Απο πολύ μικρή ο κόσμος γύρω μου, έλεγε πως θα έπρεπε να προσπαθήσω να τα βλέπω όλα θετικά, πως ακόμα και οι άσχημες στιγμές έχουν κάτι όμορφο να σου δώσουν, πως το κλασικό ποτήρι πρέπει να το βλέπω μισο-γεμάτο γιατί αυτό κάνουν οι χαρούμενοι άνθρωποι, και ποιός δεν θέλει να είναι χαρούμενος; Απο πολύ μικρή κατάλαβα οτι δεν μπορώ να είμαι έτσι μιας και ποτέ δεν ταυτίστηκα με τον συμβολισμό αυτού του ποτηριού. Μισό άδειο ή μισό γεμάτο; Αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; Ήταν λες και ακουγόταν τόσο άσχημο να βλέπεις κάτι μισο-άδειο, λειψό, ανεπαρκές…που σχεδόν έπρεπε να προσπαθήσεις να το δεις μόνο θετικά.
Πάντοτε θαύμαζα τους αισιόδοξους ανθρώπους γιατί πιστεύω οτι έχουν γεννηθεί έτσι, έχουν κάτι μέσα τους που τους παρακινεί αυτόματα να βλέπουν τη ζωή πιο χαλαρά, πιο απλά. Δεν αγχώνονται ιδιαίτερα για το τί αυτή θα φέρει, διότι δεν αναλώνονται πολύ σε σενάρια που δεν μπορούν να ελέγξουν την έκβαση τους. Στη πορεία έμαθα να θαυμάζω και τους απαισιόδοξους, διότι εκείνοι ξέρουν να πατούν γερά τα πόδια τους στο έδαφος, να σχεδιάζουν τη κάθε λεπτομέρεια, αναλύοντας τη κάθε πιθανή έκβαση των πραγμάτων. Όντας έτοιμοι για την αποτυχία, δεν έχουν ποτέ τίποτα να χάσουν και έτσι απολαμβάνουν τις νίκες τους λίγο περισσότερο…
Αν όμως υπήρχε κάτι ενδιάμεσο, κάτι όχι τόσο απόλυτο; Ίσως κάτι που να φέρνει σε γκρι αντί για άσπρο και μαύρο. Και εκεί κολλάει η ταμπέλα του ρεαλιστή! Κάπου εκεί ανάμεσα στο “καλό” και το “κακό”. Κάποιος που αντιλαμβάνεται τη πραγματικότητα και τους περιορισμούς που αυτή θέτει και προσαρμόζεται ανάλογα με τις επιδιώξεις του. Σκέψου το και αλλιώς, η ζωή είναι ένα μεγάλο παιχνίδι προσαρμογής και εξέλιξης. Φέρνει και παίρνει πίσω απλόχερα και αβίαστα πράγματα που θεωρούσες ολοδικά σου. Περνάς απο τόσα στάδια μέχρι να φτάσεις στη γραμμή τερματισμού, που μου φαίνεται σχεδόν αδύνατο να έχεις μόνον ένα τρόπο σκέψεις, θετικό ή αρνητικό, άσπρο ή μαύρο.
Δεν πειράζει λοιπόν που κάποιες φορές σκεφτόμαστε αρνητικά, δεν πειράζει που μας φοβίζει αυτό που δεν ελέγχεται, όπως δεν πειράζει που κάποιες στιγμές έχουμε υπερβολική αυτοπεποίθηση και άγνοια κινδύνου. Υπάρχουν καταστάσεις που αποπνέουν μια σιγουριά και άλλες που μυρίζουν αποτυχία απο μακριά. Κατ’εμέ δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε να το δούμε αλλιώς! Δεν έχει νόημα να προσποιούμαστε ότι όλα θα πάνε καλά, όταν όλα δείχνουν το αντίθετο, ούτε να δένουμε στο μυαλό μας βαρίδια για να μας κρατάνε κάτω τις στιγμές που νιώθουμε μια απρόσμενη σιγουριά. Για μένα δεν είναι τρόπος ζωής, αλλά η αυθόρμητη αντίδραση στις εκάστοτε καταστάσεις. Ούτε θέλω να βασίζω την ιδεολογία μου σε ένα ποτήρι νερό που στη τελική προτιμώ να γευτώ παρά να το κοιτάζω απο μακριά.
