The Politician: Η apolitique πολιτική κωμωδία που μας αξίζει

Ηχογράφηση από τη Τζωρτζίνα Γεωργακοπούλου:

Habemus Praeses! Μετά από μια δύσκολη εβδομάδα για ολόκληρο τον πλανήτη (και δεν αναφέρομαι καν στην δεύτερη φάση της πανδημίας), δεν είμαστε λίγα εκείνα που βρήκαμε παρηγοριά στην φιλόξενη αγκαλιά του Netflix και του καναπέ μας. Ψάχνοντας ποιο θα είναι το επόμενο θύμα μου -εεε σειρά που θα δω με αυτοσυγκράτηση εννοούσα- έπεσε το μάτι μου πάνω στην καρτέλα του Netflix originals και του Watch again. The Politician. Να πω την αλήθεια είχα σχεδόν ξεχάσει την ύπαρξη της.

Μέχρι που μου επέστρεψαν μνήμες από το εφηβικό House of Cards, που το κοινό απόλαυσε και οι κριτικοί μίσησαν με ισάξιο πάθος. Όσο κατακάθεται η σκόνη του εκλογικού αγώνα των ΗΠΑ και με την «ευκαιρία» της καραντίνας ας δούμε τις 2 πρώτες σεζόν του ταξιδιού του Ben Platt προς την προεδρία των ΗΠΑ. Εξάλλου, η ιστορία έχει αποδείξει πως δεν χρειάζεται να είσαι ικανός ή να ξέρεις από πολιτική για να την διεκδικήσεις. Κάθε λευκός cis άνδρας έχει την ευκαιρία να το κάνει! Βάλε το Sing to me instead by Ben Platt να παίζει και πάμε.

Με μια ματιά

Η πρώτη σειρά που υπογράφει ο Ryan Murphy (ναι αυτός του Glee και του Pose) μετά το συμβόλαιο 300 εκ. με το Netflix για την εν λόγω πλατφόρμα. Θα πίστευε κάποια (όπως και ‘γω άλλωστε πριν δω και τα 16 45λεπτα επεισόδια) πως είναι μια σειρά για την σύγχρονη πολιτική. Anything but, my darlings! Πραγματεύεται το σύγχρονο προνόμιο, τις δυναμικές των κοινωνιών και την ασάφεια με την οποία όλοι μας αντιμετωπίζουμε καθημερινά τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Το Politician θέλει να είναι μια σειρά για την πολιτική σήμερα στην Αμερική. Καταλήγει να πραγματεύεται κάθε άλλη εποχή πέραν αυτής! Ίσως καλύτερα. Είναι πολύ φρέσκιες οι πληγές ακόμα για να μπορούμε να κάνουμε σάτιρα. Θα έλεγα (και όχι μόνο εγώ, τι ξέρω άλλωστε;) πως είναι η απόδειξη πως η (λάθος) πολιτική είναι η αρρώστια εν γένει της κοινωνίας μας. Μια αρρώστια που έχει ένα υπέροχο σύστημα για να την συντηρεί ακμαία.

Σε κάθε επεισόδιο μας επιβεβαιώνει πόσο στενάχωρο είναι να είσαι μόνιμα χαρούμενο, πως το «άδειο» και το «ξύλινο» κερδίζουν τον αγώνα (μην κάνετε skip τους τίτλους αρχής για να βγάλει νόημα αυτή η πρόταση). Ο πρωταγωνιστής, ένας λευκός… καμβάς στον οποίον προβάλλονται τα θέλω μια γενιάς πριν και μιας γενιάς μετά από αυτόν. Στιγμές, στιγμές δεν μοιάζει καν αληθινός άνθρωπος. Ε, αυτό είναι που τον κάνει καθ’ όλα πραγματικό.

Τα πρόσωπα

Η πρώτη σεζόν του Politician εξελίσσεται στην Santa Barbara το έτος 2019, ενώ η δεύτερη ακολουθεί τον πρωταγωνιστή, ένα χρόνο αργότερα, στην Νέα Υόρκη. Η πλοκή γυρνά γύρω από το όνειρο του  Payton Hobart (Ben Platt) να καθίσει μια μέρα στο οβάλ γραφείο. Κάθε σεζόν θα μας δείχνει τα απαραίτητα βήματα μέχρι την επίτευξη του ονείρου του. Έτσι, στην πρώτη έχουμε την εκλογική μάχη για τις σχολικές εκλογές (κάτι ανάλογο του 15μελούς, αλλά που θα ασχολείται πιθανώς και με κάτι άλλο πέραν της 7ήμερης) στο ιδιωτικό σχολείο στο οποίο και φοιτά.  Στην δεύτερη σεζόν βλέπουμε έναν πιο ώριμο Payton να διεκδικεί την Γερουσία της Νέας Υόρκης από την Dede Standish (Judith Light), παλαίμαχο πολιτικό και εκπρόσωπο του «παλιού».

Τα «καλά» και τα «κακά»

Την θετή μητέρα του Payton κλήθηκε να υποδυθεί η Gwyneth Paltrow, με μεγάλη επιτυχία αν μου επιτρέπεται. Αν και ο ρόλος θυμίζει περισσότερο cameo παρά μόνιμο χαρακτήρα (στην πρώτη σεζόν), καταφέρνει να γίνει εξαιρετικά συμπαθείς ως η πάντα υποστηρικτική μητέρα. Δυστυχώς, δεν μπορώ  να πω το ίδιο και για την Jessica Lange που εδώ την βλέπουμε ως την γιαγιά μιας καρκινοπαθούς (ή μήπως όχι;) συμμαθήτριας του Payton. Η γιαγιά καταφέρνει να είναι προβλέψιμη και να κουράσει, όπως λιγάκι και η επιλογή της εγγονής της για την αντιπροεδρία του σχολείου-political stunt alert!

Στην δεύτερη σεζόν του Politician την παράσταση κλέβει η Betty Midler ως υπεύθυνη της πολιτικής καμπάνιας της Dede. Με βιτριολικό χιούμορ, υπέροχη χημεία και τον απαραίτητο αέρα της γυναίκας που ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει για να κερδίσει. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να παίξει «βρώμικα» και να εκμεταλλευτεί καταστάσεις υπέρ της υποψηφίου της.

Το μέλλον;

Ωστόσο, το Politician από επεισόδιο αλλάζει το focus του και εστιάζει και στα υπόλοιπα πρόσωπα, χωρίς αυτό να αποσκοπεί σε κάτι ή να συνδέεται κάπως με την πλοκή. It is what it is. Γυρνάει τον φακό (και την προσοχή μας) σε έγχρωμα άτομα, σε κουήρ άτομα, σε άτομα που ζουν με κάποια αναπηρία ή ψυχική ασθένεια. Είναι το καστ αρκετά συμπεριληπτικό; Για μένα όχι. Αλλά, δεν γίνεται να παραγνωρίσω τις προσπάθειες, ειδικά στην δεύτερη σεζόν όπου θα λέγαμε πώς ο Payton απεικονίζεται ως άλλη Alexandria Ocasio-Cortez. Το diversity για το diversity, μια πρακτική που βλέπουμε ιδιαίτερα στην ελληνική τηλεόραση προφανώς δεν είναι το ζητούμενο.

Για το τέλος

Δεν μου αρέσει να δίνω spoilers για σειρές, ειδικά σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Δεν θα πω περισσότερα. Αν σου άρεσε το άλμπουμ που ακούς τόση ώρα, αν αγαπάς τον Sufjan Stevens (τραγούδι τίτλων) και αν λατρεύεις να μισείς τις χαοτικές πλοκές θα περάσεις ευχάριστα 16 ώρες από την ελπίζω όχι μίζερη ζωή σου.

Σίγουρα, δεν θα μάθεις πως λειτουργεί το εκλογικό σύστημα της Αμερικής ( έμαθες άλλωστε ιατρική από 16 σεζόν Grey’s Anatomy;). Δεν είναι αυτός όμως ο στόχος. Δες το σαν ψυχογράφημα μιας νέας γενιάς πολιτικών, της δικής μας γενιάς. Τι αλλάζει, και τι μένει το ίδιο; Δες το σαν μια ευκαιρία να αναλογιστείς γιατί θες τον Payton (και κάθε όμοιο του) σε αυτή την θέση; H πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη μέσα στο προνόμιο του. Δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει.

Κι όμως. Περιμένουμε την επομένη σεζόν όπως περιμέναμε τα αποτελέσματα εκλογών που έγιναν τόσο μακριά και τόσο παγκοσμιοποιημένα κοντά μας.

Παρόμοια άρθρα:

• Sense8: μια σειρά υπέρ της διαφορετικότητας
• Normal People: ωδή στην εγγύτητα
• Dickinson: η τηλεοπτική φεμινιστική και κωμική ματιά στη ζωή της Ντίκινσον

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project