“Δεν είμαστε και κάτι σπουδαίο συνηθίζουν να λένε οι άλλοι. Δύο μεγάλα στρογγυλά καφέ μάτια που άλλοτε χαμογελάνε και δείχνουν ευτυχισμένα, άλλοτε γουρλώνουν από θαυμασμό ή έκπληξη και πολύ συχνά βουρκώνουν. Είμαστε ευσυγκίνητα μάτια θα έλεγε κανείς… Ακόμα, νευριάζουμε έντονα και με πυγμή . Κύρια αιτία είναι ότι πολλές φορές θέλουμε να μιλήσουμε, να πούμε πράγματα που κρύβονται μέσα στη ψυχή, και που είναι τόσο αληθινά γιατί η ψυχή, ξέρετε, δεν συνηθίζει να λέει ψέματα. Δεν παίζει παρόμοια κόλπα με τα χείλη. Όμως, ποιος δίνει σημασία σε δυο απλά, καφέ, στρογγυλά μάτια; Πολύ απλά για να τα λάβει κανείς υπ’όψιν του, πόσω μάλλον να καθίσει να τα «ακούσει»!
Αν ήμασταν όμως πράσινα ή μπλε; Τότε λες να μας άκουγαν πιο εύκολα; Φυσικά και ναι. Πόσο πιο εύκολα θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον σου δυο ζευγάρια μάτια με ένα ιδιαίτερο χρώμα; Αμέσως μόλις το βλέμμα πέσει σε δυο τέτοια μάτια, ο καθένας θα τα επεξεργαστεί, θα προσπαθήσει να κοιτάξει μέσα από αυτά, απλά και μόνο επειδή το χρώμα τους είναι πιο «σπάνιο». Πόσο ρατσιστές είστε εσείς οι άνθρωποι! Ακόμα και στα μάτια. Τι σημασία έχει αν είμαστε καφέ, μπλε, πράσινα ή γκρι; Όλα κρύβουνε την αλήθεια του κάθε ανθρώπου, αυτή την αλήθεια που τον χαρακτηρίζει και έχει χαραχτεί κατά το πέρας του χρόνου και αναλόγως με τις εμπειρίες και τα βιώματα του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Είμαστε άμεσα συνδεδεμένα με την ψυχή και η επικοινωνία μας μαζί της είναι ουσιαστική. Δεν συνηθίζουμε να διαστρεβλώνουμε την αλήθεια της ,την μεταφέρουμε αυτούσια σε όποιον δείξει το ενδιαφέρον να μας ακούσει.
Καθημερινά αντικρίζουμε ένα σωρό μάτια εκεί έξω, άλλα μας κοιτούν με μεγαλύτερη επιμονή και άλλα μας προσπερνούν φευγαλέα. Άλλα πάλι τα βλέπουμε μόνο εμείς. Όμως τι γίνεται με αυτά τα μάτια που το κοίταγμα είναι τόσο ουσιαστικό; Θα έλεγε κάποιος ότι μερικά μάτια έχουν φτιαχτεί για να κοιτάζονται. Πόσο ουσιαστική είναι η επικοινωνία με κάτι τέτοια μάτια! Το καταλαβαίνεις από το πρώτο κοίταγμα, τα πρώτα δευτερόλεπτα .Έτσι, σαν μια μαγεία να αιωρείται, νιώθεις ότι με αυτά τα μάτια έχεις πολλά να πεις. Λυτρώνεσαι που επιτέλους κάποιος θα δει την αλήθεια σου.
Κάτι τέτοιο συνέβη και με Αυτές. Τα βλέμματα μας τόσο αληθινά, συνδέθηκαν αμέσως με τόση ευκολία. Αρχίσαμε να μιλάμε και στην πραγματικότητα ποτέ δεν σταματήσαμε. Και δεν ήταν μια απλή συζήτηση γιατί ως τότε δεν είχαμε μάθει πως είναι να μας ακούει κάποιος. «Μόνο μάτια και λέξη καμία», αυτό τον τίτλο θα έβαζα στη κουβέντα μας. Δεν αναλωθήκαμε σε λέξεις, μέσω των ματιών έγινε η γνωριμία. Πολύ γρήγορα είχαμε πει τόσα, όσα όλες οι λέξεις του κόσμου δεν μπορούν να μεταδώσουν. Τότε καταλάβαμε ότι επιτέλους βρήκαμε τα μάτια που θα μπορούσαμε ανά πάσα ώρα και στιγμή να μιλήσουμε .Ήταν σαν αυτά τα μάτια να δημιουργήθηκαν για να συναντηθούνε.
Όμορφα μάτια, καφέ, «απλά» σαν τα δικά μου. Την ομορφιά τους δεν την έβλεπε κανείς αμέσως διότι χρειαζόταν πρώτα να επικοινωνήσεις μαζί τους. Εμείς τα αγαπήσαμε γιατί ήταν πρόθυμα να μιλήσουν μαζί μας, να μας μεταφέρουν την δική τους αλήθεια και να ακούσουν με προσοχή και την δική μας. Πόσο σπάνιο στις μέρες μας! Κανείς δεν έχει χρόνο για τέτοιες «κουβέντες», όλοι περιορίζονται σε μακροσκελείς συζητήσεις ωρών που στην ουσία δεν έχουν τίποτα να πουν. Τι νόημα έχει να μιλάμε ώρες με κάποιον, να ακούμε όσα τα χείλη του αρθρώνουν αλλά τα βλέμματά μας να μην έχουν μιλήσει; Τέτοιες συζητήσεις δεν έχουν τίποτα να μας προσφέρουν.
Έτσι λοιπόν, βρήκαμε το αποκούμπι μας. Δεν νευριάζουμε πλέον τόσο εύκολα γιατί πλέον ξέρουμε. Έχουμε Αυτές και τα μάτια τους, που όταν μας κοιτούν βλέπουν κατευθείαν μέσα μας. Και μέσα μας κρύβεται η ψυχή. Κρύβεται η αλήθεια, τα λάθη, οι αδυναμίες και η αγάπη. Χαίρομαι που μπορούμε να μιλήσουμε χωρίς να ενοχλήσουμε τις λέξεις και είμαστε ευγνώμονες που καταφέραμε και βρήκαμε αυτά τα μάτια που μας καταλαβαίνουν. Πόσο στενάχωρο που κάποια μάτια δεν βρίσκουν ποτέ τα «ταίρια τους». Μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων, εμείς πάντα θα ψάχνουμε να βρούμε τα μάτια που μπορούν να ακούσουν την αλήθεια μας και είναι εξίσου πρόθυμα να μας μιλήσουν μέσω της ψυχής τους. Ίσως τελικά η ευτυχία να χρειάζεται δύο, τρία, τέσσερα ζευγάρια μάτια και όχι λέξεις. Αν είναι έτσι, εμείς, τα καφέ «απλά» στρογγυλά μάτια είμαστε πολύ κοντά της!”
