Μπορεί το καλοκαίρι για τον αληθινό κόσμο να τελείωσε πριν ελάχιστους μήνες, για τον Ryan Murphy όμως και τη παρέα του, η θερινή περίοδος άρχισε μόλις στις 18 Σεπτεμβρίου, όταν δηλαδή προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο της 9ης σεζόν της σειράς American Horror Story. Δολοφονίες, μαζικές σφαγές και η αίγλη μιας περασμένης δεκαετίας πέρασαν ολοζώντανα μπροστά απ΄τα μάτια κάθε διψασμένου και κολλημένου με τη σειρά, θεατή.
Κάπου μέσα στην εκκεντρικότητα -μα και ελαφρώς κιτς- λαμπρότητα των 80s, συγκεκριμένα το 1984, μια ομάδα νεαρών, άλλοι γεμάτοι όνειρα για το μέλλον και άλλοι στοιχειωμένοι απ΄το παρελθόν, καταφεύγουν για τη καλοκαιρινή περίοδο σε μια κατασκήνωση στην οποία μερικά χρόνια πριν είχε πραγματοποιηθεί μια απ΄τις μεγαλύτερες σφαγές που αφορούσαν παιδιά, προκειμένου να εργαστούν εκεί. Η κατασκήνωση Redwood ξανανοίγει έπειτα από τόσο καιρό με ιδιοκτήτρια μια επιζήσασα του τότε μακελειού. Απ΄τη πρώτη κιόλας νύχτα, το προσωπικό καλείται να αντιμετωπίσει την επιστροφή τόσο του πρωταρχικού δολοφόνου, όσο και μια σειρά διεστραμμένων και μανιακών ανθρώπων. Ωστόσο η πηγή του κακού δεν είναι σίγουρα μία αλλά κρύβεται σ’ ένα παιχνίδι του χρόνου και του τόπου όπου ο καθένας τους προσπαθεί να λύσει είτε ομαδικά, είτε κατά μόνας.
Μιλώντας για το “1984” είναι αρκετά εύκολο να διαπιστώσουμε τη πίεση που δέχτηκε η συγκεκριμένη σεζόν για να πιάσει το χρόνο. Κατ΄αρχάς είναι η πρώτη φορά που δε χωρά ούτε καν δέκατο επεισόδιο στην ιστορία. Η τραγική αλήθεια είναι πως όσο περνά ο καιρός, τα επεισόδια κάθε κύκλου τείνουν να μειώνονται, ενώ μια τάση “επανάληψης” έχει στοιχειώσει τις τελευταίες σεζόν. Ο θεατής καλείται νοερά να επανέλθει σ΄ένα ισχυρό κομμάτι της πρώτης, καθώς η κλασική ιστορία των φαντασμάτων -εμπνευσμένο απ΄τους Δαίμονες Του Hill House- που μένουν όπου πεθαίνουν, παίζει ξανά στις οθόνες. Ένας λόγος που αυτή η σειρά λατρεύτηκε απ’ το κοινό είναι για το πως κατάφερνε να μετατρέπει το μοντέρνο σε vintage και το αντίθετο. Ειδικά όσο στο καστ υπήρχε ακόμα η Jessica Lange, αυτό ήταν κάτι δεδομένο αφού είχε το τρόπο, την εμπειρία και τον αέρα μιας σταρ των περασμένων χρόνων. Και αργότερα βέβαια το vintage στοιχείο δεν έπαψε να πλανάται, πλην μικρών εξαιρέσεων. Ερχόμενοι στο “1984”, βλέπουμε την, όχι και τόσο μάταιη, προσπάθεια της αναδρομής στην εποχή του Billy Idol και των φανταχτερών εμφανίσεων, δίχως ωστόσο να μπορέσει με επιτυχία να τοποθετεί πλήρως τον θεατή στο κλίμα της δεκαετίας. Απ΄την άλλη, θα ήταν άδικο αν δεν αναγνωρίζαμε όλο αυτό το τρόμο, την αγωνία και τη διαστροφή που η εν λόγω σεζόν απλόχερα προσέφερε. Ολοφάνερο το γεγονός πως ήταν αφιερωμένη στα χρόνια της “Επανάστασης Του Τρόμου”, τότε που προβλήθηκαν μερικά απ΄τα πιο δυνατά, φρικαλέα και ωμά θρίλερ του αμερικάνικου κινηματογράφου, όπως τα “Παρασκευή και 13”, “Μotel Hell” και “Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες”. Σκηνές που κόβανε την ανάσα και αιματοβαμμένα τοπία που μύριζαν θάνατο ήταν το βασικό θέμα του κύκλου, αδιαφορώντας μάλλον για την υπόθεση και το σενάριο. Ακόμη και το όνομα της κατασκήνωσης “Redwood” προϊδεάζει τον θεατή για το τι πρόκειται να δει στην εξέλιξη της πλοκής.
Σε γενικές γραμμές, το “1984”, ήταν άλλη μια σεζόν εκτός όλων αυτών που μας είχε συνηθίσει η σειρά ως ένα σημείο. Η απώλεια του βασικού καστ (Sarah Paulson, Evan Peters) μα και η παγίωση ορισμένων προσώπων σε αυτό, άλλαξε ενδεχομένως οριστικά κάθε αρχική ταυτότητα που η σειρά έφερε, κρατώντας μονάχα κάποια διαμάντια (Lily Rabe, Emma Roberts, Finn Wittrock αλλά και ο γνωστός-άγνωστος κλόουν της 4ης σεζόν John Carroll Lynch) που βοήθησαν στο να χτιστεί αυτή η σχέση πάθους μεταξύ του American Horror Story και των φαν της.
