Οι φετεινές γιορτές πέρασαν. Πέρασαν και με άφησαν με ένα περίεργο και διττό παράπονο. Παραλείποντας, φυσικά, την στενοχώρια για το πέρας των γιορτών, το παράπονό μου, έχει να κάνει με ένα από τα πιο δημοφιλή μέσα και την ένδεια, στην οποιά έχει περιέλθει τόσο το τακτικό, όσο και το εορταστικό του πρόγραμμα.
Θυμάμαι, (σαν γνήσιο παιδί των 90’s), τις μέρες των γιορτών, να παρελαύνουν από την τηλεόραση, αμέτρητοι ηθοποιοί και τραγουδιστές, οι οποίοι στα μάτια μου αποκτούσαν άλλη μορφή και άλλη διάσταση. Έπαιζαν, τραγουδούσαν, συμμετείχαν σε πρόζα, μεταφέρονταν σε άλλον χρόνο, γίνονταν άλλοι. Πέταγαν από πάνω τους τον μανδύα του δικού τους παρόντος και μεταμορφώνονταν στα πρώτα είδωλά τους. Άλλοι έμεναν ίδιοι, αλλά στα δικά μου μάτια φάνταζαν και πάλι διαφορετικοί.
Από την άλλη, σήμερα, τιθέμεθα αντιμέτωποι με ένα βιομηχανοποιημένο τηλεοπτικό προϊόν, που μόνο πρωτότυπο δεν είναι. Χιλιοπαιγμένες χριστουγεννιάτικες ταινίες του συρμού, με νωθρό σενάριο, σκηνοθεσία και ερμηνείες. Εκπομπές χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο και κανένα ενδιαφέρον, τόσο από πλευράς πομπού, όσο και από πλευράς δέκτη. Εντάξει, δεν λέω, ότι το εορταστικό πρόγραμμα των τηλεοπτικών σειρών της δεκαετίας του ‘90 ήταν η πεμπτουσία της τέχνης και της ανθρώπινης ευφυΐας, αλλά απαρτιζόταν από ωραίους ανθρώπους με καλές ιδέες και πολλή όρεξη.
Επειδή, όμως, όση όρεξη κι αν έχω, δεν μπορώ να γράψω για όλες τις αγαπημένες μου σειρές και τα εορταστικά τους επεισόδια, θα σας μιλήσω για τρεις από αυτές, παραθέτοντάς τις με χρονολογική σειρά:
1) «Οι Απαράδεκτοι: Μια απαράδεκτη Πρωτοχρονιά…»
Το πρωτοχρονιάτικο επεισόδιο των Απαράδεκτων, διήρκεσε πάνω από 2 ώρες. Πέρα από το παρόν της Δήμητρας, του Σπύρου, του Βλάσση και του Γιάννη, στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, το εορταστικό επεισόδιο της σειράς, μας μεταφέρει στο παρελθόν των ηρώων μας, στα παιδικά και τα φοιτητικά τους χρόνια, στο πώς γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν. Εκλεκτοί προσκεκλημένοι αυτής της «απαράδεκτης» αναδρομής, είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Ελευθερία Αρβανιτάκη.
2) «Το δις εξαμαρτείν: Η αγάπη θέλει δύο…»
Για όσους δεν ξέρουν την ιστορία της σειράς «Το δις εξαμαρτείν», τους οικτίρω. Το δίδυμο Ρέππας-Παπαθανασίου, μας χάρισε μια σειρά που εκτυλίσσεται σε ένα τηλεοπτικό κανάλι και αφορά ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε δύο άντρες και μια γυναίκα. Μια υπέροχη κωμωδία, με την Νένα Μέντη, τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο και τον Χάρη Σώζο. Ο ρόλος, όμως, που πάντα έκλεβε την παράσταση, ήταν αυτός της Γιολάντας Ραγιά, που ενσαρκώθηκε από την μοναδική Ντίνα Κώνστα. Για να επιστρέψουμε στα καθ’ ημάς, το εορταστικό επεισόδιο της σειράς μάς γυρνά πίσω στην δεκαετία του ‘60. Το παρηκμασμένο πλην κλασικό για την εποχή ρεμπέτικο, έρχεται σε σύγκρουση με το «Νέο Κύμα» και τους εκπροσώπους του, με το ερωτικό μας τρίγωνο να γεννιέται σε μια άλλη εποχή. Εκλεκτοί προσκεκλημένοι και θεματοφύλακες του λαϊκού τραγουδιού, ήταν ο Κώστας Μακεδόνας και η Κατερίνα Κούκα.
3) «Οι στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη»
Γνωστή και η εξαιρετέα σειρά του ΑΝΤ1, με βιτριολικό χιουύμορ, τρομερές ατάκες και πολλές, μα πάρα πολλές φωνές. Το εορταστικό επεισόδιο, όμως ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Οι κρατούμενες οργανώνουν μόνες τους το ρεβεγιόν μέσα στην φυλακή. Υπέροχα τραγούδια, συγκινητικές ιστοριές και εξομολογήσεις από τις πρωταγωνίστριες της σειράς και ένας μοναδικός Νίκος Σεργιανόπουλος, σαν άλλος Δημήτρης Χορν στο «Αλίμονο στους νέους», χορεύει το «Βαλς των χαμένων ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι με την Φαίη Κοκκινοπούλου.
Μη νομίζετε ότι γράφω ετεροχρονισμένα, απλά αυτές τις μέρες συνήθως, τα κανάλια έπαιζαν σε επανάληψη το εορταστικό τους πρόγραμμα για όλους εμάς που βρισκόμασταν σε τραπέζια μέρα παρά μέρα. Ελπίζω να σας αρέσει αυτή η βουτιά στην νοσταλγία.
Καλή χρονιά…
Εικόνες άρθρου: Βαγγέλης Ζιμετάκης
