Η Andry είναι ένα κορίτσι που είχε από πάντα τη μουσική μέσα της.Ο δρόμος που θα ακολουθούσε λοιπόν στη ζωή της δε θα μπορούσε να είναι άλλος από την ενασχόλησή της με αυτή.Έχοντας φτιάξει τα τελευταία 5 χρόνια τη δική της μπάντα,τους Harps και έπειτα από πολύ δουλειά κυκλοφορεί φέτος το πρώτο της προσωπικό album.
Andry,θα ήθελες να μας πεις πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Ξεκίνησα σε αρκετά μικρή ηλικία,όταν ήμουν τετάρτη δημοτικού.Είναι λίγο αστεία η ιστορία για τον τρόπο που έγινε αυτό.Έβλεπα power rangers,κοίταζα τη ροζ power ranger που έπαιζε κιθάρα και ήθελα να κάνω και εγώ το ίδιο.Από τότε ξεκίνησα να τραγουδάω και να παίζω κιθάρα και μέχρι σήμερα δεν έχω σταματήσει.
Τα μουσικά σου ακούσματα ως παιδί ποια ήταν;
Κυρίως λόγω του πατέρα μου,κλασικό ροκ,hard ροκ,λίγο μέταλ και αρκετό μπλουζ λόγω της εποχής.
Πότε συνειδητοποίησες πως αυτό είναι που θες να κάνεις και στη μετέπειτα ζωή σου;
Νομίζω πως ήταν κάτι που δε το επέεξα εγώ αλλά εκείνο.Όταν ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα σαν παιδάκι 14-15 χρονών,ο δάσκαλός μου με πήρε στη μπάντα του.Όλοι εκεί ήταν πολύ μεγαλύτεροι,με περισσότερη απήχηση.Ήταν μια από τις καλύτερες κλασικές ροκ μπάντες στην Αθήνα τότε.
Την πρώτη σου live εμφάνιση με δική σου μπάντα τη θυμάσαι;
Εννοείται,δε ξεχνιούνται αυτά.Αυτό που έφτιαξα μόνη μου,τους Harps,το ξεκίνησα γύρω στο 2011-2012.Ως τ΄τε είχα φτιάξει διάφορες μπάντες που κάναμε ακουστικά live,μετά όμως στα ηλεκτρικά live δημιουργήθηκαν οι Harps που είναι με δικές μου συνθέσεις,ενορχηστρώσεις,φωνητικά,όλα…
Πόσο εύκολο είναι όμως να τα κάνεις όλα αυτά μαζί;
Καθόλου.Απαιτεί πάρα πολύ μεγάλο creativity και συγκέντρωση σε αυτό που κάνεις.
Τώρα κυκλοφορείς και το πρώτο σου προσωπικό album.Θέλω να μου μιλήσεις λίγο για τα κομμάτια.Ήταν έτοιμα από πριν ή γράφτηκαν μετά τη δημιουργία των Harps;
Όταν έφτιαξα τη μπάντα άρχισα και να γράφω.Υπήρξαν βέβαια κάποιες αλλαγές στη σύνθεσή μας αλλά το κυρίως πράγμα ήμουν εγώ και θα συνέχιζα σε κάθε περίπτωση.Φτάσαμε λοιπόν στο σημερινό line up και είμαστε έτοιμοι για την κυκλοφορία του album.
Ποιο είναι το line up των Harps;
Στις κιθάρες είναι ο Περικλής Παλαμιώτης και ο Χριστόφορος Κροκίδης,στα τύμπανα είναι ο Στέλιος Παύλου,στα πλήκτρα ο Θανάσης Τσαουσέλης και στο μπάσο τον καταπλητικό Mike Lepond τον μπασίστα των Symphony X.Και ο Πέτρος Κρεμιζάκης που αντικαθιστά τον Mike Lepond.
Αυτή η συνεργασία με τον Mike Lepond είναι κάτι πολύ μεγάλο.Θες να μας πεις πως προέκυψε;
Για τα ελληνικά δεδομένα είναι όντως κάτι πολύ μεγάλο.Την περίοδο που ζούσα στο εξωτερικό είχα πάει στο Βέλγιο και έπαιξα με έναν πληκτρά τον οποίο αργότερα πήραν οι Evergrey.Μέσω αυτού λοιπόν με κάποιο τρόπο γίναμε φίλοι στο facebook με τον Mike.Εκείνος άρχισε να κάνει like σε διάφορες αναρτήσεις μου ώσπου του έστειλα μήνυμα ρωτώντας τον αν τον ξέρω-ήμουν πολύ σνομπ απέναντί του(γέλια)-μου απάντησε πως όχι ενώ μου είπε πως του άρεσε η φωνή μου και ρώτησε να μάθει αν ψάχνω για μπασίστα.Τότε του ζήτησα να μου δείξει ένα δείγμα της δουλειάς του και μου είπε πώς είναι μπασίστας των Symphony X.Δε τον πίστεψα και του είπα να ανοίξει skype για να σιγουρευτώ.Από τότε είμαστε αχώριστοι.
Πόσο εύκολο είναι για έναν νέο καλλιτέχνη όπως εσύ να βγάλει ένα δίσκο,ειδικά στη χώρα μας αυτή τη περίοδο;
Καθόλου.Θεωρώ πως ο καθένας πρέπει να χει ένα δικό του home studio,τα ηχεία του,να αρχίσει να μαθαίνει ηχοληψία και να αρχίσει να κάνει πράγματα.Είναι πάρα πολύ δύσκολο στην εποχή που ζούμε να πληρώσεις ένα studio και να σου κάνουν την παραγωγή,την ηχοληψία κτλ.
Όταν ακούει κάποιος τη μουσική σου τι σκέφτεται;
Σε μια παλιότερη συνέντευξη μου είχαν πει το εξής για τη μουσική μου “too blues to be hard,too hard to be blues”,η άποψη αυτή με βρίσκει απολύτως σύμφωνη.
Πες μας λίγα λόγια για το δίσκο σου.
Περιλαμβάνει εννέα τραγούδια.Ξεκινάνε από κλασικό ροκ και φτάνουν μέχρι ένα πολύ επικό μέταλ. Έχουν μέσα στοιχεία folk,rock and roll,bluews,progressive.Μιλά για τα σκαμπανεβάσματα της ανθρώπινης ζωής,το κατά πόσο μπορείς να στέκεσαι στα πόδια σου και να έχεις την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να ανταπεξέλθεις σε αυτούς τους καιρούς.Το ένα τραγούδι συγχέεται με το άλλο,από τη μια δείχνουν απογοήτευση,από την άλλη δυναμισμό,πόνο μέχρι να καταλήξουμε στην αγάπη.
Εσένα ποια τραγούδια σε εκφράζουν περισσότερο;
Κάποτε θα σου έλεγα οι πιο μπαλάντες,αλλά τώρα θα μου άρεσε να τα σπάσω όλα.Αν δε τα κάνω τώρα θα έχω φύγει και δε θα τα έχω σπάσει.
Με ποιο επιχείρημα θα προσπαθούσες να πείσεις κάποιον να έρθει να σε ακούσει;
Θα του έλεγα απλά έλα για να δεις.Επειδή όμως εγώ είμαι και λίγο της μοίρας και των συγκυριών θεωρώ πως αυτοί που είναι κάθε φορά στα live είναι και εκείνοι που θα έπρεπε να είναι.
Έχεις φανταστεί ποτέ τη ζωή σου χωρίς μουσική;
Έχω περάσει από το στάδιο που είχα αφήσει λίγο τα πράγματα και με έπιασε κατάθλιψη.Επομένως πάντα θα υπάρχει.Είτε θα ακούω μουσική,είτε θα παίζω είτε θα φτιάχνω η μουσική θα υπάρχει πάντα στη ζωή μου.
Υπάρχει κάποια συνεργασία που να ονερεύεσαι;
Ναι,με τη Christina Aguilera,αν και δεν έχει σχέση με το είδος που εγώ παίζω μου αρέσει πάρα πολύ,ο δυναμισμός της,οι απόψεις της,όλα.
Μίλησέ μου λίγο για την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική ροκ σκηνή.
Στην ελληνική ροκ με αγγλικό στίχο τα πράγματα πάνε καλά για τη μειοψηφία.Κάποιες μπάντες έχουν κάνει πολύ μεγάλη επιτυχία ενώ κάποιες άλλες όχι και δεν έχω καταλάβει που μπορεί μια μπάντα ξαφνικά να αποκτά τόσο μεγάλο κοινό.
Στην χώρα μας υπάρχει κοινό που να ακούει αυτή τη μουσική από Έλληνες καλλιτέχνες;
Βγήκε πριν λίγο καιρό ένα πολύ ωραίο άρθρο που έλεγε πως η μέταλ είναι η νούμερο 3 μουσική που ακούγεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.Λόγω της κρίσης ο κόσμος θα επιλέξει να πάει σε μια συναυλία,ένα Live.Παρόλα αυτά όμως η ελληνική ροκ έχει πέσει γιατί οι περισσότεροι καλλιτέχνες στρέφουν το ενδιαφέρον τους προς τα έξω.Προτιμούν να γράψουν αγγλικό στίχο μήπως τους ακούσει το κοινό και άλλων χωρών έχοντας στο μυαλό τους πως ο Έλληνας δε θα πληρώσει ποτέ για αυτούς.
Για τον ίδιο λόγο προτιμάς και εσύ τον αγγλικό στίχο:
Καμία σχέση.Εγώ μεγάλωσα με τα αγγλικά.Ξέρω σαν μητρική και τα Ισπανικά και τα Γαλλικά.Αγγλικά μιλάω από μωρό.Πάντα μιλάω αγγλικά ακόμη και στην καθημερινή μου ζωή.Με εκφράζει αυτό.Ποτέ δεν έχω κάτσει να γράψω και να μου βγει να γράψω στα ελληνικά.Βέβαια ρόλο έπαιξε σε αυτό και το ότι σπούδασα ποίηση στην ισπανική φιλολογία και είχα φτάσει σε ένα σημείο που να μπορώ να γράφω αρκετά καλή ποίηση που να μπορώ να την κάνω και κομμάτι.
Το διαδίκτυο τελικά βοηθά στο να επικοινωνήσει η μουσική σου με περισσότερο κόσμο;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλάβει ακόμα πως λειτουργεί ακριβώς αυτό το μέσο.Υπάρχουν πολλοί ακόμα σαν εσένα και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις.Επίσης δεν είναι δυνατό να πληρώνεις συνέχεια τα site για να σε προβάλλουν.
Μετά τα live υπάρχει κόσμος που σε πλησιάζει;
Ναι,έχω δει πολλές αντιδράσεις.Έχω δει άτομο να προσκυνάει,κάποιος άλλος είχε ανάψει αναπτήρες και παρότρυνε και όλο το μαγαζί να το κάνει αλλά έχουν υπάρξει και εκείνοι που ήρθαν άκουσαν το live και έφυγαν.
Προσπάθησε ποτέ κάποιος να προσπαθήσει να σε αποτρέψει να ασχοληθείς με τη μουσική;
Ναι,οι γονείς μου.Ελληνική κλασική οικογένεια.
Αν δε γινόσουν μουσικός τι θα επέλεγες να γίνεις;
Πολύ πιθανόν ή κοινωνική λειτουργός ή πλαστικός χειρούργος.Και το make-up αν το σκεφτείς είναι ένα μέσο transforming,οπότε θα μου άρεσε να γίνω πλαστικός χειρούργος.
Αν θα έπρεπε να περιγράψεις την Andry μέσα από ένα τραγούδι ποιο θα επέλεγες και γιατί;
Τώρα προσπαθείς να με κάνεις να ανοιχτώ τελείως (γέλια).Θα έλεγε το Mistreated,γιατί θεωρώ πως σαν άνθρωπος και σαν μουσικός έχω αδικηθεί σε πολλά πράγματα.
Στη μουσική όμως πάντα δε θα υπάρχει η αδικία;
Ναι απλά σε μένα βλέπω να έρχεται η μια σφαλιάρα μετά την άλλη.Θα έπρεπε να έχω κάνει πολύ περισσότερα αλλά βλέπω συνεχώς την αδικία α έρχεται πάνω μου.Είμαι άνθρωπος που τους αγαπάει όλους αλλά δυστυχώς δεν είναι όλος ο κόσμος έτσι.Αυτό είναι και ένα πράγμα που συζητάμε πολύ με τον Mike και αυτό που μου λέει πως οι άνθρωποι είναι πολύ κακοί αλλά εγώ αδυνατώ να το συνειδητοποιήσω.Μετά όμως όταν την πατάω ακόμα και από στενό μου περιβάλλον βλέπω πως είμαστε μόνο εμείς και ο εαυτός μας,ποτέ δε θα είμαστε απόλυτα με κάποιον.
Πραγματικές φιλίες στο χώρο της μουσικής υπάρχουν;
Όχι,υπάρχει έντονο το στοιχείο του εγωισμού.Κανείς και ειδικά οι μεγάλοι μουσικοί δε μπαίνουν στη διαδικασία του συμβιβασμού.Είναι απόλυτοι.Είναι δύσκολο να υπάρξει πραγματική φιλία και δουλειά.
Ευκαιρίες δίνονται στους νέους μουσικούς;
Όχι.Βλέπεις πολύ μεγάλους σε ηλικία μουσικούς να αρνούνται να αποσυρθούν με τη δικαιολογία πως δεν έχουν πολύ χρόνο μπροστά τους στερώντας από νέα και πολύ ταλαντούχα παιδιά να κάνουν κάτι σε αυτό το χώρο.Όπως ο αθλητής παραδίδει κάποια στιγμή τα παπούτσια του,το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται και με τους μουσικούς.
Ο κόσμος όμως ζητάει το καινούργιο;
Ο κόσμος και ειδικά στην Ελλάδα έχει τη τάση του κομφορμισμού,ότι του πλασάρουν λέει πως του αρέσει.Δε θα ψαχτεί περαιτέρω.Υπάρχει βέβαια και μια μικρή μερίδα ατόμων που δεν ακούει τις σειρήνες και ψάχνεται πραγματικά το οποίο όμως δε βρίσκεται στην Ελλάδα.Επίσης να σου πω πως υπάρχει μεγάλος σεξισμός στο χώρο αυτό,οι άντρες δε θέλουν να βλέπουν μια επιτυχημένη γυναίκα.Ο χώρος της ροκ είναι καθαρά ανδροκρατούμενος.
Παρόλα αυτά συνεργάζεσαι με άντρες μουσικούς στη μπάντα σου.
Παλιόερα έχω συνεργαστεί με κοπέλες και μάλιστα πολύ καλές παίκτριες αλλά αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι τώρα είναι ακριβώς αυτό που θέλω.
Πέρα από τη μουσική με τι άλλο ασχολείσαι;
Ασχολούμαι με το make-up.Κάνω τις γυναίκες χαρούμενες.Όταν τελειώνω τη δουλειά και βλέπω την ευχαρίστηση στο βλέμμα της κοπέλας η καρδιά μου γεμίζει.
Ευχαριστώ πολύ την Andry Lagiou που μου παραχώρησε αυτή τη συνέντευξη!
