Πάνω από 300 χιλιάδες Έλληνες στράφηκαν στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή κατά το 2010, όπου η οικονομική κρίση χτύπησε κόκκινο συναγερμό. Με το πέρασμα των χρόνων, ο αριθμός αυτός αυξανόταν και αυξάνεται όλο και περισσότερο. Άτομα κάθε ηλικίας παίρνουν τη μεγάλη απόφαση. Την απόφαση που θα τους αλλάξει όλη τη ζωή. Την απόφαση που θα τους κάνει να ξεκινήσουν μια νέα ζωή από το μηδέν. Όλοι τους έχουν κοινούς στόχους, καλύτερες εργασιακές απολαβές, καλύτερο εργασιακό περιβάλλον και καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Ο καθένας από τους οικονομικούς μετανάστες έχει να μας πει τη δική του ιστορία. Άλλοι σπούδασαν στο εξωτερικό και το πανεπιστήμιο τους προώθησε στο να βρουν δουλειά, άλλοι είχαν συγγενείς στο εξωτερικό οι οποίοι θα τους βοηθούσαν, τουλάχιστον στο κομμάτι της στέγασης, άλλοι ήθελαν να δοκιμάσουν τα όρια τους, άλλοι δούλευαν ήδη αλλά τους έγινε μια καλύτερη πρόταση. Οι λόγοι πολλοί, οι μετανάστες ακόμη πιο πολλοί.
Τη δική της εμπειρία θα μας αφηγηθεί η Χάρις Γιαννακίδη. Γεννήθηκε στην Κύπρο, σπούδασε νομική στην Αγγλία και τώρα δουλεύει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Βέλγιο.
Τι σε οδήγησε στις Βρυξέλλες;
Όταν τελείωσα τις σπουδές μου στην Αγγλία, γύρισα στην Κύπρο για να κάνω την άσκησή μου στην δικηγορία. Κατά τη διάρκεια της άσκησης είδα την οικονομική κατάσταση που υπήρχε, το πώς δουλεύουν τα δικαστήρια και ήταν κάτι το οποίο δεν μου άρεσε. Έτσι αποφάσισα να ψάξω για δουλειά στο εξωτερικό για προσωρινό χρονικό διάστημα. Ήθελα να δω από μόνη μου τι δουλειές και τι ευκαιρίες υπάρχουν έξω. Ήθελα να έρθω αντιμέτωπη με νέες προκλήσεις. Και κάπως έτσι έκανα αίτηση, η οποία έγινε δεκτή, για την πρακτική άσκηση που πρόσφερε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, διάρκειας 5 μηνών. Όταν εργάζεσαι στην Ευρωπαϊκή επιτροπή μπορεί να ανοίξουν νέες θέσεις. Εγώ ήμουν τυχερή και έκανα αίτηση, έτσι πλέον εργάζομαι κανονικά με συμβόλαιο 6 χρόνων.
Σκέφτεσαι να επιστρέψεις πίσω στην Κύπρο;
Προς το παρόν όχι. Είμαι καλά εκεί που βρίσκομαι, έχω τη δουλειά μου, έχω συνηθίσει, εκεί είναι πλέον η ζωή μου, οι φίλοι μου, γενικά ο κοινωνικός μου κύκλος. Στο μέλλον όμως ποτέ δεν ξέρεις.
Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες στην αρχή;
Στην αρχή είσαι μόνος σου, δεν ξέρεις κανένα και πρέπει να ξεκινήσεις τη ζωή σου από την αρχή. Το συναισθηματικό κομμάτι είναι το πιο δύσκολο. Στο επαγγελματικό κομμάτι υπάρχει μια αβεβαιότητα γιατί πήγα για πέντε μήνες, αλλά μετά δεν ήξερα τι θα έκανα. Η άλλη δυσκολία ήταν η γλώσσα επειδή στο Βέλγιο μιλάνε Γερμανικά, Ολλανδικά, Γαλλικά.
Δέχτηκες καθόλου ρατσισμό από τους ντόπιους;
Οι Βρυξέλλες είναι πολυπολιτισμική πόλη. Υπάρχουν τα ευρωπαϊκά ινστιτούτα στα οποία εργάζεται κόσμος από διάφορες χώρες της Ε.Ε.. Επίσης έχει κόσμο από Ινδία, Πακιστάν, Μαρόκο. Όλοι είμαστε ξένοι και προσπαθούμε να συμβιώσουμε.
Τι συμβουλές έχει να δώσεις στους νέους οικονομικούς μετανάστες;
Να είναι θαρραλέοι, να μην φοβούνται και να αρπάζουν τις ευκαιρίες που τους δίνονται. Αν δεν δοκιμάσεις, αν δεν ψάξεις τότε δεν θα ξέρεις τι υπάρχει εκεί έξω. Δεν σημαίνει όμως πως όλοι νέοι πρέπει να φύγουν από τη χώρα τους, γιατί και η χώρα τους χρειάζεται νέους, σπουδασμένους, ειδικά τώρα που στην Κύπρο σιγά σιγά η οικονομία βελτιώνεται. Αν πραγματικά όμως θέλουν να φύγουν, να ανοίξουν τους ορίζοντές τους, να αναπτύξουν δεξιότητες, να γνωρίσουν κόσμο από άλλες κουλτούρες, τότε να το κάνουν. Η μετανάστευση είναι το καλύτερο σχολείο.
