Κατά τη διάρκεια μίας περιόδου που κάπως είχε κλονιστεί η πίστη μου στις ανθρώπινες αξίες και την αλληλεγγύη βρέθηκα σε ένα κατάστημα γνωστής αλυσίδας ελληνικών σούπερ μάρκετ και άκουσα με τα ίδια μου τα αφτιά την πωλήτρια να εξηγεί σε άλλη πελάτισσα πως η εντολή από τους ανωτέρους για εκείνους που κλέβουν είναι να τους αφήνουν να φεύγουν. «Μόνο όταν κλαπεί ποτό από την κάβα, μόνο τότε να προβούμε στα νόμιμα. Οτιδήποτε άλλο κρατούν, και κυρίως φαγητό, να τους αφήνουμε να φεύγουν γιατί πεινάει ο κόσμος κυρία τάδε μου». Με αυτά τα λόγια να ηχούν στα αφτιά μου και κυρίως στην καρδιά μου πλήρωσα και ‘γω ταπεινά και έφυγα κοιτώντας στο πάτωμα με λίγη ντροπή που είχα αρχίσει να δυσπιστώ για την ανθρωπιά στις μέρες μας.
Και όλη αυτή η τακτική σε σούπερ μάρκετ ενός αρκετά πλούσιου ανθρώπου που θα μπορούσε κάλλιστα να μην ασχολείται διόλου με τις ζωές των μικρών και μεσαίων. Και όμως σε αυτή την περίπτωση έχει επιλεγεί η ανθρωπιά και η ανάγκη για προσφορά, όχι μόνο για ζήτηση. Και αφού ένας άνθρωπος μπορεί τότε όλοι μας μπορούμε και θέλουμε και πρέπει να φερόμαστε όπως θα θέλαμε να μας φερθούν, να δίνουμε αυτά που θα θέλαμε να πάρουμε και να λέμε αυτά που θα θέλαμε να ακούσουμε. Με πίστη στη ροή της ζωής και μια ελπίδα που ίσως να μην μπορείς να την διακρίνεις πάντα και παντού αλλά υπάρχει, πάντα υπάρχει. Και πάντα δίνει δύναμη και στους πιο αδύναμους. Και εξυπηρετεί την σκέψη και των πιο δυνατών. Καλοσύνη. Μία λέξη – χίλιες συμπεριφορές και σίγουρα καρδιά γεμάτη και χωρίς σκιές, όσα αγκάθια κι αν σε πονούν. Διάλεξε τη χαρά και θα σε διαλέξει και εκείνη. Ακολούθα την καλοσύνη και θα την δεις να σκάει μπροστά σου. Μοιράσου για να πάρεις και δώσε για να μπορείς να αισθανθείς.
Αυτά, για όσους κάπου χάνουν το νόημα αλλά αρκεί μια μικρή συνομιλία δύο άγνωστων κυριών για να τους κάνει να αναθαρρήσουν ξανά.
5
