Μια βαθιά βουτιά στα νερά της τελειότητας των 80s, αποτέλεσε το American Psycho, η ταινία, που σε σκηνοθεσία της Mary Harron και με πρωταγωνιστή τον Christian Bale, δε δίστασε να δείξει την άλλη κοψιά του νομίσματος και να καυτηριάσει την επιτυχία, την κοινωνία και την “υπεροχή” της τότε ψυχοπάθειας.
Ο εικοσιεπτάχρονος χρηματιστής Patrick Bateman χτίζει το απόλυτο αρσενικό, τον άνδρα που κάθε γυναίκα θα ήθελε πλάι της και τον συνεργάτη που κάθε επαγγελματίας χρειάζεται, τουλάχιστον για το πρεστίζ του. Η καθημερινή του ρουτίνα, πλούσια σε γυμναστική, προσεγμένη διατροφή και τροφή για σκέψη μετά μουσικής, καθώς και η αποδοχή των οικείων του στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας, δεν είναι αρκετά για να τον κρατήσουν μακριά από την κοινωνιοπάθεια. Ο Patrick έχει ένα δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται και να εκμεταλλεύεται τα ερεθίσματα που τον περιβάλλουν. Ο έντονος επαγγελματικός ανταγωνισμός του, ο υπέρμετρος ναρκισσισμός του και η μη χειραγώγηση των παθών και των βίτσιων του, βγάζουν από μέσα του ένα δεύτερο εαυτό θα έλεγε κανείς, ένα στυγερό δολοφόνο.
Ο ψυχοπαθής Patrick ζει σ’ ένα καλοφτιαγμένο σκηνοθετικά μικρόκοσμο, που του δίνει κάθε δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό του ως το πρότυπο του 1988. Το λευκό του διαμέρισμα, το ευήλιο γραφείο του με τη κομψή γραμματέα, διαθέσιμη να τον ικανοποιήσει ανά πάσα ώρα και στιγμή, αλλά και η χλιδάτη ζωή που κάνει, είναι ό,τι πραγματικά ονειρεύεται κάθε νέος, αντιπροσωπεύοντας στο μεταξύ τη τελειότητα μέσα από χρώματα και συνήθειες. Οι προθέσεις και η εσωτερική του διαστροφή ωστόσο είναι κάτι που η σκηνοθέτης, όχι μόνο δε προσπαθεί να υποσκάψει, τη φανερώνει μάλιστα από τα πρώτα λεπτά. Πρόκειται για τη σκηνή που ο πρωταγωνιστής, έπειτα από την ευλαβική ρουτίνα περιποίησης, αφαιρεί τη μάσκα απ’ το πρόσωπο του, εξηγώντας ξεκάθαρα τι συμβαίνει μέσα του. Το American Psycho, παρ’ ότι προβλήθηκε στην αρχή του μιλένιουμ, πάσχισε με επιτυχία να χρησιμοποιήσει μια μίξη των περασμένων δεκαετιών. Αφενός ο πραγματικός χρόνος διαπραγματευόταν τα 80s, αφετέρου η σκηνοθεσία επέλεξε να κρατήσει κάτι κι απ’ τα θρυλικά 90s, όπως κοντινά πλάνα σε πρόσωπα και γκριμάτσες, προκειμένου να τονιστεί η υπερβολή στη τέχνη των δεκαετιών εκείνων. Η διαχείριση των δολοφονιών και του άφθονου κατακόκκινου αίματος είναι επίσης δοσμένα με τη ξεπερασμένη, μα και νοσταλγική συνάμα διάθεση των 90s.
Όταν μιλάμε για οξύμωρες προσωπικότητες στην Έβδομη Τέχνη, τότε ο Patrick Bateman, σίγουρα κρατά τα πρωτεία. Η φιγούρα ανθρώπου που όσο νοιάζεται για την εξωτερική του εμφάνιση, τόσο αδιαφορεί για το μίσος, την απληστία και τη διαστροφή που τον βασανίζει έγινε το πολυσυζητημένο μοντέλο του οραματιστή δολοφόνου. Τα πάντα γύρω του είναι λευκά , ενώ ο ίδιος τρέφει το σκοτεινό “Εγώ” του σκοτώνοντας, κανιβαλίζοντας και πληγώνοντας όσους ειλικρινά τον νοιάζονται. Ακόμα και όταν έρχεται η στιγμή να ομολογήσει, δε τον πιστεύει κανείς. Τι όμως απ’ όλα αυτά συμβαίνει; Και τι είναι αποκύημα της φαντασίας του απόλυτου American Psycho;
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ Και Ο Σκηνοθετικός Του Κόσμος
Δες τη σελίδα μας στο Facebook
