Με αφορμή την παράσταση “Το Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς” στο “Από Μηχανής Θέατρο” συναντήσαμε τον ηθοποιό Παναγιώτη Μπουγιούρη που πρωταγωνιστεί στην παράσταση και μας μίλησε για ολα.
Πως ξεκίνησες στον χώρο της υποκριτικής?
Αρχικά πέρασα στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και αφού ολοκλήρωσα το πρώτο έτος σπουδών μου συνειδητοποίησα ότι ενώ λάτρευα αυτήν την επιστήμη δεν είναι αυτό που θα ήθελα να κάνω επαγγελματικά. Από μικρός πίστευα ότι η υποκριτική είναι ο φυσικός μου χώρος αλλά δεν είχα πιστέψει ποτέ ότι πραγματικά είναι στο χέρι μου. Θεωρούσα, όμως, ότι είμαι προορισμένος γι’ αυτό, όταν δεν ήμουν στο θέατρο όλα τα άλλα ήταν υπό αμφισβήτηση. Τότε λοιπόν ο Κώστας Καζάκος είχε ιδρύσει μια σχολή η οποία είχε εξαιρετικές προοπτικές, οι καθηγητές αλλά και ο ίδιος είχαν πέσει πάνω μας και τότε ο Στάθης Λιβαθινός ανέλαβε το έτος μου ως βασικός δάσκαλος της υποκριτικής. Αυτή η γνωριμία στιγμάτισε και την καριέρα μου διότι αποφοιτώντας από τη σχολή με πήρε κοντά του στη Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και δημιουργήσαμε μια ομάδα , τη λεγόμενη ομάδα ηθοποιών της πειραματικής, η οποία έγραψε την δική της ιστορία κερδίζοντας τόσο την αγάπη του κοινού όσο και την αναγνώριση από τους κριτικούς.
Γιατί σε κέρδισε η υποκριτική?
Σίγουρα με επηρέασε ο πατέρας μου γιατί ήταν ένας άνθρωπος με πολύ έντονο ταπεραμέντο και θεατρικότητα, μιλούσε για τα καθημερινά γεγονότα αλλά τα μετέδιδε με τέτοιον τρόπο που ήταν σαν να έδινε παράσταση κάθε φορά. Λάτρευε τους ηθοποιούς, πηγαίναμε πολύ θέατρο , κινηματογράφο και πάντοτε τον άκουγα να λέει για την ερμηνεία των ηθοποιών και όχι για το έργο. Αυτό ουσιαστικά με επηρέασε και γι’ αυτό και τώρα που ξεκίνησα στα πρώτα μου βήματα στη σκηνοθεσία το πρώτο πράγμα που με ενδιέφερε είναι η καθοδήγηση του ηθοποιού.
Ποια ήταν η πρώτη σου οντισιόν στο θέατρο?
Όταν ήμουν ακόμα στη σχολή παρόλο που εκ των πραγμάτων δε θα προλάβαινες να δουλέψεις και στο θέατρο, ήθελα να αποκτήσω κάποια εμπειρία και έτσι πήγαινα κρυφά σε διάφορες ακροάσεις ώστε να δω και πως ανταποκρίνονται κάποιοι επαγγελματίες του χώρου στην εμφάνιση μου επί σκηνής. Έτσι μια από τις πρώτες ακροάσεις ήταν στο Εθνικό Θέατρο, στην παράσταση «ρινόκερος» του Ιονέσκο που την ανέβασε ο Γιάννης Ιορδανίδης όπου τελικά με επέλεξαν αλλά βέβαια δε μπορούσα να συμμετέχω γιατί ήμουν ακόμα μαθητής στη σχολή.
Τι είναι αυτό που σου αρέσει στο θέατρο?
Το θέατρο έχει τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα, γιατί είναι κείμενα τα οποία έχουν δοκιμαστεί, έχουν παιχτεί και γι’ αυτό ξανανεβαίνουν γιατί έχουν αγγίξει μια αλήθεια, έχουν μια αρτιότητα. Έχεις τον χρόνο μέσα από τις πρόβες να αντιμετωπίσεις τον ρόλο σου καθαρά καλλιτεχνικά χωρίς την πίεση χρόνου που υπάρχει στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Στο θέατρο είσαι ένας μοναχικός πολεμιστής που πρέπει να αντιμετωπίσει το σκηνικό ,το κοινό ,τον ρόλο, τον σκηνοθέτη και εκεί πραγματικά δοκιμάζεται η δεξιοτεχνία του ηθοποιού. Στο θέατρο κάνω επιλογές εντελώς αντίθετες με τις τηλεοπτικές. Δεν προσπάθησα ποτέ να εξαργυρώσω την όποια τηλεοπτική μου επιτυχία με εμπορικές θεατρικές επιλογές, αλλά το αντίθετο, επέλεγα κάτι διαφορετικό ώστε να προσφέρω και στο θεατή κάτι που ίσως πίστευε πως δεν υπάρχει.
Και πως από το θέατρο βρέθηκες στην τηλεόραση?
Αφού παρέμεινα στο δυναμικό του εθνικού θεάτρου για 5 χρόνια στα μέσα του 2005 βγαίνω στο ελεύθερο θέατρο και έρχεται και η πρώτη τηλεοπτική πρόταση στο «Έτσι Ξαφνικά» στο Mega. Αυτό μου άνοιξε πολλές πόρτες. Την επόμενη χρονιά ήρθε η «Βέρα στο Δεξί», μια σειρά με τρομακτική επιτυχία τότε στην ελληνική τηλεόραση, από όπου με γνώρισε και ο περισσότερος κόσμος. Παράλληλα όμως εξακολουθούσα να βρίσκομαι στο θέατρο, απλά η τηλεοπτική μου προβολή επισκίαζε τη θεατρική μου πιστεύοντας ο κόσμος ότι δε με ενδιέφερε ή ότι έχω παρατήσει το θέατρο. Πάντοτε ,όμως, χρησιμοποιούσα την τηλεοπτική μου προβολή έτσι ώστε να την χρησιμοποιήσω σαν πόλο έλξης στο θέατρο.
Τώρα λοιπόν βρίσκεσαι στο από « Μηχανής Θέατρο» στην παράσταση το «Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς». Με τι έχει να κάνει η συγκεκριμένη παράσταση?
Αυτό το έργο θεωρώ ότι έχει μια καλλιτεχνική αξία η οποία θα φανεί στο μέλλον, γιατί είμαι σίγουρος ότι θα παραμείνει στο θεατρικό προσκήνιο, διότι έχει αγγίξει μια αλήθεια . Ταυτόχρονα πιστεύω έχει κερδίσει και ένα θεατρικό στοίχημα, αφού οι 4 ήρωες του έργου έχουν γραφτεί για να υποδυθούν από μόνο δυο ηθοποιούς. Έτσι υπάρχει ένα ενδιαφέρον θεατρικό παιχνίδι ανάμεσα στους δυο ηθοποιούς που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, γιατί είναι πάντοτε σε ετοιμότητα για να καταλάβει ποιοι είναι οι δυο ήρωες που εμφανίζονται στη σκηνή την κάθε στιγμή. Εγώ υποδύομαι τους 3 άνδρες που εμφανίζονται στο έργο, τον πατέρα, τον γιο και τον φίλο του γιου ενώ η Ηρώ Πεκτέση υποδύεται και τον ρολό της κόρης, της Νεφέλης, άλλα παράλληλα και τους 3 άνδρες.
Έκανες και τα πρώτα σου βήματα στη σκηνοθεσία. Είναι δύσκολο να σκηνοθετείς συνάδελφους?
Ναι είναι δύσκολο.. πίστευα ότι θα ήταν ευκολότερο απλά με αυτή την πρώτη μου εμπειρία συνειδητοποίησα ότι όταν είσαι από τη θέση του σκηνοθέτη αλλάζει η θεώρηση των πραγμάτων. Από τη θέση του σκηνοθέτη έχεις το πλεονέκτημα να βλέπεις πράγματα που οι ηθοποιοί δε μπορούν να δουν και πολλές φορές μπορείς να πέσεις στο λάθος αυτά που βλέπεις εσύ λόγω θέσης να τα θεωρείς αυτονόητα και εκεί κάπου να πιστεύεις ότι και οι ηθοποιοί οφείλουν να τα βλέπουν ως αυτονόητα αλλά από τη θέση που εκείνοι βρίσκονται είναι λογικό ότι δε μπορούν να τα δουν. Το κέρδος από την σκηνοθεσία ήταν να καταλάβω ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο και ότι θέλει πολύ υπομονή και περισυλλογή να καταλάβεις και να βρεις τις σωστές αναλογίες που πρέπει να μεταδώσεις στους ηθοποιούς ώστε να μπορέσουν και αυτοί να αντιληφθούν την λειτουργία τους τους πάνω στην σκηνή.
Μέσα σε όλα αυτά κάνεις και κάποια σεμινάρια σε νέους ηθοποιούς?
Με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ την σκηνοθεσία δεν χρειάστηκε να κάνω μεγάλο άλμα γιατί τόσο η διδασκαλία όσο και η σκηνοθεσία κατά ένα μεγάλο κομμάτι αναφέρονται στην καθοδήγηση ενός ηθοποιού. Μέσα από αυτή τη διαδικασία της αμιγώς διδασκαλίας με μαθητές πλέον που θέλουν να αναλύσουν την υποκριτική τέχνη συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερα πράγματα για το τι μπορεί να βοηθήσει έναν ηθοποιό ,τις σωστές τεχνικές και κατευθύνσεις για να εμπνεύσω και να δημιουργήσω τα στηρίγματα για έναν νέο ηθοποιό.
Ποια συμβουλή δίνεις στους μαθητές σου?
Ο τίτλος του σεμιναρίου που έδωσα είναι υποκρίνομαι = αποκρίνομαι έχει να κάνει με την ετυμολογική προέλευση του όρου της υποκριτικής που προέρχεται από το αποκρίνομαι γιατί στην αρχαία τραγωδία υπήρχαν οι μάσκες που ουσιαστικά ο ηθοποιός αποκρινόταν μέσα από αυτή και διάφορα άλλα αντικείμενα. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι πρέπει να μάθει να ακούει, θεωρώ ότι αυτή είναι η βάση και από εκεί και πέρα όλα έρχονται για να προστεθούνε σε αυτό.
Θεωρείς πως υπάρχει μέλλον για τους νέους ηθοποιούς?
Αλίμονο φυσικά! Το θέατρο υπάρχει στον ανθρώπινο πολιτισμό χιλιάδες χρόνια και θα συνεχίζει να υπάρχει. Δε πιστεύω ότι θα “πεθάνει” με τη δική μας γενιά.
Τα επόμενα επαγγελματικά σχέδια τι περιλαμβάνουν?
Τον Δεκέμβρη θα ενταχθώ στο δυναμικό του θεατρικού οργανισμού Κύπρου στο Κρατικό Θέατρο της Κύπρου στην παράσταση του Ριχάρδου Γ’ του Σαίξπηρ. Έχω ένα πολύ καλό προαίσθημα γι’ αυτή την παράσταση θεωρώ ότι θα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, διότι ο σκηνοθέτης αυτής της παράστασης, ο Πάρις Ερωτοκρίτου, ένας νέος Κύπριος σκηνοθέτης και πιστεύω πολύ στη δουλειά του.
Θέλω να σε ευχαριστώ.. χάρηκα πάρα πολύ!
Και εγώ ναι είσαι καλά!
Η παράσταση ” Το Σύνδρομο της Άδειας Φψλιάς” θα ανέβει για 2 τελευταίες παραστάσεις, την Τετάρτη 05/12 και την Πέμπτη 06/12 στις 21:00 μ.μ. στο “Από Μηχανής Θέατρο”, Ακαδήμου 13 Μεταξουργείο.
Κείμενο, Σκηνοθεσία: Ζαχαρούλα Χρόνη, Κωνσταντίνα Καλλιβωκά
Ηθοποιοί: Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ηρώ Πεκτέση
Πληροφορίες:
Γενική είσοδος:10€
Α Ζώνη:12€
Φοιτητικό,ανέργων και άνω των 65: 8€
Ατέλεια:5€
Διάρκεια: 80 Λεπτά
Tηλέφωνο: 210 523 2097
