Εκείνος που δεν ασχολείται με τον αθλητισμό, πιθανότατα δεν θα καταλάβει… Πίσω από κάθε αθλητή κρύβεται καλά μια παιδική και εφηβική ηλικία, οι οποίες θυσιάστηκαν προκειμένου το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.
Κυριακάτικα πρωινά που μετατράπηκαν σε μέρες προπόνησης, σαββατόβραδα που από τις εννέα πρέπει να είσαι στο κρεβάτι γιατί την επόμενη μέρα έχεις αγώνα, οικογενειακά τραπέζια στα οποία τρως μόνο σαλάτα διότι πλησιάζει η λιπομέτρηση της ομάδας, όλα αυτά βρίσκονται πίσω από έναν αθλητή. « Σιγά μωρέ τι θα γίνει αν χάσεις μια προπόνηση;» είναι ίσως η φράση που ακούει συχνότερα από όλες κάποιος αθλητής, και πολλές φορές την κάνει και ο ίδιος στον εαυτό του. Κι όμως, ακόμα και εκείνη την φορά που με μηχανικές κινήσεις και νεύρα ετοίμασες την τσάντα για την προπόνηση, θέλοντας να τα παρατήσεις όλα, γύρισες ξέροντας πως έκανες το καλύτερο για εσένα.
Αυτό που ποτέ δεν θα καταλάβουν όσοι δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό είναι ότι μία απλή προπόνηση μπορεί να αποτελέσει την μεγαλύτερη ψυχοθεραπεία. Σε πολλούς φαίνεται παράλογο το να μην χάνεις ούτε μία προπόνηση , όμως για εσένα είναι σαν να χάνεις το ραντεβού με τον ψυχολόγο σου. Γιατί για μερικούς ο αθλητισμός είναι αγάπη, και αξίζει να θυσιάσουμε πολλά για ότι αγαπάμε…
Κάπως έτσι θυσιάζεις και τις καλοκαιρινές σου διακοπές. Διαθέτεις ελάχιστες μέρες για ξεκούραση καθώς ήδη από τα τέλη Αυγούστου πρέπει να γυρίσεις στις προπονήσεις και στην σκληρή δουλεία, ιδίως εάν πρόκειται για πρωταθλητισμό. Μα σαν μην φτάνουν όλα αυτά, κάπου εκεί τον Σεπτέμβρη έρχεται να προστεθεί και το σχολείο. Και μαζί με το σχολείο μία ακόμη θυσία… Δεν είναι ότι τα παρατάς- όχι βέβαια- αλλά αναγκάζεσαι να χωρέσεις ένα πρόγραμμα τριάντα ωρών μέσα σε ένα μόλις εικοσιτετράωρο και να υποστείς όλους εκείνους τους συγγενείς που τουλάχιστον μια φορά θα σου πουν «να διαβάζει γιατί αθλητής δεν είναι επάγγελμα».
Οικογενειακές σχέσεις , έρωτες , φιλίες, όλα αυτά θα δοκιμαστούν και αναγκαστικά κάτι πρέπει να θυσιάσεις ξανά… Γονείς δεν γίνεται να αλλάξεις και οι φίλοι είναι τα αδέρφια μας, αφήνοντας έτσι τον έρωτα να την «πληρώσει» για ακόμα μία φορά. Ένας αθλητής δεν έχει ζήσει στο έπακρο τον παιδικό και αργότερα εφηβικό έρωτα, αφού συνεχείς προπονήσεις και ο χρόνος που δεν υπήρχε, καθιστούσαν δύσκολο το να διατηρηθεί έστω και ένα φλέρτ. Βλέποντας λοιπόν τι έχει «χάσει» από τη ζωή του ένας αθλητής καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο ο αθλητισμός ισοδυναμεί με μία χαμένη νεότητα. Με παιδία που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους, που κλίθηκαν να πάρουν τεράστιες αποφάσεις για το μέλλον τους, που ήρθαν αντιμέτωπα με τον πόνο και την αποτυχία πριν καλά-καλά να τελειώσουν το σχολείο. Κι όμως δεν τα παράτησαν αλλά συνέχισαν να παλεύουν, και μπόρεσαν να σταθούν στα πόδια τους καλύτερα από πολλούς που τα είχαν όλα έτοιμα και στρωμένα στη ζωή τους.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βρεθείτε σε κάποιον αγώνα, χειροκροτήστε τους. Ακόμα κι αν χάσουν το γκολ, αν πέσουν, αν αστοχήσουν, αν δεν κολυμπήσουν γρήγορα, αν γλιστρήσουν, αν χάσουν… όπως και να έχει χειροκροτείστε τους! Έχουν θυσιάσει μία ολόκληρη νεότητα για να φτάσουν ως εδώ και να πραγματοποιήσουν ένα όνειρο… Διότι ο αθλητισμός είναι για πολλούς όνειρο, μα γνωρίζουν πως τα όνειρα δεν πραγματοποιούνται με τον ‘ύπνο’ αλλά με τις θυσίες.
