Πολλά χρόνια είχε να δει η ελληνική τηλεόραση ένα εγχείρημα που να καταπιάνεται με κάποιο κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας. Ως τώρα ο Έλληνας δε χορταίνει να ρουφά με το μάτι ιστορίες δήθεν εκμοντερνισμένες για παράνομους έρωτες δίχως ελπίδα, για ίντριγκες χωρίς αξίες και σκοπό, με αποτέλεσμα να αποβλακώνεται από τη χαμηλή ποιότητα και την απαξίωση των χρηστών ηθών. Κάπως έτσι έσκασε στο κανάλι Open η σειρά με τίτλο “Το Κόκκινο Ποτάμι”, όπου μέσα από ένα μυθοπλαστικό ερωτικό στόρυ προβάλλεται η ιστορία, ο πλούσιος πολιτισμός του Ποντιακού Ελληνισμού αλλά και τα πολιτικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Κωνσταντινούπολη λίγο πριν τη Γενοκτονία τους.
Η συγκλονιστική έναρξη του επεισοδίου πραγματοποιείται με μια μάζα Ποντίων αιχμαλώτων να ακολουθεί “το δρόμο του θανάτου”, ενώ ο Μίλτος o νεαρός πρωταγωνιστής ζητά από τον Οθωμανό που τους επιβλέπει, με τον οποίο είναι φίλοι από παιδιά, μια τελευταία επιθυμία. Είναι η σκηνή που προκαλεί μονάχα δέος και συγκίνηση, όταν σηκώνεται και χορεύει ένα Ποντιακό χορό, γεμάτος πόνο και υπερηφάνεια συνάμα. Ήταν άλλωστε γνωστή η αγάπη των Ποντίων να εκφράζουν μέσα από το χορό τη λύπη, τη χαρά τους, τον πόλεμο τους! Ο σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης γυρνά τον θεατή πίσω, γύρω στα 1895, όταν δυο εφτάχρονα παιδιά αρραβωνίζονται ενώπιον Θεού και ανθρώπων σε κάποια περιοχή του Πόντου. Επρόκειτο για μια συνήθεια, όπως εξηγείται στη σειρά, προκειμένου να μη παντρεύονται Ελληνίδες με άνδρες Τούρκους. Τα πράγματα όμως έρχονται έτσι που οι δυο οικογένειες χάνονται στο πέρασμα των χρόνων καθώς για να σώσουν τις οικογένειες τους μετακομίζουν οι μεν στη Κωνσταντινούπολη, οι δε σε άλλη περιοχή, πιο κεντρική, του Πόντου. Η μοίρα όμως έκρυβε μια βαθιά αγάπη και στοργή για τα δυο παιδιά που εντελώς τυχαία συναντιούνται έπειτα από αρκετά χρόνια και καταλαβαίνουν πως η ζωή τους θέλει μαζί. Υπάρχει όμως κάτι που μπορεί να τους χωρίσει; Και πόσο θα αντέξει ο έρωτας αυτός μέσα σε ένα τόσο τετριμμένο πολιτικό και κοινωνικό τόπο, ειδικά όταν οι πόλεμοι και οι βαρβαρότητες στις γύρω περιοχές δεν έχουν σταματημό;
Το Κόκκινο Ποτάμι είναι μια σειρά που κάθε Έλληνας οφείλει να παρακολουθεί, μιας και είναι ένας τρόπος να κάνει επανάληψη στην ιστορία χωρίς να πέφτει σε προπαγανδιστικές πλάνες και αντικρίζοντας τα σωστά και τα λάθη και των δυο λαών. Ήδη μέσα από τα πρώτα επεισόδια οι θεατές έμαθαν για ένα σωρό ήθη και έθιμα που σβήστηκαν με τα χρόνια, για συνήθειες των ανθρώπων που παραμένουν άγνωστες στο παρόν, αλλά και για δεσμούς που εκατό χρόνια μετά αρχίζουν και φθήνουν, όπως η δύναμη της φιλίας, της οικογένειας, της επανάστασης. Οι στολές και οι ενδυμασίες της εποχής δημιουργούν τη τέλεια ατμόσφαιρα της εποχής, ενώ μέσα από τους τριγλωσσικούς διαλόγους κατορθώνεται ένα αποτέλεσμα μοναδικό, δίχως ίχνος αλλοιωμένης τέχνης. Ένα “δεμένο στο σύνολο”, καταξιωμένο καστ αποτελούμενο από τους Τάνια Τρύπη, Κωνσταντίνο Καζάκο, Ιωάννη Παπαζήση κ.α είναι άλλη μια ισχυρή υπόσχεση που οι συντελεστές της σειράς έδωσαν στους θεατές. Είναι ωστόσο νωρίς να βγάλουμε συμπεράσματα περισσότερα και πιο απόλυτα μιας και όλοι ελπίζουμε πως το εν λόγω εγχείρημα έχει ακόμα πολλούς τρόπους να μας εντυπωσιάσει.
