Πρόσφατα επανακυκλοφόρησε το μυθιστόρημα “Τάλγκο” του Βασίλη Αλεξάκη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένα μυθιστόρημα που στο παρελθόν συνάντησε την μεγάλη ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού καθώς έχει ξεπεράσει σε πωλήσεις τις διακόσιες χιλιάδες αντίτυπα ενώ το 1984 έγινε ταινία από τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο με τίτλο “Ξαφνικός έρωτας”. Το έργο αυτό αν και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1982, ξεχωρίζει για την διαχρονικότητα του ως προς την ιδέα του έρωτα και της αγάπης.
Το “Τάλγκο ” αποτελεί ένα μυθιστόρημα με εξαιρετική πλοκή, την οποία συνθέτουν οι έννοιες της αφοσίωσης, της προσμονής και της αποφασιστικότητας του έρωτα. Ο αναγνώστης γίνεται μάρτυρας των έντονων συναισθημάτων που νιώθουν οι δυο βασικοί ήρωες. Ο αφηγητής δεν είναι αποστασιοποιημένος αλλά είναι μέρος της πλοκής, είναι ένα από τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας, η Ελένη, μια παντρεμένη γυναίκα η οποία αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα πιστής και διαχρονικής αγάπης.
Η Ελένη, κατά κύριο λόγο απευθύνεται, μέσω ενός μονολόγου, στον εραστή της, τον Γρηγόρη ο οποίος πια ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. Εκείνη μας αφηγείται το χρονικό αυτής της σχέσης, από την αρχή ως το τέλος, πως γνωρίστηκαν, πως περνούσαν χρόνο μαζί και με τους κοινούς τους φίλους. Χώρος όπου εξελίσσονται τα γεγονότα του βιβλίου είναι κυρίως η Ελλάδα αλλά και η Γαλλία. Η εναλλαγή χρόνου και χώρου και γενικότερα η κινηματογραφική αφήγηση έχει ως αποτέλεσμα να διατηρείται η αγωνία του αναγνώστη για την έκβαση της υπόθεσης.
“Κι όταν πάψω να είμαι ερωτευμένη μαζί σου, Γρηγόρη, να ξέρεις ότι θα σε ευγνωμονώ που μου έκανες αυτό το δώρο. Μ’ ανέβασες στα ίδια μου τα μάτια, μ΄ έκανες να αισθάνομαι θεά. Όταν γεράσω και με ρωτούν τι σημαντικό συνέβη στη ζωή μου, αυτό μόνο θα λέω: “Μου έκαναν κάποτε δώρο λίγη βροχή.”
Την αφήγηση διακόπτουν οι αναμνήσεις της Ελένης από τα νεανικά της χρόνια, από τις συναντήσεις της με τον Γρηγόρη και τους φίλους τους. Αυτά τα γεγονότα ξαναζωντανεύουν και αναζωπυρώνουν τον ενδιαφέρον μας λόγω της αριστουργηματικής χρήσης της γλώσσας, μιας γλώσσας καθημερινής που κάνει τον αναγνώστη να νιώσει ένα αίσθημα οικειότητας. Ακόμη η χρήση δευτέρου ενικού δίνει στο κείμενο την ιδιότητα της αμεσότητας, η ηρωίδα μιλά κατευθείαν στο άτομο με τον οποίο είναι ερωτευμένη.
Λόγω του χαρισματικού συγγραφέα, Βασίλη Αλεξάκη, το ενδιαφέρον του αναγνώστη μένει ζωντανό από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Οι ήρωες, καθημερινοί άνθρωποι που ζουν τα ισχυρά συναισθήματα του έρωτα, της εγκατάλειψης, της απώλειας, της απόγνωσης.Ένα ερωτικό μυθιστόρημα που ξεχωρίζει για την εξομολογητική του τάση.
“Εγώ ερωτεύτηκα όλες τις πτυχές του εαυτού σου, ο έρωτάς μου, σαν την αγάπη της μάνας, σε περιέβαλλε ολόκληρο, κανένα τμήμα του εαυτού σου δεν άφηνε ακάλυπτο. Ερωτεύτηκα τ’ όνομά σου, ερωτεύτηκα τη φωνή σου, ερωτεύτηκα τα γόνατά σου. Αν με είχες αγαπήσει κι εσύ έτσι, οι λόγοι που σ’ έκαναν να δώσεις τέλος στη σχέση μας θα είχαν μετρήσει λιγότερο, μπορεί να μην είχαν μετρήσει και καθόλου, γιατί απλούστατα δε θα μπορούσες να κάνεις χωρίς εμένα.”
