Καθώς τα χρόνια περνούν, συνηθίζουν να παίρνουν μαζί τους στοιχεία της καθημερινότητας, της κάθε κοινωνίας, της κάθε οικογένειας, του κάθε ατόμου. Η τεχνολογία, το ίντερνετ, η εκπαίδευση, άλλαξαν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων και έβαλαν τη ζωή τους σε άλλους ρυθμούς, με περισσότερες ανέσεις και υποτίθεται λιγότερη “σκλαβιά”. Τόσο η ζωή στη πόλη, όσο και στην επαρχία, δημιούργησαν δεσμούς με καταστάσεις τις οποίες όσοι τις βίωσαν, μάλλον τις νοσταλγούν στο σήμερα.
1) Τα σημερινά παιδιά, έρχονται από αρκετά μικρή ηλικία σε επαφή με τη τεχνολογία. Σπάνια -έως καθόλου- θα ακούσουμε στις γειτονιές παιδικά γέλια και κλάματα, που κάποτε σκορπούσαν τη χαρά. Με μια μπάλα στα χέρια, απολάμβαναν την αθωότητα της εποχής, παίζοντας μήλα, κουτσό, κρυφτό, κυνηγητό ή ακόμη και αυτοδημιούργητα παιχνίδια. Δυστυχώς στη σύγχρονη εποχή, εξαιτίας της εγκληματικότητας, οι μικρές ηλικίες κλείστηκαν στα σπίτια τους και εθίστηκαν από νωρίς στα “video games”.
2) Όταν ακόμη το τηλέφωνο δέσποζε μόνο σε περίπτερα και οι τρόποι επικοινωνίας ήταν ελάχιστοι, η αλληλογραφία ήταν εκεί σαν θεσμός, για να ενώνει ζευγάρια και ανθρώπους, για να μαθαίνουν οι οικογένειες τα νέα απ΄τα αδέρφια τους που μετανάστευσαν, για να στέλνουν οι γονείς το χαρτζιλίκι στο παιδί τους που φοιτά στη πόλη. Η συνήθεια της αλληλογραφίας, όσο και αν προσπάθησε να μείνει στην επιφάνεια, αντικαταστάθηκε από e-mails και δεκάδες ηλεκτρονικές εφαρμογές που διαγράφουν την απόσταση και κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν κοντά.
3) Παλαιότερα, σε κάθε νοικοκυριό, υπήρχε ένας τηλεφωνικός κατάλογος. Είτε στο σπίτι βρισκόταν κάποιο σταθερό τηλέφωνο, είτε ο κόσμος πήγαινε στο κοντινό τηλεφωνικό θάλαμο, ο κατάλογος ήταν απαραίτητο εργαλείο. Πλέον, στο διαδίκτυο ο καθένας μπορεί να βρει ότι πραγματικά χρειάζεται.
4) Ο κόσμος ο παλιός, ο πατριαρχικός, που αγαπούσε τα ήθη και τα έθιμα, στήριζε και τον θεσμό της οικογένειας με κάθε τρόπο. Ένας από αυτούς, ήταν το Κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι, όπου μαζευόταν όλα τα μέλη -γιαγιάδες, παππούδες, αδέρφια- κι έπειτα από τη καθιερωμένη προσευχή, μπορούσαν να απολαύσουν λίγο κρέας και γενικά ότι μπορούσε η κάθε οικογένεια από το υστέρημα της. Οι άνθρωποι τότε εκτιμούσαν διαφορετικά τις καταστάσεις, αφού δεν υπήρχε αφθονία στο τραπέζι. Παρ΄όλα αυτά υπήρχε ζεστασιά στη ψυχή τους.
5) Μικροπωλητές των δρόμων, είναι εξαιρετικά σπάνιο να συναντήσει κάποιος στις μέρες μας. Κι όμως μέχρι πριν από μερικά χρόνια, ο κόσμος ψώνιζε πάγο από τον παγοπώλη, φρούτα και λαχανικά από το τρακτέρ που οδηγούσε ο ίδιος ο παραγωγός, γάλα από τον γαλατά που αλώνιζε κάθε πρωί τις γειτονιές. Η χαρά των παιδιών ήταν απερίγραπτη, όταν τα καλοκαίρια, περνούσε ο παγωτατζής και ο πωλητής με γλειφιτζούρια σε σχήμα κοκοράκι.
6) Σε σχολικές φωτογραφίες των περασμένων γενεών, ο καθένας μπορεί να προσέξει πως οι μαθητές φορούσαν σχολικές ποδιές. Μια νοσταλγική συνήθεια που σταμάτησε το 1981, υπήρξε για κάποιους ευχάριστη, μα για κάποιους δυσάρεστη, καθώς κάνανε παράπονα ότι δυσφορούσαν μέσα στους γιακάδες και ότι δεν ήταν καθόλου πρακτική. Ωστόσο η σχολική ποδιά, έκανε τα παιδιά να αισθάνονται όλα ίσα στο σχολικό περιβάλλον, και όχι να δημιουργείται ένα κλίμα ανταγωνισμού όσον αφορά τον ρουχισμό, σύνηθες φαινόμενο στην εποχή μας.
Οι εποχές αλλάζουν και μαζί και τα δεδομένα. Η νοσταλγία, που αφήνουν στο πέρασμα τους οι αναμνήσεις διαγράφουν μια ανεξίτηλη πορεία στο χρόνο, με αποτέλεσμα οι νεότερες γενιές να μαθαίνουν από αυτές πολιτιστικά στοιχεία, που ξεθώριασαν με τα χρόνια.
