Ήταν Οκτώβρης του 1925, όταν ο Scott Fitzgerald με τη σύζυγο του, Zelda, και τη κόρη τους ταξίδεψαν ως τη Ρώμη για να περάσουν τον χειμώνα εκεί και να καταφέρει επιτέλους να τελειοποιήσει το έργο του που αποτέλεσε σημείο σταθμό στη παγκόσμια Λογοτεχνία και στη τότε Κοινωνιοπάθεια που μάστιζε την Αμερική, τον “Υπέροχο Γκάτσμπυ”. Οι κριτικές αρχικά ανάμεικτες έως απογοητευτικές, όμως ο συγγραφέας, επηρεασμένος όπως και σε κάθε έργο του απ΄τα προσωπικά του βιώματα και τις εμπειρίες, κέρδισε και συνεχίζει να κερδίζει το αναγνωστικό του κοινό ακόμη και δεκαετίες μετά, αφήνοντας το σημάδι του ανεξίτηλο στην αιωνιότητα. Δεν ήταν μόνο το γλαφυρό του ύφος και οι λεπτομερείς απεικονίσεις της περίφημης “Εποχής της Jazz”, μα μέσα απ’ την τραγικότητα της ιστορίας του Γκάτσμπυ, ο Fitzgerald πέρασε τα δικά του διαχρονικά μηνύματα, για τον έρωτα, τη ζωή και την ανθρώπινη ύπαρξη σ’ ένα κόσμο μάταιο και μοναχικό.
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ
Τα πάντα ξεκίνησαν από ένα αθώο φλερτ. Αυτός αξιωματικός στο πόλεμο κι αυτή ένα πλουσιοκόριτσο, άκρως επιθυμητό στον έρωτα. Ένα κορίτσι ανυπόμονο που διψούσε για τον έρωτα αυτού, του τότε φτωχού, που την έριξε μ’ ένα σωρό πλαστές, φαντασμένες ιστορίες, και ανυπόμονη παράλληλα για να αντισταθεί σ’ ένα πλούσιο γάμο που είναι ικανός να πει “ναι” σε κάθε κακομαθημένο καπρίτσιο της. Για πέντε χρόνια, ο γοητευτικός και πολυμήχανος Τζέι Γκάτσμπυ, έκανε τα πάντα για να δημιουργήσει το μοντέλο αρσενικού που λαχταρούσε η φιλόδοξη Ντέιζι. Πάμπλουτος, μυστηριώδης και κοσμοπολίτης ήταν μερικά απ’ τα χαρακτηριστικά του καινούριου Τζέι, του άνδρα που δε δίστασε να μπλέξει σε παρανομίες για να ξανακερδίσει τον μεγάλο του έρωτα, ο οποίος με τη ματαιοδοξία και τη δειλία του, τον οδήγησε τελικά στην απόλυτη καταστροφή. Ίσως τελικά τα δυο φύλα αγαπούν διαφορετικά…
ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΕΙΡΟ
Αυτοκίνητα, υπερπολυτελή σπίτια και υπέρλαμπρα parties με άφθονο χορό και ψυχαγωγία είναι για πολλούς ακόμη και σήμερα ένα άπιαστο όνειρο, πόσο μάλλον για την εποχή του Μεσοπολέμου και της ποτοαπαγόρευσης. Ο ίδιος ο Γκάτσμπυ περιγράφοντας τη “προηγούμενη” ζωή του στον “Παλιόφιλο” του, τον Νικ, δε δίστασε να χρησιμοποιήσει λέξεις όπως “άφραγκος” και “ψεύτης”, δηλώνοντας για πολλοστή φορά πως η αρχή του ήταν στο μηδέν και πως τίποτα δεν τον εμπόδισε να φτάσει στη κορυφή, ακόμη κι αν τα μέσα που χρησιμοποίησε ήταν στη πραγματικότητα αθέμιτα και παράνομα. Το μεγαλύτερο του κίνητρο ήταν ο έρωτας όπως όλοι οι αναγνώστες πιστεύουν δικαιολογημένα, ωστόσο στις τελευταίες σελίδες, όταν πλέον εμφανίζεται ο πατέρας του αποδεικνύει πως ο “Τζέι του” από μικρός φαινόταν ότι θα γίνει σπουδαίος και προσπαθούσε από παιδί γι’ αυτό. Ο Γκάτσμπυ, μέχρι ένα σημείο θα μπορούσε να είναι το τεράστιο πρότυπο, οποιουδήποτε φιλόδοξου ανθρώπου, που πάλεψε με τη ζωή για να πάρει αυτό που θέλει. Όταν η σύζυγος του Fitzgerald αρνήθηκε τη πρώτη πρόταση γάμου που της έκανε με τη πρόφαση πως “ήταν φτωχός” , ο ίδιος ο δημιουργός του Γκάτσμπυ, πάσχισε να εκδώσει το πρώτο του μυθιστόρημα το συντομότερο δυνατό, για να δεχτεί τελικά η Zelda τη δεύτερη πρόταση του σε γάμο και να παντρευτούν το 1920.
Ο ΔΕΙΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ
Ο Scott Fitzgerald πίστευε πως “Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ” δε ξεκίνησε καλά τη κυκλοφορία του διότι στην εποχή της δυναμικής γυναίκας αναγνώστριας, αυτός δε παρουσίασε τίποτα τέτοιο. Πράγματι, ο χαρακτήρας της Ντέιζι αποδείχθηκε άτολμος και εν τέλει μονοδιάστατος. Ούτε ο μεγάλος έρωτας στάθηκε ικανός να την απαγγιστρώσει από έναν ανιαρό μα παρ΄όλα αυτά ευκατάστατο γάμο, αλλά ούτε και το γεγονός πως ο άνδρας της την απατούσε. Απ’ την άλλη πλευρά, η προκλητική Μυρτλ, η ερωμένη του συζύγου της Ντέιζι, την ώρα που ξεκινούσε την κατά κάποιο τρόπο επανάσταση της, εγκαταλείποντας τον δειλό και μίζερο άνδρα της, σκοτώθηκε. Ήταν δηλαδή εκείνη η στιγμή που θα άρχιζε να κυνηγά την ευτυχία της στα πλούτη που η Ντέιζι είχε αρπάξει για τα καλά και δεν ήταν πρόθυμη να εγκαταλείψει.
Ο “Υπέροχος Γκάτσμπυ” ήταν στην ουσία για τότε, ένα βιβλίο που έριξε τον Fitzgerald απ΄τη κορυφή. Χαρακτηρίστηκε “ένα δοξασμένο ανέκδοτο” και ο Τύπος της εποχής μιλούσε για μια εμπορική αποτυχία. Χρειάστηκαν σχεδόν δυο δεκαετίες για να αναγνωριστεί η ατόφια αξία του έργου και να συμπεριληφθεί στα αριστουργήματα του 20ου αιώνα. Και όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο πολύ θα αποτελεί “κόσμημα” σε κάθε βιβλιοθήκη που στολίζει, επειδή πέρα απ’ την σκληρή μα ρεαλιστική ιστορία του κυρίου Γκάτσμπυ, υπάρχει ένας μοναδικός τρόπος να γευτεί ο αναγνώστης έστω και για λίγο τη μαγεία και τη κομψότητα της εποχής της Jazz.
