Το σπίτι μου. Πράγμα πολύ υποκειμενικό.Ο τόπος μου.Εξίσου υποκειμενικό. Έζησα πολλά χρόνια σε εκείνο το σπίτι, εκείνο τον τόπο. Σε αυτόν άφησα όλες μου τις παιδικές αναμνήσεις, καλές ή κακές. Εκεί άφησα και φέτος κάθε μου ανάμνηση από τα Χριστούγεννα. Και ξέχασα τα δέντρα, τα από αλλού φερμένα, τις γιρλάντες, τα λαμπιόνια, τα οικογενειακά τραπέζια, τα χιλιοειπωμένα τραγούδια,την ψεύτικη ατμόσφαιρα της φιλανθρωπίας, τα προσποιητά χαμόγελα. Ένιωσα αλλιώτικα. Μόνη μου. Κάπως μόνη μου. Ακόμα αγκαλιασμένη με όλους εκείνους που με ένιωσαν όλες τις μέρες του χρόνου, με εκείνους που αγάπησα και με αγάπησαν. Όταν φεύγεις από μία μακροχρόνια κατάσταση και βιώνεις την αλλαγή είναι πιο γλυκό κάθε συναίσθημα, πιο αληθινό, ίσως.
Έτσι ένιωσα κι εγώ φέτος. Διαφορετική. Κατακλυζόμουν από μία αυτονομία, δεν χρειάστηκε να αναπνεύσω όπως η μικρή μου κοινωνία, με τον ελλιπή πνευματικό της ορίζοντα, θέλησε. Ο ξένος τόπος που βρέθηκα, ξάφνου, μου έδωσε την ευκαιρία να ευχαριστηθώ εκείνο το συναίσθημα που λέγεται θαλπωρή. Μου έδωσε την ευκαιρία να καθίσω δίπλα στο τζάκι, αγκαλιά με ένα βιβλίο με κιτρινισμένα φύλλα, φθαρμένο από τον χρόνο, να μη νοιαστώ για την περιβολή μου, να σιγοτραγουδήσω τις μελωδίες που ακουμπούν στην ψυχή μου, να κλάψω και να γελάσω χωρίς ντροπή, αγαπώντας εμένα και ακούγοντας την καρδιά μου. Μέσα στην ησυχία, στην μελαγχολία, αν σας ταίριαξε. Μέσα στην εσωστρέφεια και μακριά από την σπατάλη και τον καταναλωτισμό. Μονάχη. Πλήρης. Μου επέτρεψε να πω τα όχι μου, τα αντίο και να κοιτάξω βαθιά μέσα μου να δω τί ακριβώς κρύβει μία ανθρώπινη ψυχή. Εγωιστικό θα το ονόμαζαν κάποιοι αυτό. Θα πουν πως τα Χριστούγεννα είναι η εποχή της αλληλεγγύης, ο καιρός που δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Έδωσα κι εγώ φέτος. Στον εαυτό μου. Του έδωσα ό,τι ζητούσε. Δεν χρειάστηκε να δώσω βοήθεια σε κάποιον άπορο, ούτε να εκπληρώσω τη συνηθισμένη εκείνη φράση περί καλής πράξης για τα Χριστούγεννα. Οφείλω να πράττω με καλοσύνη όλες τις μέρες του χρόνου. Γι αυτό και δεν φέρθηκα διόλου εγωιστικά.Η πρώτη, ίσως, στιγμή της ζωής μου που υπήρξα ελεύθερη.
Φέτος εκτίμησα την αξία αυτής της γιορτής, χωρίς να με ενώνει τίποτε με τη θρησκεία ή την ιστορία της. Η ψυχή μου τί θέλει να νιώσει. Αυτό κοιτώ. Φέτος, αυτές τις ημέρες το αντιλήφθηκα. Στόλισα το σπίτι μου κι έλαμψε. Φωτίστηκε. Μου έδωσε την έμπνευση που χρειάστηκα για να ανταπεξέλθω στην βρώμικη αυτή ζωή της πόλης. Την αγάπησα αυτή την πόλη. Την αγάπησα γιατί μου έδωσε αυτό που πάντοτε ονειρευόμουν. Ταυτότητα. Πνοή. Κι είμαι ευγνώμων για αυτά τα πρώτα Χριστούγεννα μακριά από τον τόπο και το σπίτι μου. Άλλωστε, τον τόπο μου εγώ τον διαλέγω, εγώ τον δημιουργώ. Έχω καταγωγή από κάπου και το αποδέχομαι. Εγώ, όμως, μονάχα, επιλέγω την πατρίδα μου. Το σπίτι μου το κρατώ σφραγισμένο μέσα στην καρδιά μου και δεν ομιλώ για κτίσματα. Το σπίτι μου είναι οι άνθρωποί μου. Και μακριά από το σπίτι μου θα νιώσω μονάχα αν τους χάσω.
Δώρο μου για φέτος ήταν η πληρότητα. Κι ο νέος χρόνος ας φέρει ό,τι θέλει. Ζωντανή, πλήρης, ελεύθερη. Τώρα, ναι!Αυτά τα Χριστούγεννα είμαι ευτυχισμένη. Μακριά από το χώμα που με γέννησε, κοντά στην ψυχή που με μεγάλωσε και ενωμένη με τις επιλογές που με γεμίζουν. Από μωρό μέχρι σήμερα κι από το σήμερα ως τα γεράματα. Ίσως για πάντα. Για όσο το πάντα διαρκέσει. Κι όσα Χριστούγεννα κι αν ζήσω.
