Λες να γράψω κάτι για αυτούς; Είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω την τράπεζα μόνη μου, για δουλειά με χαρτάκι. Εκεί στα 19 μου, άλλο ένα εγκαίνιο της ενήλικης ζωής.
Έχω το νούμερο 133, είμαστε στο 85, γύρω μου μοιράζονται συντάξεις. Βαριέμαι τόσο πολύ στην αναμονή. Περιμένω. Κοιτάζω τα ηλικιωμένα πρόσωπα γύρω μου αφηρημένα. Προσπαθώ να μαντέψω από πού είναι, το επάγγελμα τους, τι σκέφτονται , να δω τις προσδοκίες τους. Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως γίνομαι αδιάκριτη σαν κρυφακούω τις συζητήσεις τους με τον χαμογελαστό νεαρό στον γκισέ. Επανέρχομαι στις δικές μου σκέψεις.
Οι τράπεζες το πρωί του καινούργιου μήνα είναι σαν τους παιδικούς σταθμούς τον Σεπτέμβρη. Αυτός ο νεαρός που λέγαμε στον γκισέ είναι ευγενικός. Έχει για όλους ένα σχόλιο, κάτι να τους πει. Έχει μια σχέση μαζί τους. Σχέση των φίλων που έχασαν, των παιδιών τους που είναι μακριά. Για αυτούς δεν είναι ο υπάλληλος της Εθνικής ,αλλά η μηνιαία «αναφορά» τους, λες και η ζωή τους περιστρέφεται γύρω απ αυτήν . Θυμάται όλων τις ηλικίες, την σύνταξη, τα ονόματα. Τα εξοχικά -στην Ρόδο, στη Γαστούνη, τους λογαριασμούς. Το νερό, τη Δ.Ε.Η. , τα έξοδα στην λαϊκή και αυτά στο καφενείο. Όλα. Την ονομαστική εορτή της ξανθούλας με τα μεγάλα μωβ γυαλιά που δεν θυμόταν τι μήνα έχουμε. Όχι δεν είχε χθες γιορτή, έχει τον Νοέμβριο. Της παραχώρησε την θέση της μια άλλη γυναίκα γύρω στα 56, για να ‘’ ξεμπερδεύει γρήγορα να γυρίσει σπίτι πρώτου πιάσει η πολύ η ζέστη’’. Παραξενεύομαι γιατί εμένα μου αρέσει πολύ η ζέστη, να ιδρώνω και να νιώθω τον καλοκαιρινό αέρα να γεμίζει κάθε πόρο του προσώπου μου. Ο ευγενικός νεαρός στον γκισέ που τα θυμάται όλα εύχεται στο κύριο με το λευκό καπέλο καλό μήνα. Παίρνει μια απάντηση που του κόβει κάθε αφελή αισιοδοξία που έχει για την όποια ζωή. ‘’Αν δεν πεθάνω καλός θα είναι…’’ Μέχρι και εγώ, καθισμένη δυο σειρές μακριά από τον γκισέ, ξεροκατάπια. Μου έκανε εντύπωση γιατί ο κύριος με το άσπρο καπέλο στεκόταν μια χαρά μες το ροζ πουκάμισο του.
Είναι στενάχωρο σκέφτομαι. Κρατάω πάντα μια επιφύλαξη με αυτά που περνούν από το μυαλό μου γιατί δεν είμαι εκείνοι. Στα 19 μου, τα 80 μοιάζουν ψεύτικα. Το γερασμένο δέρμα, η μερική αυτοεξυπηρέτηση, τα μερικά παραπάνω κιλά είναι τώρα μόνο μια επαλήθευση της νιότης μου. Μια εις άτοπον απαγωγή, του ότι μόλις πέρυσι ενηλικιώθηκα.
Θα έχει πλάκα σκέπτομαι να με φωνάζουν χούφταλο και να μου λείπουν δόντια. Να φαραώ φθηνό κόκκινο κραγιόν με 1 ευρώ από τα καροτσάκια στην Αιγαίου. Θα στολίζομαι με faux μπιζού και τα τατουάζ μου θα κρέμονται. Μα τα κάνω και εγώ σε κάτι σημεία. Με βλέπω να γίνομαι τζαζόγρια όπως λένε σήμερα και να ζω σε κανένα διαμερισματάκι από αυτά με τις παλιές τέντες που μοιάζουν όλα ίδια απέξω. Θα κουτσαίνω μερικώς αλλά θα διαδηλώνω στο pride και σε ότι άλλο με καίει στα 70 μου.
Με όλα αυτά ήρθε η σειρά μου. Έδωσα την προκαταβολή για το camping μαζί με την ταυτότητα μου. Ο ευγενικός νεαρός στον γκισέ παραξενεύτηκε που γεννήθηκα το 1999: ‘’Του ’99 ε;’’ και ξεφύσησε. Γερνά και αυτός με τις κύριες και τους κύριους εκεί. Φεύγω με ένα ελαφρύ βάρος, υποσχόμενο αναμνήσεις και εμπειρίες.
Μέχρι τότε έχουμε καιρό…
Υ.Γ. Μεταξύ μας μακάρι στα 70 μου το pride να θεωρείται παλιομοδίτικο. Να μην χρειάζεται κανένας να παρελάσει για τα αυτονόητα.
