Δυστυχώς, ελάχιστοι είναι οι σκηνοθέτες που έχουν την ικανότητα να υιοθετούν και να αποτυπώνουν ένα βιβλίο με μεγάλη επιτυχία στην οθόνη του σινεμά. Ευτυχώς όμως, στην περίπτωση της ταινίας “Το Νησί Των Καταραμένων”, κάτι τέτοιο δεν ισχύει καθώς ο Martin Scorsese δεν καταφέρνει μόνο θριαμβευτικά να αποτυπώσει το βιβλίο του Dennis Lehane, αλλά επίσης προσθέτει και διαφοροποιεί μερικά στοιχεία της δουλειάς του συγγραφέα κάνοντας έτσι ολόκληρο το αποτέλεσμα ακόμη πιο συγκλονιστικό.
Η ταινία “Το Νησί Των Καταραμένων”, βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα Dennis Lehane, που εκδόθηκε το 2003 με την πλοκή της ταινίας να ακολουθεί πολύ πιστά την ιστορία του βιβλίου που έχει να κάνει με έναν Αστυνόμο των Η.Π.Α, ο οποίος διερευνά την εξαφάνιση ενός δολοφόνου, που δραπέτευσε από το νοσοκομείο Άσκλιφ.
Ξεκινώντας αρχικά από την σκηνοθεσία και την κινηματογραφία, νομίζω κανείς δεν μπορεί να πει κάτι αρνητικό για τον Martin Scorsese καθώς επανειλημμένα έχει αποδείξει στο παρελθόν πόσο πρωτοπόρος είναι στον τομέα του. Ο Scorsese, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να ξετυλίγει την πλοκή που θέλει να αφηγηθεί και έτσι καταφέρνει να μαγνητίσει τον θεατή τραβώντας τον σε έναν κόσμο όπου χρονικά μπορεί να είναι σχετικά μακρινός (τα γεγονότα της ταινίας διαδραματίζονται το 1954) αλλά συνάμα μοιάζει τόσο πραγματικός. Πετυχαίνει, λοιπόν, με πολύ μεγάλη ευκολία την δημιουργία της ατμόσφαιρας εκείνης της περιόδου. Όλο αυτό δεν βοηθάει μόνο στην παραστατικότητα και στην αυθεντικότητα, αλλά επίσης στην αποτύπωση και στην εξιστόρηση της ίδιας της πλοκής δίνοντας έτσι πνοή και ζωντάνια.
Άξιο βέβαια αναφοράς είναι ότι, η ταινία λόγω του τρόμου και της θεματολογίας που προσεγγίζει, θυμίζει απόλυτα ταινία B τύπου, είναι όμως φτιαγμένη από πρωτοκλασάτα στελέχη του κινηματογράφου. Αυτό είναι αξιέπαινο γιατί αποδεικνύει πόσο ταλέντο υπάρχει πίσω από αυτήν την παραγωγή.
Όσον αφορά το θέμα της ροής, νομίζω πως αυτό είναι το πιο αδύναμο σημείο της ταινίας. Υπάρχουν κάποια θέματα (κυρίως δομικά) που δεν αφήνουν την ιστορία να ανασάνει με αποτέλεσμα η ταινία να “βαλτώνει” για ένα μικρό διάστημα. Αυτό οφείλεται γιατί ο Scorsese προσπαθεί να θολώσει τα νερά σε θέματα σημαντικά πάνω στην πλοκή της ιστορίας με αποτέλεσμα σε μερικά σημεία να δυσκολεύει και να μπερδεύει τον θεατή.
Από την άλλη ό,τι αρνητικό μπορεί να υπάρχει καλύπτεται από την ηθοποιία, η οποία είναι αψεγάδιαστη. Ο Leonardo DiCaprio στον ρόλο του Αστυνόμου Teddy Daniels είναι απίστευτος. Σαν ηθοποιός ο Leonardo Dicaprio εξελίσσεται, αναβαθμίζεται και μεγαλώνει. Είναι ένας από τους λίγους νέους ηθοποιούς που μπορούν να φέρουν το βάθος, την πολυπλοκότητα και την λεπτότητα σε αναστατωμένους χαρακτήρες που πνίγονται στην εμμονή τους. Νομίζω ότι ο συγκεκριμένος ρόλος είναι ένα χαρακτηριστικό και καθοριστικό παράδειγμα της εξελικτικής του πορείας σαν ηθοποιός. Επίσης, ο Mark Ruffalo ως Chuck Aule είναι αρκετά καλός και αφήνει θετικές εντυπώσεις ενώ τέλος θεωρώ ότι την όλη παράσταση κλέβει ο Ben Kingsley ως Dr. Cawley καθώς είναι σαγηνευτικός, σκληρός, ψυχρός και πανούργος.
“Το Νησί Των Καταραμένων” δεν είναι η καλύτερη ταινία του Martin Scorsese. Είναι όμως μια πολύ δυνατή ταινία με απίστευτες και απρόβλεπτες ανατροπές, η οποία σε παρασέρνει σε έναν σκληρό και σκοτεινό κόσμο. Είναι ένα ψυχόδραμα, που παίζει με το μυαλό του θεατή. Είναι μια ταινία, που σε βυθίζει σε πολλά ερωτήματα περί αναζήτησης της ηθικής σου ταυτότητας χωρίς να σου δίνει η ίδια τις απαντήσεις. Σε ωθεί όμως να τις ψάξεις και αυτό είναι, λοιπόν, που έχει την μεγαλύτερη σημασία.
Βαθμός: 4/5
