Ωστόσο, η ατμόσφαιρα της πόλης είναι ακόμα στοιχειωμένη από τα φαντάσματα των μεγάλων ιστορικών κοινοτήτων που τη μοιράστηκαν, από τις περιπέτειες των λαών και των ανθρώπων που συναντήθηκαν στην πολυτάραχη ιστορία της.
Ακολουθεί ένας οδηγός που σας ξεναγεί στα πιο αινιγματικά και τρομακτικά μέρη της.
Ένα απ’ αυτά, σε κακή κατάσταση, μισογκρεμισμένο, βρίσκεται στην γωνία της οδού Β. Όλγας και Μ. Ψελλού.
Είναι γνωστό ως η “Στοιχειωμένη βίλα”.
Η ιστορία αυτού του σπιτιού δεν αφορά την αρχιτεκτονική του, ούτε αυτούς που το έχτισαν ή το κατοίκησαν, γιατί μάλλον δεν υπάρχουν οι σχετικές πληροφορίες. Η ιστορία του γνωστού ως “στοιχειωμένο σπίτι” είναι οι διαφορετικές και μάλλον αρκετές δοξασίες περί θορύβων και κραυγών των φυλακισμένων πνευμάτων που ακούγονται τα βράδια, περί της κακής κατάληξης όσων θέλησαν είτε να το κατεδαφίσουν, είτε να το κατοικήσουν, είτε να το φωτογραφίσουν…
Η ιστορία του κτιρίου ξεκινά το 1919 όταν και κτίστηκε.
Από την αρχή, η όλη υπόθεση ήταν προβληματική, αφού ο δεύτερος όροφος του σπιτιού κατέρρευσε δυο φορές το 1919, πριν ολοκληρωθεί το χτίσιμο και οι μελέτες έδειξαν ότι ήταν «κομμένο το μπετόν». Σαν σύμπτωση θα έλεγε κανείς, σήμερα, ο δεύτερος όροφος είναι γκρεμισμένος ακριβώς στα ίδια σημεία που γκρεμιζόταν και τότε! Αναφορές λένε ότι αρχικά ήταν ένα καζίνο το οποίο επισκεπτόντουσαν πολλοί Εβραίοι.
Έπειτα όμως από κάποια χρόνια, την εποχή της κατοχής, φημίζεται πως έγινε κέντρο βασανιστηρίων για πολλούς Εβραίους με αποτέλεσμα το σπίτι να έχει θεωρηθεί από πολλούς μέρος με αρνητική ενέργεια.
Το σπίτι αυτό το συνοδεύει μια μεγάλη παλιά κατάρα, και όποιος προσπαθήσει να το γκρεμίσει κινδυνεύει να πεθάνει.
Ερχόμενοι στην δεκαετία του ’80 η ιστορία θέλει δύο εργολάβους να αναλαμβάνουν την κατεδάφισή του. Όμως την ημέρα που υπέγραψαν τα συμβόλαια για το ξεκίνημα της εργολαβίας, ο ένας πέθανε από την καρδιά του και ο άλλος σκοτώθηκε σε τροχαίο ταξιδεύοντας για Αθήνα, κάνοντας πολλούς να πιστέψουν πως το σπίτι είναι στοιχειωμένο από όσους χάθηκαν σε αυτό βρίσκοντας τραγικό θάνατο. Πνεύματα νεκρών που βρίσκονται εγκλωβισμένα στη διάσταση μας, προσπαθώντας να αποκαταστήσουν τον άδικο τρόπο που πέθαναν.
Μία άλλη ιστορία
θέλει μια οικογένεια τσιγγάνων να είχε νοικιάσει τον πρώτο όροφο ως κατάλυμα για να μείνει κάποιες μέρες. Το ίδιο βράδυ όμως, έφυγαν χωρίς να πουν τίποτα σε κανέναν. Ειπώθηκε πως άκουγαν τρομερούς θορύβους και ουρλιαχτά να έρχονται από τα δωμάτια και από το ανεξερεύνητο υπόγειο.
Μυστηριώδης παραμένει η ιστορία ενός φωτογράφου Θεσσαλονικιού, ο οποίος πήγε να φωτογραφίσει το οίκημα. Δεν μπόρεσε όμως διότι ένιωσε σύρματα να πιέζουν το στομάχι του και η φωτογραφική του μηχανή έπεσε κι έσπασε. Τότε αποφάσισε να ηχογραφήσει ήχους με ένα μαγνητοφωνάκι που πάντα κουβαλούσε μαζί του.
Αργότερα, έβαλε να ακούσει και πάλι την κασέτα. Ανάμεσα στη βουή από τα αμάξια της Βασιλίσσης Όλγας και τα γαβγίσματα ενός σκύλου, υπήρχε ένα «κενό» 7 δευτερολέπτων. Ξανάβαλε την κασέτα να ακούσει πιο προσεχτικά και άκουσε κάτι σαν βαριά βήματα να σέρνονται και να πλησιάζουν αλλά και κάτι ψιθύρους που δεν καταλάβαινε τι έλεγαν…
Κατά καιρούς ακόμη, είχε ειπωθεί πως τα βράδια ακούγονται περίεργοι θόρυβοι, κραυγές που στοιχειώνουν την σκέψη των γύρω κατοίκων, κρύσταλλα που σπάνε, καθώς και φώτα που αναβόσβηναν μόνα τους, ρίχνοντας περισσότερο σκοτάδι στην όλη υπόθεση.
Αυτό είναι το κόκκινο σπίτι στην Αγίας Σοφίας.
Εδώ ο θρύλος λέει ότι δεν κατοικούν φαντάσματα, αλλά βρικόλακες ή “πρόσγειοι” όπως τους λέγανε κάποτε στη Θεσσαλονίκη. Έχει παράξενα σύμβολα σκαλισμένα, ενώ σήμερα -παρόλο που βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση- κανένας όροφός του δεν κατοικείται.
Κατηφορίζοντας την οδό Ακροπόλεως στην άνω πόλη, συναντάει κανείς ένα μικρό στενό πλακόστρωτο δρομάκι, την περιβόητη οδό Μαύρης Πέτρας, που αν το περπατήσεις νομίζεις πως τα σπίτια γέρνουν από πάνω σου καθώς περνάς, παρακολουθώντας το κάθε σου βήμα. Συνεχίζοντας φτάνεις σε ένα αδιέξοδο, όπου ο θρύλος λέει πως κάθε τρεις μέρες, στις 12 το βράδυ εμφανίζεται ένας χαμένος δρόμος που κανείς δεν ξέρει που οδηγεί.
Σχεδόν στους πρόποδες του λόφου που είναι κτισμένη η Άνω Πόλη, λίγο παρακάτω από την οδό Μαύρης Πέτρας βρίσκεται μια μικρή πευκόφυτη έκταση, γνωστή ως οι Κήποι του Πασά.
Το μέρος αυτό ήταν το ησυχαστήριο του Σειφουλάχ Πασά και των Οθωμανών Τεκτόνων που ανήκαν στον στενό του κύκλο, ο οποίος έκτισε εκεί ένα περίεργο σύμπλεγμα πέτρινων κατασκευών, γεμάτων μυστικιστικά σύμβολα.
Η ιστορία της οδού της Μαύρης Πέτρας χάνεται στα γραφόμενα διαφόρων ανθρώπων, στον έντυπο τύπο, σε βιβλία αλλά ακόμη και σε ξένα κείμενα! Η Οδός είναι πολύ εύκολη να βρεθεί. Οδικώς ή με τα πόδια, είναι περίπου η ίδια η διαδρομή.
Προσωπικά, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση του στενάκι αυτό! Είναι πλακόστρωτο (όπως οι περισσότεροι δρόμοι στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης), με πολύ στενά περάσματα που με το ζόρι φτάνει τα 2,5-3 μέτρα άνοιγμα. Αριστερά και δεξιά υπάρχουν κανονικά σπίτια, παράθυρα και είσοδοι των σπιτιών. Το στενάκι δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 50 μέτρα συνολικού μήκους (συνυπολογίζοντας τα μικρά στενάκια που σχηματίζει στο πέρας του). Στα θετικά είναι η υπέροχη θέα που έχει κανείς καθώς από μερικά συγκεκριμένα σημεία του, απλώνεται στα πόδια του όλη η πόλη…
Σύμφωνα με το θρύλο, εμφανίζεται όπως αναφέρατε παραπάνω μία “πύλη” που οδηγεί προς άγνωστη κατεύθυνση. Η Πύλη αυτή εμφανίζεται ανά τρεις μέρες (από ό,τι θυμάμαι), από τις 00:00 έως τις 00:15 και μετά εξαφανίζεται.
Αυτοί είναι οι λεγόμενοι “Κήποι του Πασά” στην Άνω Πόλη.
Αινιγματικές νανόμορφες κατασκευές που θεωρούνται από κάποιους ως “ενεργειακά φορτισμένος τόπος”.
Το μέρος αυτό ήταν το ησυχαστήριο του Σειφουλάχ Πασά και των Οθωμανών Τεκτόνων που ανήκαν στον στενό του κύκλο, ο οποίος έκτισε εκεί ένα περίεργο σύμπλεγμα πέτρινων κατασκευών, γεμάτων μυστικιστικά σύμβολα. Μεγάλο μέρος αυτού του περίεργου συμπλέγματος αποτελείται από πέτρες που σχηματίστηκαν από την πτώση κεραυνών στην άμμο, και είναι άγνωστο πώς ή από πού μεταφέρθηκαν εκεί. Το μέρος αυτό θεωρείται ενεργειακός τόπος, με διάφορες ανεξήγητες αναφορές για διάθεση ευφορίας ή χρονικά κενά, ενώ οι οπαδοί της ιερής γεωγραφίας το θεωρούν κομβικό γεωμαγνητικό σημείο.
Τα περίεργα σύμβολα στον τοίχο καθώς και η στοά που δεν οδηγεί πουθενά, κινούν τις υποψίες πως πρόκειται για έναν τόπο συνεύρεσης των Οθωμανών τεκτόνων της Θεσσαλονίκης. Και, ίσως, πολλά να συνέβαιναν εκεί, με την κάλυψη του ότι “πρόκειται απλώς για κήπους” . Φήμες, επίσης, λένε πως οι Κήποι του Πασά παλιότερα αποτελούσαν το τέλος των κατακομβών της Θεσσαλονίκης, έξω από τα όρια της πόλης, που χάραζαν κάποτε τα κάστρα.
Στους κατοίκους αλλά και στους επισκέπτες της Θεσσαλονίκης είναι άγνωστη η μεταφυσική τους σημασία.. Υπάρχουν ιστορίες με έντονο το μεταφυσικό στοιχείο, δεδομένου πως οι κήποι βρίσκονται κοντά σε πολλά παλιά και νεώτερα νεκροταφεία.
Δυστυχώς σήμερα,
το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σχηματίσουμε μια εικόνα για το πως πρέπει να ήταν οι Κήποι του Πασά όταν χτίστηκαν. Και αυτό γιατί η φθορά τους είναι πολύ μεγάλη σε βαθμό που να αλλοιώνει το αρχικό σχέδιο.
Αυτή είναι, λοιπόν, η Θεσσαλονίκη όπως τη βλέπουμε κάτω από το πρίσμα των τρομακτικών θρύλων και παραδόσεων. Αν βρήκατε ενδιαφέροντα τα μέρη που παρουσιάστηκαν εδώ, τότε την επόμενη φορά που θα την επισκεφτείτε, κανονίστε ώστε να τα απολαύσετε από κοντά. Κατά προτίμηση στο φως της ημέρας, διότι ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος κανείς…
Πηγές:
seleo.gr
thessalonikiartsandculture.gr nyctophilia.gr stefanstavrianos.ga
