Πέρα από κάθε φαντασία και πέρα από κάθε πραγματικότητα, εκεί που το συμβατό ταυτίζεται με το ασύμβατο, σε μια ομοφοβική Αμερική του ψυχρού πολέμου, λαμβάνει έκταση η “μορφή του νερού”. Το αριστούργημα του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, πέρα από τις 13 υποψηφιότητες στην 90ή τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ, απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Στους σκούρους και μουντούς τοίχους ενός πειραματικού κέντρου, εργάζεται ως καθαρίστρια η μουγκή Ελάιζα, που έχει περιορίσει τη μονότονη ζωή της στα δικά της μέτρα, με τα δικά της σταθμά. Οι μόνοι κοντινοί της άνθρωποι, ο καλλιτέχνης και ομοφυλόφιλος γείτονάς της και η απογοητευμένη από το συζυγικό βίο συνάδερφός της, που αποτελούν την αρχή και το τέλος της καθημερινότητάς της. Τα δεδομένα της αλλάζουν τροχιά, όταν ένα μυστήριο και απομονωμένο πλάσμα στο χώρο εργασίας της, έρχεται σαν το πείραμα που καρτερούν τόσο οι Αμερικάνοι, όσο και οι Ρώσοι αντίπαλοί τους. Η αγνή αγάπη και συμπόνια της πρωταγωνίστριας για το ανθρωπόμορφο και υδρόβιο τέρας, βρίσκει ανταπόκριση και εξελίσσεται σε έναν έρωτα που δε γνωρίζει ρατσισμό, μήτε και ενοχές ή απειλές , στα ενδόμυχα ενός κυνηγιού μεταξύ πρακτόρων και κατασκόπων.
Η “Μορφή του νερού” θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα παραμύθι δίχως τέλος, καθώς και η πραγματική αγάπη δε βάζει όρια. Το αλληγορικό μεγαλείο, με τις έντονες αντιθέσεις -απ΄τη μια ο καλός κατάσκοπος που δε θέλει να θανατώσει το πλάσμα και απ΄την άλλη ο αμερικανός σαδιστής πράκτορας που το επιδιώκει νεκρό- υπερισχύει σε ένα “χλωμό” κόσμο που δε θέλει να μάθει τη διαφορετικότητα των φυλών και των φύλων, και στο ολοφώτεινο στάσιμο παρόν που δημιουργεί η Ελάιζα για το παντοτινό – όπως θα φανεί στο τέλος- ταίρι της.
Είναι δύσκολο να μπει κανείς στη θέση της πρωταγωνίστριας, αφού δε μπόρεσε με λέξεις να εκφράσει αυτά που θέλει, παρά μόνο με ένα τραγούδι που απελευθέρωσε η φαντασία της. Η εικόνα που παρουσιάζει στον σκοτεινό έξω κόσμο, τόσο η ίδια όσο και οι φίλοι της, μοιάζει ιδιόμορφη για την εποχή, διότι ο καθένας από αυτούς φέρει ανομοιότητα με το τότε πλήθος. Το διαφορετικό του “ξεπερασμένου” και του φθαρμένου από τον χρόνο. Ποιο ήταν τελικά το τέρας όμως που μπόρεσε να εισχωρήσει σε μια ανθρώπινη ψυχή; Σε μια πληγωμένη γυναίκα, όλο ορμές και σε μια κοινωνία που δεν αγάπησε τα παιδιά της;
Το έργο του Ντελ Τόρ, πλάθει ένα σωρό ερωτηματικά στα έγκλειστα σημεία του μυαλού του και είναι, ανεξάρτητα με το πόσο έχει προχωρήσει η ανθρωπότητα και οι ανθρώπινες σχέσεις, ο πόλεμος και η ειρήνη που υπάρχει μέσα κι έξω από αυτές, ενώ παράλληλα η πλοκή αγγίζει τις παιδικές μνήμες και τις ιστορίες που κάποτε ‘λέγαν οι μεγάλες γυναίκες στα μικρά παιδιά.
