Ίσως κάποτε το σενάριο της ταινίας «Θα σε Περιμένω, Πάντα» να αποτελούσε μυθοπλασία, τρέλα ή ένα ακόμη σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Εν έτη 2018 όμως, με δεδομένη την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της ανθρώπινης επικοινωνίας, είναι απλώς η πραγματικότητα. Αυτός, καθηγητής αστροφυσικής ενώ αυτή, φοιτήτρια. Γνωρίστηκαν σε ένα συνέδριο αστρονομίας και φυσικά όπως καταλαβαίνετε η διαφορά ηλικίας είναι τεράστια. Η ταινία ξεκινάει λίγο πριν την επέτειο των 6 χρόνων και ήδη από την αρχή είναι αισθητό το πόσο δεμένοι είναι. Ο ένας, δηλαδή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του άλλου, συνοδοιπόροι, εραστές, αδελφές ψυχές.
Ο καθηγητής φεύγει σε επαγγελματικό ταξίδι, ή τουλάχιστον έτσι νομίζει η κοπέλα. Ο γαλαξίας της θα μετατραπεί σε σκόνη αστεριού όταν πληροφορηθεί ότι πέθανε. Πως γίνεται όμως να είναι νεκρός και ταυτόχρονα να συνομιλεί μαζί του; Στο υποτιθέμενο ταξίδι του, ο καθηγητής ξέροντας ότι δεν του μένουν παραπάνω από τρεις μήνες ζωής λόγω καρκίνου στον εγκέφαλο, αποφασίζει πως θέλει να μείνει για όσο μπορεί κομμάτι της ζωή της. Και έτσι, παρόλο που θα μπορούσε τις τελευταίες του στιγμές να τις περάσει με την οικογένεια του, ή κάνοντας κάτι για τον εαυτό του, προτίμησε να περάσει αμέτρητες ώρες γράφοντας γράμματα, πληκτρολογώντας email και sms ή βιντεοσκοπώντας τον εαυτό του για να τα στείλει στην κοπέλα την κατάλληλη στιγμή. Η αγάπη του για την κοπέλα ήταν τόσο μεγάλη που διάλεξε να βάλει το μέλλον της πάνω από όλους και πάνω από την ίδια του την ζωή. Κάτι που καταλαβαίνει και η κόρη του όταν εξομολογείται στην κοπέλα: «Από την μία σε μισώ γιατί ο πατέρας μου έβαλε εσένα πάνω από την οικογένεια του αλλά από την άλλη σε ζηλεύω γιατί ξέρω ότι κανείς δεν θα με αγαπήσει όσο δυνατά σε αγάπησε εκείνος».
Στρατολογεί λοιπόν όλους τους γνωστούς τους ώστε να τις δώσουν τα κατάλληλα μηνύματα, την κατάλληλη στιγμή. Υπολόγισε την ζωή της κοπέλας και μέσα από email που είχε ρυθμίσει τους καθοδηγούσε. Έφτιαξε ένα δικό του σύμπαν επικοινωνίας με αστερισμούς τους ανθρώπους που τον βοήθησαν και με μοναδικό πλανήτη την αγαπημένη του. Για πολλούς που το ακούν φαντάζει παράνοια, αλλά όπως συχνά λέω, η αγάπη επιβάλλεται να αποδεικνύεται. Η αγάπη προϋποθέτει θυσίες, υποχωρήσεις, δυσκολίες και θέληση. Η αγάπη θέλει προσπάθεια. Γιατί περί αγάπης πρόκειται και καθώς πολλές φορές το ξεχνάμε, έρχεται η ταινία να μας υπενθυμίσει ότι η αγάπη πρέπει να μας βοηθάει να γινόμαστε καλύτεροι.
Με ηθοποιούς όπως τον Jeremy Irons και την Olga Kurylenko, οι καλές ερμηνείες είναι δεδομένες, αλλά αυτό που κλέβει την παράσταση είναι οι τοποθεσίες. Είναι γυρισμένο στην Αγγλία, την Σκωτία, και ιδιαίτερη σε ένα θαλάσσιο χωριό της Ιταλίας με πέτρινα σπίτια. Σε συνδυασμό με τον χρόνο που τραβήχτηκαν οι περιοχές αυτές το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από μαγικό, μια άκρως λυπητερή και φορτισμένη ατμόσφαιρα. Το όλο αριστούργημα ολοκληρώνεται με την μουσική του Ennio Morrricone μεταφέροντας σου όλα τα συναισθήματα, τον πόνο και την απώλεια που χωράνε σε μία τόσο μικρή αλλά απίστευτη ιστορία.
