“Παρά τη ταλαιπωρία του ταξιδιού, θα ξανάκανα την ίδια διαδρομή για τον λόγο αυτόν, επί τόπου”
Λίγες μέρες πριν την τελετή της επιμνημόσυνης δέησης των πεσόντων του οχυρού Ιστίμπεη, το περιβάλλον γύρω μου θεώρησε την παρουσία μου στην εκδήλωση ασήμαντη. Μιας και ακουγόταν για φέτος πως τίποτα απ΄τα περσινά δε θα γίνει, ούτε χοροί, ούτε πανηγύρια και πως όλα θα ήταν μονότονα και απλώς τελετουργικά. Θα πραγματοποιούσαν μόνο ένα τρισάγιο για τις ψυχές που έπεσαν ηρωικά εκεί. Το μέσα μου ωστόσο, δε θέλησε να υπακούσει τις “τρίτες φωνές”… ήθελα απλά να πάω… Έπειτα από 10 χρόνια.
Το πρωί της Κυριακής του Θωμά, 15 Απριλίου, φόρεσα μαύρα ρούχα και δυο πέρλες για σκουλαρίκια, ως είθισται σε περιπτώσεις πένθους και ανέβηκα στο οχυρό, σε υψόμετρο 1400 μέτρα. Το κρύο, τσουχτερό, μα το δέος που “αιωρείται” στην ατμόσφαιρα, είναι υπεραρκετό για να με τοποθετήσει στην εποχή και στα γεγονότα του τότε, του 1941.
Μέσα στο μικρό μουσείο του οχυρού, μπορεί να δει κανείς ό,τι διασώθηκε από τη μάχη, όπλα, στολές -ακέραιες και μη- των πρωταγωνιστών της εποχής, αλλά και μια γεωγραφική μακέτα, ώστε να υπάρχει στο μυαλό μας, μια εικόνα για τη κατανόηση του μέρους του οποίου βρισκόμαστε.
Η έναρξη της τελετής, έγινε με τον Εθνικό Ύμνο, τον οποίο ακολούθησε το τρισάγιο. Η μελωδική ψαλμωδία του Π.Νικολάου, μα κυρίως τα λόγια του στο σημείο… “Υπέρ πίστεως και πατρίδας πεσόντων” αντήχησαν σαν μια ηχώ στη καρδιά μου. Μια ηχώ, που επαναλάμβανε μέσα μου όλα όσα έμαθα, όλα όσα δεν έζησα εγώ, αλλά οι άνθρωποι που με νουθέτησαν με αυτές τις αρχές και τα ερεθίσματα. Τα δάκρυα ήταν αδύνατο να σταθούν στα μάτια, όλων εμάς που βρεθήκαμε εκεί, ως έναν φόρο τιμής στους προγόνους μας. Ειδικά στο προσκλητήριο πεσόντων. Ο καθένας, θα μπορούσε να ακούσει ένα συγγενικό όνομα, το όνομα του πατέρα του, του παππού, του αδερφού του. Το όνομα ενός ακόμα Ήρωα, που το αίμα του, πότισε το κρύο και άγονο έδαφος όπου πατούσαμε. Ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων από διάφορους συλλόγους της Μακεδονίας κι ενός λεπτού σιγή.
Με τη λήξη της τελετής, πραγματοποιήθηκαν ξεναγήσεις, ανά ομάδες, μέσα στο οχυρό. Μια εμπειρία ζωής, που δύσκολα διαγράφει ο νους. Αρκετά μέτρα κάτω από το έδαφος και μέσα σε ένα “σκαμμένο βουνό” όπως ορισμένοι το αποκαλούν, υπήρξε ένας ξεχωριστός κόσμος. Ένας μικρόκοσμος, με μαγειρεία, νιπτήρες, εικονοστάσι. Ένας κόσμος που υπήρξε στέγη για τους 300 στρατιώτες που έδωσαν ψυχή και σώμα για την υπεράσπιση του οχυρού.
Ένα καντήλι έκαιγε στην αρχή του οχυρού. Ήταν για τη μνήμη των Ελλήνων στρατιωτών. Πολλά κεράκια όμως, φώτιζαν έναν διάδρομο κλειστό για την μνήμη των 100 Γερμανών στρατιωτών, που προσπάθησαν να εισβάλουν εντός του οχυρού τη νύχτα της 6ης Απριλίου. Πόσο μεγαλειώδες και φιλειρηνική κίνηση! Αισθάνθηκα περήφανη για μια ακόμη φορά!
Ενδεχομένως να μην ήταν τα πράγματα έτσι όπως ορισμένοι τα περίμεναν, όπως είχαν συνηθίσει από τα προηγούμενα χρόνια. Επειδή όμως είχα να παραβρεθώ αρκετά χρόνια στην εκδήλωση, οι προσωπικές μου εντυπώσεις είναι σίγουρα επιμορφωτικές και ανεπανάληπτες. Κλείνοντας η μέρα, με άφησε με μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Την προσπάθεια την παρουσίας μου, κάθε χρόνο στην επιμνημόσυνη δέηση του Ιστίμπεη. Γι αυτό, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους με τους οποίους συναντήθηκα και συνομίλησα. Η βοήθεια των οποίων υπήρξε ανεκτίμητη. Ακόμη ήταν ιδιαίτερη τιμή για μένα, η γνωριμία και η επαφή και με άλλους απογόνους Ηρώων.
Καλή Αντάμωση!
