Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο μυθιστόρημα του Χρήστου Φλουρή με τίτλο “Χάρτινες μνήμες” από τις εκδόσεις Διόπτρα. Πρόκειται για ένα έργο βασισμένο στις αναμνήσεις μιας νεαρής γυναίκας. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω ενός ευφυούς αφηγηματικού τεχνάσματος του συγγραφέα, μέσω ενός άλμπουμ φωτογραφιών με το οποίο ξεφυλλίζει με αποφασιστικότητα το παρελθόν της.
Από αυτό το αφηγηματικό τέχνασμα ίσως είναι εμπνευσμένο και ο τίτλος του έργου και ιδιαίτερα ο επιθετικός προσδιορισμός “χάρτινες”. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται ένας διάλογος του παρόντος με το παρελθόν της καθώς τα γεγονότα που θα επαναφέρει στο προσκήνιο θα επηρεάσουν σε σημαντικό βαθμό τις μελλοντικές της ενέργειες και την πλοκή του μυθιστορήματος.
Η Χαρά, το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, ένα πειθαρχημένο και λογικό άτομο αλλά όχι συναισθηματικό, βρίσκεται σε μια διαδικασία αναμόχλευσης του παρελθόντος, προσώπων και στιγμών, αντιμετωπίζει τους φόβους που της δημιούργησε η πιο σκληρή πτυχή της ζωής με θάρρος. Πρόκειται για ένα ταξίδι στα χρόνια που ο πατέρας εγκατέλειψε “την πριγκίπισσα” του, όπως την φώναζε, τη μητέρα της και τα άλλα δυο παιδιών τους, στα χρόνια που η γιαγιά της έζησε την προσφυγιά του’22, την απόφαση της μητέρα της να την οδηγήσει σε ορφανοτροφείο λόγω της φτώχειας που αντιμετώπισαν, την κόλαση που ζούσε εκεί λόγω κυρίως της επαναλαμβανόμενης κακοποίησης, την εγκυμοσύνη όταν ήταν μόλις δεκατεσσάρων χρονών, τα φοιτητικά της χρόνια, την γνωριμία με τον άντρα της.
Η ζωή της βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο, παλεύει με τα φαντάσματα του παρελθόντος, μετανιώνοντας που δεν εξωτερίκευσε τα συναισθήματα που βίωσε και νιώθει μοναξιά. Στο μυθιστόρημα περιγράφεται η μετάβαση της ηρωίδας από μια εποχή σε μια άλλη εποχή καθώς ανακουφίζεται από το βάρος των αναμνήσεων. Πέρα από το παρελθόν υπάρχει ιδιαίτερη δράση και στον παρόν των προσώπων της πλοκής.
Η αφήγηση είναι σε τρίτο πρόσωπο, ο αφηγητής δεν είναι μέρος της ιστορίας. Παρ΄ όλα αυτά τα γεγονότα που ζωντανεύουν στην μνήμη της δεν μπορούν να μην επηρεάσουν τους αναγνώστες οι οποίοι συμπάσχουν μαζί της. Επιπλέον η περιγραφή των γεγονότων χαρακτηρίζεται γλαφυρή. Αποφεύγοντας ο συγγραφέας μια μελοδραματική αφήγηση, η ανάγνωση είναι ευχάριστη χωρίς να στερείται από ενδιαφέρον για τις εξελίξεις της πλοκής του έργου.
Τόσο ελάχιστο χρόνο χρειάστηκε η μνήμη της για να σπάσει τα όρια του χώρου και του χρόνου, να διαπεράσει τους χοντρούς τοίχους εκείνου του κτίσματος, να εισχωρήσει στο εσωτερικό του, να συρθεί στους παγερούς γκρίζους διαδρόμους του που δέχτηκαν κατά καιρούς τόσα αθώα βήματα. Τόσο μόνο, για να χωθεί στα στενά του δωματιάκια, στους κοιτώνες στα γραφεία και στα λουτρά… Τόσο μόνο, για να ανοίξει τους κρουνούς της θλίψης, όλους μαζί απότομα, και να πλημμυρίσει ολάκερο το είναι της από πόνο.