Για ακόμα μια φορά πήγαμε θέατρο, και βρεθήκαμε στο “Τίμημα” του ‘Αρθουρ Μίλλερ, όπου παρακολουθήσαμε τέσσερις ανθρώπους να δίνουν την ψυχή τους επάνω στη σκηνή…Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’την αρχή…
Το έργο ξεκινά και βρίσκει τον Βίκτορ Φρανζ (Γεράσιμος Σκιαδαρέσης) στη σοφίτα του σπιτιού όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο πατέρας του, και μαζί του κι εκείνος- θυσιάζοντας τα όνειρά του για να τον φροντίσει-περιστοιχισμένο από ένα σωρό παλιά έπιπλα και πράγματα…Μέσα σε αυτή τη σοφίτα εκτυλίσσεται και ολόκληρη η υπόθεση του έργου, όπου οι πρωταγωνιστές, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο βρίσκονται σε μια έντονη και διαρκή μάχη με το παρελθόν.
Αποφάσεις ζωής, που στιγμάτισαν όλη την πορεία και τον μεταγενέστερο βίο, τόσο του Βίκτορ, όσο και της γυναίκας του Έστερ (Ρένια Λουιζίδου), αλλά και το τίμημα αυτών των αποφάσεων, αποτελούν τον κεντρικό άξονα της παράστασης. Και γενικότερα, όμως, πρόκειται για ένα έργο αφιερωμένο στην πάλη του ανθρώπου με το δαίμονα του ανικανοποίητου, με την αμφιβολία, με την απορία σχετικά με αποφάσεις που έπρεπε ή δεν έπρεπε να έχουν παρθεί, αλλά και το τίμημά τους…
“Το δύσκολο δεν είναι να μην πιστεύεις σε τίποτα, το δύσκολο είναι να συνεχίζεις να πιστεύεις σε κάτι”, είναι μία από τις σοφές συμβουλές που ακούμε να δίνονται στο έργο, από τον Γκρέγκορι Σόλομον (Γιώργος Μιχαλακόπουλος), ο οποίος γίνεται μέρος της ιστορίαςμε την ιδιότητα του εκτιμητή, χάρη στην “παλιατζούρα” που βρίσκεται μαζεμένη στο δωμάτιο και την επικείμενη κατεδάφιση του σπιτιού, αλλά καταφέρνει να καταστήσει ισχυρή την παρουσία του στο έργο και να συσχετιστεί με τους ήρωες.
Σημαντική, ωστόσο, παρουσία, αποτελεί και ο αδερφός του Βίκτορ, Γουόλτερ Φρανζ (Χρήστος Σαπουντζής), που, πληρώνοντας κι αυτός το τίμημα των δικών του αποφάσεων, έρχεται να ρίξει φως σε άγνωστα ως τότε σημεία της ιστορίας και να δώσει πιο τραγικό τόνο στη μορφή και το ρόλο του Βίκτορ, αλλά και άλλη ερμηνεία στις θυσίες του.
Πολύ δυνατές ερμηνείες και εναλλαγές μονολόγου, έντονου διαλόγου, ήπιας συζήτησης και αστεϊσμού, καθιστούν την παράσταση ένα ευχάριστο και άκρως ενδιαφέρον θέαμα, που κρατά το κοινό καθηλωμένο ως το τελευταίο λεπτό.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ…
