Μια απ΄τις πιο απάνθρωπες προσωπικότητες που πέρασαν απ΄τον πλανήτη, αφορά η ταινία Wakolda. Ο “Άγγελος του θανάτου”, κατά κόσμον Γιόζεφ Μένγκελε, έμεινε γνωστός στην ιστορία για τα αποτρόπαια πειράματα που έκανε στους αιχμαλώτους των στρατοπέδων συγκέντρωσης, με ιδιαίτερη αδυναμία στα δίδυμα παιδιά και στους νάνους.
Έχει 15 χρόνια που ο πόλεμος έληξε και μεγάλα ονόματα των Ναζί, όπως ο Άιχμαν και ο Μένγκελε κατάφεραν να διαφύγουν σε χώρες της Νότιας Αμερικής. Δίχως να γνωρίζουν τη πραγματική του ταυτότητα, μια οικογένεια στη Παταγονία της Αργεντινής καταφέρνουν να γίνουν τα τέλεια πειραματόζωα εν αγνοία τους. Η γοητευτική φυσιογνωμία του και οι ευγενικοί του τρόποι, κερδίζουν τόσο τη γυναίκα , όσο και τα τρία παιδιά τους. Ο πατέρας ωστόσο φαίνεται διστακτικός στο πρόσωπο του γιατρού, ο οποίος δείχνει να έχει τη θεραπεία για τη καθυστερημένη ανάπτυξη του κοριτσιού της οικογένειας. Παράλληλα με αυτά, στα πλαίσια της παγκόσμιας αναζήτησης των φυγάδων, η Νόρα, μια φωτογράφος και μυστική κατάσκοπος επιβεβαιώνει τις υποψίες, πως ο γιατρός των Ναζί, όχι μόνο ζει, μα συνεχίζει ανενόχλητος τις γενετικές δοκιμές του πάνω σε ανθρώπους. Δυστυχώς, τα γεγονότα συναντούν το σενάριο το οποίο θέλει στο τέλος τον εγκληματία να το σκάει για ακόμη μία φορά.
Η ταινία, προβλήθηκε το 2013, ενώ οι αντιδράσεις του κοινού διχάζουν. Απ΄τη μία υπάρχει ένα σενάριο, βασισμένο στη πραγματικότητα, πλούσιο σε λεπτομέρειες και με προοπτικές για το κάτι παραπάνω απ΄αυτό που τελικά παίχτηκε στη μεγάλη οθόνη. Απ΄την άλλη, ένα δυνατό καστ, με πρωτοστάτες τους Àlex Brendemühl και τη Natalia Oreiro, υπόσχεται σίγουρα κάτι συναρπαστικό, μιας και στη ταινία ο θεατής ακούει τόσο την Ισπανική γλώσσα, όσο και τη Γερμανική. Οι δύο χαρακτήρες με αυτό το τρόπο, δίνουν την εντύπωση πως κάτι κοινό τους ενώνει. Στοιχεία θρίλερ και έντονου μυστηρίου, όπως οι κούκλες με τις οποίες ασχολείται ο πατέρας, υπάρχουν ευδιάκριτα καθ΄όλη τη διάρκεια και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που στο τέλος χάνει κάθε αίγλη της. Σκηνοθετικά κενά και η έλλειψη βασικών πληροφοριών που ο θεατής θα ήθελε να επαναφέρει στη μνήμη του, απουσιάζουν με αποτέλεσμα σε ορισμένα σημεία να χάνεται η συνοχή του έργου. Ωστόσο, η πλοκή είναι έτσι δομημένη που σαφώς δε καταντά βαρετή και απαιτεί την απόλυτη προσοχή και αφοσίωση.
Τέλος, το πολυβραβευμένο κινηματογραφικό επίτευγμα, απαθανατίζει με πλήρη προσήλωση τη κοινωνικοπολιτική στάση των Νοιοαμερικάνων πολιτών απέναντι στους Εγκληματίες Πολέμου, αλλά και τους αγώνες τους όσον αφορά τη σύλληψη ή και σπανιότερα τη προστασία τους.
