Τι καλύτερο από μία όμορφη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, και συγκεκριμένα στο Μοναστηράκι; Πρωί ή βράδυ, μέρα ή νύχτα, με πολύ κόσμο ή χωρίς, το Μοναστηράκι είναι πάντα ωραίο και πάντοτε απολαμβάνεις μία βόλτα σ’αυτό. Τουλάχιστον εγώ, δεν ξέρω σίγουρα για εσάς.
Βγαίνω απ’το μετρό με ένα χαμόγελο γνωρίζοντας ότι θα περάσω καλά. Πατάω το πόδι μου στην πλατεία και βλέπω πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους από πολλές διαφορετικές χώρες να κάνουν και να συζητάνε πολλά διαφορετικά πράγματα. Αυτή η “διαφορετικότητα” είναι που μου αρέσει. Το γεγονός ότι όπου και να κοιτάξω βλέπω ανθρώπους που δεν έχω ξανασυναντήσει, εκφράσεις που δεν έχω ξαναδεί…αυτό μ’αρέσει πολύ. Θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει τον όρο πολυπολιτισμικότητα, που ισχύει, αλλά θα έλεγα ότι είναι ίσως πολύ σοβαρός. Εγώ θα το ερμήνευα απλώς ως ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων διαφορετικών προελεύσεων με διάθεση για συλλογή ωραίων στιγμών. Και ίσως μ’αρέσει να το σκέφτομαι έτσι γιατί, εξάλλου, γιατί να το σκεφτώ και πιο πολύ;
Η ομορφιά στη βόλτα αυτή δε βρίσκεται,προφανώς, μόνο στην πλατεία αλλά και στα στενά με τα μαγαζιά. Εκεί που μπορείς να βρεις ό,τι μπορεί να σκεφτεί το μυαλό σου. Δε μιλάω αποκλειστικά για εκείνα με τα αναμνηστικά για τους τουρίστες, αλλά όλα αυτά με τις τσάντες, τα παπούτσια, τα ρούχα, τα κοσμήματα και τα ηλεκτρονικά. Αυτά τα στενά με τα πολυποίκιλα χρώματα μου ανεβάζουν τη διάθεση. Περπατάω και είμαι με ανοιχτό στόμα χαζεύοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια. Όσες φορές και να πάω το μάτι μου δε χορταίνει αυτή την ιδιαίτερη ομορφιά…ούτε των ανθρώπων αλλα ούτε και των μαγαζιών.
Δε θα μπορούσα, προφανώς, να μην αναφερθώ στα μαγαζιά με τους δίσκους βινηλίου. Κάνω ξεχωριστή αναφορά ακριβώς γιατί έχουν μεγάλη σημασία για μένα. Μπορεί να μην είμαι ο μεγαλύτερος φαν της μουσικής αλλά το συναίσθημα που νιώθω χαζεύοντας μέσα σε ένα τέτοιο μαγαζί είναι απερίγραπτο. Με ταξιδεύει χρόνια πίσω, όταν ακόμα δε ζούσα, δίνοντάς μου την ευκαιρία να γνωρίσω καλλιτέχνες και κατ’επέκταση νοοτροπίες μιας άλλης εποχής. Μπορεί τα χρώματα των δίσκων να μην είναι τόσο φανταχτερά όσο των άλλων μαγαζιών, αλλά στα μάτια μου είναι εξίσου εντυπωσιακά. Είναι απίστευτο πόσα διαφορετικά εξώφυλλα υπάρχουν για κάθε καλλιτέχνη, πόσοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα, Έλληνες και ξένοι, πόσα τραγούδια και πόσοι στίχοι. Την επόμενη φορά που θα δεις ένα τέτοιο μαγαζί μπες να χαζέψεις τη μαγεία των δίσκων!
Ανεξήγητη είναι, επίσης, η ομορφιά των μαγαζιών για φαί και ποτό. Περνάς από τα στενά με τα σουβλατζίδικα και ακούς τους σουβλατζίδες να φωνάζουν ότι το δικό τους σουβλάκι είναι το καλύτερο, να μιλάνε στα αγγλικά αλλά και με τη γλώσσα του σώματος για να προσεγγίσουν τους τουρίστες. Ακούς έντεχνα ή λαϊκά τραγούδια από ανθρώπους με υπέροχες φωνές που παίζουν κιθάρα, βλέπεις οικογένειες και φίλους να πίνουν κρασί και να τραγουδάνε δυνατά, παρέες φοιτητών να τρώνε μεζέδες και να πίνουν τσίπουρο. Αυτές οι εικόνες για μένα είναι μοναδικές και θα έλεγα συνώνυμες με τον όρο Ελλάδα. Υπάρχουν και άλλες εικόνες, από μαγαζιά για καφέ ή ποτό με θέα όλη την Αθήνα και την Ακρόπολη. Θέα που είτε είναι βροχερή μέρα είτε ηλιόλουστη δεν παύει να εκπλήσσει τον καθένα από εμάς. Μπορώ να παραδεχτώ ότι κάθε φορά που ανεβαίνω σε ταράτσα τέτοιου μαγαζιού θέλω να μείνω εκεί για πάντα χαζεύοντας αυτή τη μαγευτική θέα. Αυτή που φοιτητές και μεγαλύτεροι θαυμάζουν πίνοντας καφέδες και τρώγοντας παγωτό. Αυτή τη θέα που ζευγαράκια και φίλοι απολαμβάνουν με τη συνοδεία ενός ποτηριού κρασί το βράδυ όταν τα φώτα της πόλης είναι αναμμένα. Αυτή τη θέα τη λατρεύω.
Την επόμενη,λοιπόν, φορά που θα πας στο Μοναστηράκι κοίταξε περισσότερο γύρω σου και θα συνειδητοποιήσεις την ομορφιά του σε κάθε εικόνα. Απόλαυσε τη βόλτα σου μέσα από τη ματιά μου και είμαι σίγουρη ότι θα έχεις ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη σου.