγμή και μόλις τελειώνω το τραγούδι, κρατάω ακόμη λίγο το μικρόφωνο, απευθύνομαι στο κοινό και λέω “Παρακαλώ αυτό το γεγονός να μην βγει παραέξω”. Κι όπως ήταν φυσικό, γέλασαν. Το αφύσικο στην όλη ιστορία είναι ότι δεν το έβγαλαν εκείνοι παραέξω, αλλά εγώ!
Είναι η ανάγκη μου ο κάθε άνθρωπος να γνωρίζει αυτό το γεγονός πριν με βάλει στη ζωή του. Να δει περί τίνος πρόκειται. Διότι εμένα το όλο συμβάν με καθόρισε. Βγήκα από το “καβούκι μου”, τσαλακωνόμουν χωρίς να ντρέπομαι. Κι αυτό πιστεύω πια είναι προνόμιο. Έπεσα κυριολεκτικά για να καταλάβω ότι είχα πέσει και μεταφορικά. Είναι προτιμότερο πια για μένα να γελάς με τον εαυτό σου, παρά να κλαις γι αυτό που είναι.
Μεγάλωσα μέσα στις γκάφες. Έχω στείλει screenshot συνομιλίας με αγόρι στο ίδιο το αγόρι, ενώ ήθελα να το στείλω σε φίλη μου. Αυτή είμαι. Γκαφαντζού. Κι είμαι περήφανη γι αυτό. Για τις αδέξιες τούμπες, για το ατελείωτα κρύο ανέκδοτο που ξεστόμισα με περισσή άνεση και όλοι με κοίταξαν περιφρονητικά. Για την ζωή μου μέσα στις γκάφες. Πόσες φορές με έλουσε κρύος ιδρώτας; Πόσες φορές δάγκωσα τα χείλη μου ώσπου να ματώσουν; Πόσες φορές είπα τί άραγε να σκέφτονται οι άλλοι για μένα; Πόσες φορές ντράπηκα για όσα κατά τύχη έκανα; Αμέτρητες. Το θέμα, όμως, είναι να βγεις από το καλούπι. Θεέ μου! Πώς γίνεται να θες να είσαι αληθινός και να μην αποδέχεσαι τις γκάφες σου; Μα είναι ωραίο να γίνεσαι ρεζίλι. Τότε πράγματι είσαι ελεύθερος. Κι εγώ νιώθω ελεύθερη. Μακριά από κάθε καθωσπρεπισμό, σπάζοντας τα καλούπια, αγαπώντας εμένα και το ατελή κόσμο που με περιβάλλει.
Εδώ σας παραθέτω το ΛΥΠΗΤΕΡΟ τραγούδι:
Φωρογραφία από Oops GIFS|Tenor
