“Η διασημότερη λέξη της εποχής. Ετοιμολογικά, σύνθετη, από τη λέξη ξένος και τη λέξη φόβος. Φόβος δηλαδή για καθετί ξένο. Τι ορίζεται όμως ως ξένο στην κοινωνία μας;
Ξένη είναι οποιαδήποτε άποψη ή ιδέα ακούγεται, αλλά διαφέρει από τα δεδομένα του εγκεφάλου μας. Πληροφορία δηλαδή που δεν περνά την διαδικασία της αξιολόγησης, και πετιέται στον κάδο ανακύκλωσης χωρίς να επεξεργαστεί. Βέβαια, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο από ποιον θα εκφραστεί η άποψη. Αν το υποκείμενο είναι ευρέως αποδεκτό και αγαπητό, η άλλοτε ξένη άποψη υιοθετείται από μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας και γίνεται trend και viral, ή Ελληνιστί μόδα.
Αν η άποψη όμως εκφραστεί από κάποιον λιγότερο αγαπητό και ίσως λίγο περιθωριακό για τα δεδομένα μιας συντηρητικής κοινωνίας, όσο καλή και να είναι, απορρίπτεται με χλευασμό.
Επίσης ξένοι είναι οι πολλαπλοί τουρίστες που επισκέπτονται τον τόπο μας κάθε χρόνο. Κάθε άνοιξη λοιπόν, φοράμε τα καλά μας ρούχα, ξοδεύουμε πολλά χρήματα ώστε να ικανοποιούμε τους επισκέπτες μας και τις ανάγκες τους, αλλά πάνω από όλα τοποθετούμε το πιο γλυκό μας χαμόγελο στο πρόσωπο, με ενδόμυχο σκοπό μια βαθμολογική αύξηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι μια γενικά εναρμονισμένη συμβίωση με τους διαφορετικούς λαούς που μας επισκέπτονται και ενίοτε η σύναψη φιλικών σχέσεων, αλλά και ερωτικών ως και γάμο. Μέχρι την επόμενη φορά που “ξένοι” λαοί θα φιλοξενηθούν με χαρά.
Δεν έχει παρατηρηθεί φόβος στο δρόμο ή σε καταστήματα εστίασης. Βαδίζουμε στα ίδια στενάκια, τρώμε από τα ίδια πιάτα και πίνουμε από τα ίδια ποτήρια, όπως ορίζουν οι άγραφοι κανόνες της πολυπολιτισμικότητας.
Επιπρόσθετα, στις τέχνες, στον αθλητισμό, στα γράμματα και στις επιστήμες είναι τιμή όλων όσων ασχολούνται με αυτά να συνεργάζονται και να συμπορεύονται με ξένους του αντίστοιχου είδους. Μεταλαμπαδεύεται η γνώση, ανταλλάσσονται απόψεις και ιδέες που όταν συνδυαστούν το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μοναδικό στο είδος του.
Στον αντίποδα, η κοινωνία μας φοβάται τους μετανάστες και τα παιδιά τους που αναζητούν έναν καλύτερο τρόπο ζωής μακριά από πόλεμο και φτώχεια.
Φοβάται τους μετανάστες από μια λιγότερο αναπτυγμένη χώρα, αλλά τους δέχεται και τους χλευάζει ταυτόχρονα αν τύχει να αναπτυχθούν οικονομικά στη δική μας χώρα.
Φοβάται επίσης τους αλλόθρησκους, μην τυχόν και μυάνουν την αυτοκρατορία του Χριστιανισμού.
Φοβάται και τους ομοφυλόφιλους, επειδή δημιουργείται ανασφάλεια για το μελλοντικό φύλο του παιδιού της.
Και φυσικά φοβάται τα μικρά αλλοδαπά παιδιά που φοιτούν στα Ελληνικά σχολεία, μαθαίνουν τον Ελληνικό πολιτισμό και γίνονται μέρα με τη μέρα κομμάτι της Ελληνικής παράδοσης.
Τελικά, δεν φοβόμαστε το ξένο. Φοβόμαστε τον αδύναμο, τον μικρό, την μειοψηφία, και ό,τι θεωρούμε στο μυαλό μας υποδεέστερο μας.
Δεν υπάρχει ξενοφοβία λοιπόν, υπάρχει αδυναμοφοβία, από μια αδύναμη και απαίδευτη κοινωνία.
Υ.Γ. Οι εξαιρέσεις ας θεωρήσουν τον εαυτό τους εκτός κειμένου.”
Ευχαριστώ τη Λασκαρίνα Διακουμή για το κείμενο και τη συνεργασία της.
