Υπάρχουν σειρές που βλέπεις και απλώς περνάς την ώρα σου. Και υπάρχουν κι εκείνες που σου γυρνάνε το μέσα έξω. Το Vis a Vis ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Πρόκειται για μια ισπανική σειρά που μπήκε σχετικά αθόρυβα στη ζωή μου, αλλά με τάραξε όσο λίγες. Αν είσαι fan σειρών τύπου “γυναικεία φυλακή” και έχεις δει Orange is the New Black ή Wentworth, το Vis a Vis θα σε διαλύσει.
Αυτό που κάνει τη σειρά τόσο δυνατή δεν είναι η πλοκή της (αν και είναι γεμάτη ανατροπές), ούτε καν οι πολύ καλές ερμηνείες – είναι το πώς σε ρουφάει συναισθηματικά. Από το πρώτο επεισόδιο νιώθεις πως μπαίνεις κι εσύ σε εκείνον τον κίτρινο κόσμο. Πως γίνεσαι μέρος της σκληρής πραγματικότητας, του φόβου, της επιβίωσης, της απώλειας, αλλά και της ελπίδας. Δεν βλέπεις απλώς μια ιστορία εγκλεισμού – βλέπεις τι μπορεί να κάνει η ανθρώπινη ψυχή για να αντέξει.
Η σειρά δεν κάνει εκπτώσεις. Δεν ωραιοποιεί ούτε τους χαρακτήρες, ούτε τις καταστάσεις. Υπάρχει ωμή βία, ψυχολογικός τρόμος, κοινωνικός σχολιασμός, αλλά και μια απίστευτη αίσθηση ανθρωπιάς που προκύπτει μέσα από τα πιο απίθανα σημεία. Αν και δεν καταλαβαίνω εντελώς τα ισπανικά, δεν έχασα ούτε στιγμή το συναίσθημα. Αντιθέτως, ένιωσα πως η γλώσσα έδωσε μια ακόμα πιο αυθεντική, σχεδόν σωματική, ένταση στην εμπειρία.
Το πιο δυνατό κομμάτι της σειράς είναι η σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους. Όχι οι έρωτες ή οι ίντριγκες – αυτά υπάρχουν, αλλά δεν είναι ο πυρήνας. Ο πυρήνας είναι η σύνδεση, η συντροφικότητα, το πώς δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν να συναντηθούν μέσα στο απόλυτο χάος και να δώσουν ο ένας στον άλλο έναν λόγο να συνεχίσουν. Η σειρά μιλάει για τη δύναμη της αλλαγής, για το πώς το καλό και το κακό υπάρχουν σε όλους μας, και για το πώς δεν είμαστε ποτέ μόνο αυτό που δείχνουμε.
Ακόμα και οι πιο “σκοτεινοί” χαρακτήρες είναι γραμμένοι με βάθος. Δεν ζητούν να τους συμπαθήσεις – σου επιτρέπουν όμως να τους καταλάβεις. Και μέσα από τις ρωγμές τους, ξεπηδά μια απρόσμενη μορφή ελπίδας. Γιατί το Vis a Vis είναι ένα σκοτεινό σύμπαν, γεμάτο όμως με σπίθες φωτός.
Όταν τελείωσε το Vis a Vis, πέρασα σε El Oasis, το spin-off που λειτουργεί περισσότερο σαν αποχαιρετισμός. Ναι, είναι διαφορετικό. Ναι, δεν έχει την ίδια δύναμη. Αλλά χρειαζόμουν αυτό το κλείσιμο. Ήθελα να πω αντίο, με όποιον τρόπο, σε μια ιστορία που με καθόρισε τηλεοπτικά. Και παρότι δεν με άγγιξε το ίδιο, έκλεισα το κεφάλαιο με έναν κόμπο στο λαιμό και ευγνωμοσύνη που το έζησα.
Δεν θα πω ότι το Vis a Vis είναι η καλύτερη σειρά όλων των εποχών. Θα πω όμως ότι είναι από τις λίγες που με έκαναν να κλείσω την οθόνη και να κάτσω για λίγα λεπτά σιωπηλά. Είναι η σειρά που με έκανε να καταλάβω πόσο βαθιά μπορεί να πάει μια καλή τηλεοπτική αφήγηση. Που με έκανε να θυμηθώ γιατί αγαπώ τόσο τις σειρές επειδή λένε την αλήθεια καλύτερα από την ίδια τη ζωή.
