Συνέντευξη με την ηθοποιό Αλεξάνδρα Ταβουλάρη

Η Αλεξάνδρα Ταβουλάρη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σαν παιδί δεν της άρεσε ιδιαίτερα το σχολείο αφού όπως δηλώνει δεν ήταν πολύ καλή μαθήτρια. Σπούδασε marketing και αφού τελείωσε αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου από οπού αποφοίτησε το 2012 και έκτοτε ασχολείται με την υποκριτική. Φέτος πρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1 “Γυναίκα χωρίς όνομα” στον ρόλο της Έλλης, η οποία σημειώνει τεράστια επιτυχία αλλά και στο θέατρο στην παράσταση “Χτυποκάρδια στο θρανίο”. Εμείς συναντήσαμε την ηθοποιό και μας μίλησε για το ξεκίνημα της καριέρας της αλλά και για την φετινή χρονιά της.

Πως μπήκε στη ζωή σου η υποκριτική?

Όταν με ρώταγαν τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις συνεχώς άλλαζα γνώμες. Κάποια στιγμή είδα μια ηθοποιό σε διαφορετικές ταινίες όπου την μία έπαιζε την γιατρό, στην άλλη την αστυνομικό, σε άλλη την δασκάλα και έτσι είπα θα γίνω ηθοποιός για να τα κάνω όλα. Δεν είχα κάποια επαφή με το θέατρο, ο μπαμπάς μου βέβαια που ήταν στο καλλιτεχνικό στερέωμα γιατί ασχολείται με την μουσική, επειδή είναι δύσκολα τα πράγματα σε αυτόν τον χώρο με παρακάλεσε να μην κάνω μόνο αυτό στη ζωή μου και για αυτό προέκυψε και το marketing. Δούλεψα πάνω σε αυτό για  6 μήνες και τρελάθηκα γιατί δεν έβλεπα άνθρωπο, ήμουν πίσω από ένα γραφείο και έτσι τα παράτησα.

Η πρώτη σου δουλειά στο θέατρο πότε ήρθε?

Με το που τελείωσα τη σχολή είχε δει ο Γιώργος Κορδέλλας τις διπλωματικές εξετάσεις και με πήρε τηλέφωνο ότι κάνει μια ταινία τελικά η ταινία δεν μπορούσε να χρηματοδοτηθεί και δεν πραγματοποιήθηκε και έτσι μετά με πήρε ότι θα κάνει στο Εθνικό μια παράσταση και με ήθελε για την παράσταση στο ” Ένα καπέλο γεμάτο βροχή”. Ήταν μια ιδιαίτερη συνεργασία γιατί εγώ μόλις είχα αποφοιτήσει και ήμουν αρκετά αντιδραστική αλλά για να πετύχεις πράγματα χρειάζεται υπομονή.

Ιδιαίτερα γνωστή γίνεσαι μέσα από την ταινία της Lacta “Κάνε το βήμα”. Αυτή η συνεργασία πως προέκυψε?

Η εταιρία παραγωγής έψαχνε άτομα για την ταινία και με πήρε μια γνωστή μου από την εταιρία casting για να πάω να με δούνε. Πέρασα από 7 στάδια οντισιόν για να πάρω τον ρόλο, με είδαν να τραγουδάω, να παίζω κιθάρα, ταιριάξαμε κιόλας και με τον Σταύρο Σβήγκο που ήταν ο συμπρωταγωνιστής και ξεκινήσαμε αμέσως. Ήταν κάτι φρέσκο για μένα ο κινηματογράφος, η συνεργασία με τους συντελεστές ήταν άψογη, την απόλαυσα πάρα πολύ αλλά από το άγχος και το τρακ πολλά πράγματα τώρα που ξέρω καλύτερα πια βλέπω πως δεν τα έκανα σωστά, αλλά με βοήθησε πολύ και ήταν μια ενδιαφέρουσα πρώτη εμπειρία.

Και η τηλεόραση πως μπαίνει στη  ζωή σου?

Μετά από δυο χρόνια γνώρισα μια cast director από μια κοινή παρέα και τότε έψαχναν μια ξανθιά κοπέλα για να κάνει κάποια γυρίσματα για τους “Συμμαθητές”. Με πήρε λοιπόν κάποια στιγμή και μου είπε ότι με είχε δει ο σκηνοθέτης της σειράς ο Βασίλης Θωμόπουλος και με ήθελε για τον ρόλο. Παρόλου που τα ωράρια μας δεν ταίριαζαν λόγω των προβών που είχα για μια παράσταση επειδή ο σκηνοθέτης με ήθελε πολύ το προσαρμόσαμε. Την επόμενη χρονιά έκανε και τα “Κάτι χωρισμένα παλικαριά” και με ξαναπήρε για ένα λίγο μεγαλύτερο ρόλο και τώρα είναι ουσιαστικά η τρίτη χρονιά που δουλεύω στην τηλεόραση.

Συμμετέχεις  σε μια πετυχημένη σειρά “Γυναίκα χωρίς όνομα” στον ANT1 και μάλιστα με έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Πως ήρθε η πρόταση για τον ρόλο αυτό?

Με πήραν τηλέφωνο για να πάω στην οντισιόν για τη σειρά, πήγα με είδαν και την επόμενη μέρα μου είπαν για τον ρόλο που θα έχω και η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος της Έλλης με ιντρίγκαρε. Είναι ένας χαρακτήρας αφοπλιστικός, δεν είναι το συνηθισμένο καλό κορίτσι. Δεν είχα κάνει ούτε δραματικό ρόλο στην τηλεόραση ούτε μια τόσο ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου που βγάζει στον άλλον κακία, ζήλια και άσχημα συναισθήματα. Στην πορεία όμως την αγάπησα, δεν την βλέπω ως κακιά και την δικαιολογώ, γιατί νομίζω πρέπει να συμβαίνει αυτό ώστε να είμαι σωστή και στην προσέγγιση μου. Είναι μια κοπέλα ευάλωτη και στερημένη, αφού έχει περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια χωρίς την παρουσία της μητέρας, με έναν πατέρα απόμακρο που ασχολιόταν μόνο με την δουλειά του και με μια μητριά της όποιας ο μόνος καημός της ήταν το πραγματικό της παιδί.

Κάτι το οποίο να σε έχει δυσκολέψει σε αυτόν τον ρόλο?

Δυσκολεύομαι αρκετά γιατί δεν είναι ένας ρόλος που με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο. Με δυσκολεύουν οι καταστάσεις και οι συνθήκες που προκύπτουν. Για παράδειγμα το ψυχιατρείο ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση για μένα ήταν πιο άγριες οι σκηνές. Το έψαξα αρκετά, δεν είναι ουσιαστικά τρελή αλλά μια γυναίκα που λέει την αλήθεια απλά δε μπορεί να την αποδείξει γιατί υπάρχουν αρκετές πλεκτάνες γύρω της και έχει φτάσει στα όρια της και έτσι σταδιακά απογοητεύεται οπότε παραιτείται κιόλας. Εγώ ήθελα οι σκηνές αυτές να είναι πιο ρεαλιστικές και άγριες να μην είναι οι δραματικές σκηνές της παρανοϊκής τρελής και κακιάς ενός καθημερινού σήριαλ.

Η τηλεόραση δίνει δύναμη σε έναν ηθοποιό?

Σίγουρα δίνει ένα πάτημα για να γίνεις πιο αναγνωρίσιμος και δεν μιλάω μόνο για τον κόσμο έξω αλλά κυρίως ότι ακούγεται κάπως το όνομα σου και στους χώρους που σε ενδιαφέρει να ακουστεί.

Θεατρικά σε συναντάμε στην παράσταση “Χτυποκάρδια στο θρανίο”, μια αγαπημένη ταινία από τα παλιά που μεταφέρθηκε στη θεατρική σκηνή. Συζητήθηκε πολύ η παράσταση αυτή και ένας από τους λόγους ήταν αν πρέπει τελικά οι παλιές ταινίες να ανέβουν ως θεατρικές παραστάσεις. Εσύ τι γνώμη είχες γι’ αυτό?

Εγώ κλήθηκα να κάνω έναν μικρό ρόλο, τη Ρούλα Γκραβάνη που είναι η κολλητή φίλη της Λίζας Πετροβασίλη, η οποία την παροτρύνει άθελά της να ξεκινήσει πάλι το σχολείο κρυφά από τον άνδρα της. Τη στιγμή που το συζητούσα δεν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ αν είναι σωστό να ανεβάζουμε ταινίες ή όχι ωστόσο με τον καιρό και στις πρόβες έμαθα κάτι που δεν ήξερα ότι οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες που είχαν γυριστεί τότε παιζόντουσαν πρώτα στο θέατρο και μετά αποφάσιζαν να τις κάνουν και ταινίες. Αυτό το έργο λοιπόν το είχε γράψει ο Αλέκος Σακελλάριος και έχει παιχτεί πρώτα ως παράσταση από την Αλίκη Βουγιουκλάκη και μετά αποφάσισαν να την κάνουν και ταινία. Ο κάθε σκηνοθέτης που θα ανεβάσει μια παράσταση θα δώσει μια διαφορετική οπτική σε αυτό το κείμενο που παίρνει. Τα έργα ανήκουν σε όλους, τη θεωρώ λάθος αυτή την προσέγγιση και  γι’ αυτό μάλλον δεν μπήκα και στη διαδικασία να σκεφτώ αν είναι σωστό ή όχι.

Πως είναι ως σκηνοθέτης ο Λάκης Λαζόπουλος?

Είναι εκπληκτικός. Τρομερά ήρεμος, ξέρει να σου περάσει αυτό που θέλει και ξέρει τι θέλει. Στην πρώτη μας πρόβα φαντάσου ήρθε και μας περιέγραψε ακριβώς πως τα ήθελε όλα, ήταν πολύ κατατοπιστικός και αυτό είναι ανακούφιση για έναν ηθοποιό γιατί βρίσκει μια βάση και αρχίζει και χτίζει.

Ποια συμβουλή σας έχει δώσει την οποία να έχεις κρατήσει?

Μια συμβουλή που τη θυμάμαι πάντα πριν βγω στην σκηνή είναι μια λέξη «αθωότητα». Απλές πληροφορίες που μπορούν να βοηθήσουν και να ξεκλειδώσουν πράγματα που μπορεί ας πούμε για μια μέρα να τύχει να μην είσαι τόσο ευδιάθετος και να μην έχεις αυτή την αγνότητα και αθωότητα που χρειάζεται ο ρόλος.

Η συνεργασία με καταξιωμένους ηθοποιούς όπως είναι ο Κώστας Βουτσάς, η Μάρω Κοντού και  ο Νίκος Γαλανός που μάλιστα είχαν ζήσει και εκείνες τις εποχές πως είναι?

Είναι όλοι γλυκύτατοι και μάλιστα στις πρόβες μας λέγανε ιστορίες για την Βουγιουκλάκη, για το παλιό cinema και μαθαίνεις συνέχεια πράγματα όταν συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που δεν έχουν κολλήματα, είναι το πιο γλυκό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί γιατί σου δίνουν γνώση απλόχερα. Είναι πολύ όμορφο να παίρνεις πράγματα από ανθρώπους που έχουν ζήσει πριν από εσένα στο χώρο που μπαίνεις σιγά σιγά εσύ.

Στο ελεύθερο χρόνο σου τι προτιμάς να κάνεις;

Ωραία ερώτηση. Μαζεύω το σπίτι μου, μαγειρεύω και διαβάζω αυτά προλαβαίνω τώρα (γελάει). Γενικά όταν θα έχω περισσότερο χρόνο κάνω πολλές χειροτεχνίες, ασχολούμαι με τις κατασκευές, με extreme sports, παίζω κιθάρα ,μαθαίνω μουσική , τραγουδάω αλλά φέτος είμαι νοικοκυρά.

Για να κλείσουμε.. μια ευχή για το 2019?

Έχω ένα ημερολόγιο και κάθε χρόνο γραφώ την ευχή μου για το επόμενο έτος και κάθε φορά που την ξεχνάω γυρίζω και την ξανακοιτάω. Φέτος είναι η αλήθεια ότι δεν ξέρω ακόμα τι να γράψω αλλά σιγουρά θέλω να είμαι ήρεμη  ψυχικά και συναισθηματικά, να καταφέρω να γινώ καλύτερος άνθρωπος μέσα από εμπειρίες και να κάνω πολλά ταξίδια, γιατί μου έχουν λείψει.

Εύχομαι να τα πέτυχεις όλα και να συνεχίσεις έτσι..

Σε ευχαριστώ πολύ.

Γυναίκα χωρίς όνομα καθημερινά στις 18:30 στον Ant1

Χτυποκάρδια στο θρανίο στο Θέατρο ΉΒΗ, Σαρρή 27,  Ψυρρή.