Το Θέατρο του Παραλόγου είναι ένα ρεύμα θεάτρου που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1950 και του 1960, κυρίως από Ευρωπαίους δραματουργούς όπως ο Σάμιουελ Μπέκετ και ο Ευγένιος Ιονέσκο. Το θέατρο αυτό χαρακτηρίζεται από τον έντονο σουρεαλισμό, την απουσία λογικής πλοκής και τη χρήση παράλογων διαλόγων που εκφράζουν τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι χαρακτήρες στο Θέατρο του Παραλόγου συχνά παρουσιάζονται παγιδευμένοι σε καταστάσεις που δεν έχουν σαφή λύση ή σκοπό, αντικατοπτρίζοντας τις ανασφάλειες και την απόγνωση της μεταπολεμικής περιόδου.
Η γλώσσα στο Θέατρο του Παραλόγου είναι συνήθως αποσπασματική και αλληγορική, ενώ η σκηνοθεσία και οι σκηνικές κατασκευές προσδίδουν μια αίσθηση αποξένωσης και αλλοτρίωσης. Μέσα από την παραδοξότητα και τον ειρωνικό τόνο, το Θέατρο του Παραλόγου επιχειρεί να προκαλέσει τον θεατή να αναρωτηθεί για τη φύση της ύπαρξης και την αναζήτηση νοήματος στη ζωή. Το ρεύμα αυτό παραμένει σημαντικό στην ιστορία του θεάτρου, καθώς φέρνει μια διαφορετική οπτική και αναδεικνύει την ανθρώπινη ψυχολογία και τον προβληματισμό για το «παράλογο» της ζωής.