Μία ‘’unpopular opinion’’, όπως λέμε και στο χωριό μου για την επιστήμη, είναι αυτή που την θέλει συνδεδεμένη με την τέχνη. Γεννιούνται, βέβαια, και τα αντίστοιχα ερωτήματα. Πως γίνεται κάτι τόσο ‘’σοβαρό’’ όπως η επιστήμη να ταιριάζει με την ανέμελη φύση της σύγχρονης τέχνης; Είναι ποτέ δυνατόν μια ανακάλυψη, ένας δορυφόρος, μια βιοψία, να αποτελέσουν αντικείμενο θαυμασμού;
Το 14ο Athens Digital Art Festival ήρθε και φέτος με το Singularity Now για να ενισχύσει την παραπάνω άποψη. Καλύτερα, για να την αποδείξει. Καλλιτέχνες από όλο το κόσμο, είτε σε ομάδες, είτε μεμονωμένα παρουσίασαν μέσα από την δουλειά τους την δημιουργική πλευρά των τεχνολογικών ανακαλύψεων. Installations με σήματα δορυφόρων, ζωτικά στοιχειά του ανθρώπου, κύτταρα, νέον φώτα και αλγόριθμοι με κρυμμένα μηνύματα για τις κοινωνικές σχέσεις. Ο καθένας εστιάζει σε κάτι διαφορετικό. Εγώ στην καλλιτεχνική πτυχή των πραγμάτων, ο διπλανός μου στην επιστημονική. Ήταν φοιτητής ιατρικής. Ιδανικά, κλασικά, θα θέλαμε να εστιάζουμε στην ίδια μορφή της εικόνας. Στην σύγχρονη τέχνη, όμως δεν υφίσταται το κλασικό, το ιδανικό.
Φεύγω από την έκθεση και μου έχουν μείνει τα εξής. Πρώτα το έργο με το αίμα. Να παρακολουθείς τον εαυτό σου, όλη σου την ύπαρξη, να παράγει ενέργεια έξω από το σώμα σου. Μέσα σε γυάλινα μπουκαλάκια, ερμήνευσε τα όπως θέλεις, αίμα να κάθεται ήρεμο. Όσο δηλαδή μπορεί να μείνει με τέτοιο χρώμα. Σκέφτομαι πόσο άτυχο είναι και αυτό. Δεν ησυχάζει με τίποτα, ούτε μέσα στα μπουκαλάκια.
Οι σχέσεις έπειτα. Αυτές οι μηχανές που θυμίζουν πιο πολύ παγιδευμένα μικρά ζώα που πασχίζουν να σμίξουν ή να μην ξαναδούν το ένα το άλλο. Αλληγορία και ειρωνεία για την μηχανική αντιμετώπιση των ανθρωπίνων σχέσεων; Μπορεί.
Μια ομάδα καλλιτεχνών ενώνουν τα μικρόβια τους με τα δικά σου και παράγουν μουσική. Ευχάριστες μελωδίες και συχνότητες από κάτι τόσο αφορισμένο όπως και τα κύματα ευχαρίστησης των μοναχών σε ένα άλλο έργο. Μια φεμινιστική προσέγγιση στα πρέπει και τα μη της θρησκείας που θέλει τις γυναίκες να μην ασπάζονται μόνο το καθολικό δόγμα αλλά και αυτό της γυναικείας φύσης τους. Σε μια αντίστοιχη ρομαντική ατμόσφαιρα, χωριστά καλούπια από ανθρώπινα άκρα χόρευαν βιενέζικο βαλς. Καλλιτέχνες με κρύο χιούμορ σου τραβούσαν την προσοχή με το φαινομενικό green screen. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένα green screen, μόνο το μοτέρ που μετρούσε πόση ώρα κοιτούσες το έργο για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Τέλος ρομπότ, με περισσότερη συναίσθηση για την εύθραυστη φύση των ανθρώπων. Μηχανές που ένιωθαν τύψεις. Λογικό όταν τους έχουμε φορτώσει όλη την ευθύνη για την αποτυχία του ανθρωπινού είδους. ‘’I must not hurt humans.’’
Τέλος, μου έκανε απίστευτα καλή εντύπωση το πόσο ενημερωμένοι ήταν για όλα τα έργα οι εθελοντές και πόσο πρόθυμοι να τα εξηγήσουν στο κοινό. Όντας μερικώς άσχετη από τεχνολογία και επιστήμη, εντυπωσιάστηκα από το πόσο αρμονικά, τελικά, όλα αυτά ταιριάζουν μεταξύ τους. Ίσως η απόκλιση ήταν τόσο μικρή από την αρχή απλά δεν την έβλεπα.
Περισσότερα για την έκθεση:
https://www.youtube.com/watch?time_continue=10&v=6crwtKnfsTw
Ακολουθούν φωτογραφίες από τα έργα με την σειρά που αναφέρθηκαν στην παράγραφο.
