Μια μαύρη κωμωδία από το Netflix, γεμάτη συνομοσίες, δράση και ατυχή γεγονότα κάτω από ένα μυστηριώδες, άγρυπνο μάτι…
Πρώτη φορά στο site και είπα να γράψω για μια σχετικά καινούργια σειρά του Netflix, το «Lemony Snicket’s Series of Unfortunate Events» αλλιώς γνωστό και ως «Μια Σειρά από Ατυχή γεγονότα».
Τα περισσότερα άτομα περίπου στην ηλικία μου θα θυμούνται τη σειρά 13 βιβλίων στην οποία βασίζεται όπως και η ομώνυμη ταινία του 2004. Ενώ ήταν και τα δύο καλογραμμένα και, τουλάχιστον για εμένα, σταθμοί για την εισαγωγή στην ποπ κουλτούρα, δεν φτάνουν τη σειρά αυτή.
Για όσους δεν ξέρουν, η ιστορία αυτή μιλάει για την ζωή των αδερφών Μποτλέρ, τη Βάιολετ (Malina Weissman), ένα δεκατετράχρονο κοριτσάκι με έφεση στη μηχανολογία, τον Κλάους (Louis Hynes) , τον δωδεκάχρονο αδερφό της που παραείναι καλοδιαβασμένος για την ηλικία του και τέλος τη Σάνι (Louis Hynes) ένα μωράκι που του αρέσει να μασουλάει. Τα άτυχα, όπως πολύ σωστά τονίζεται, αυτά παιδιά χάνουν τους γονείς τους σε μια πυρκαγιά, η οποία κατέστρεψε το σπίτι και τα υπάρχοντά τους. Οι γονείς τους όμως δεν τα άφησαν ξεκρέμαστα. Η περιουσία που τα αδέρφια θα κληρονομήσουν όταν η Βάιολετ γίνει δεκαοχτώ είναι τεράστια και ο λόγος που ο καινούργιος τους κηδεμόνας, ο Κόμης Όλαφ (Neil Patrick Harris) δεν πρόκειται να τα αφήσει σε ησυχία.
Αν και σε σύνοψη η σειρά ακούγεται υπερβολικά παιδική για κάποιον μεγαλύτερο από τα δέκα, σας διαβεβαιώνω ότι είναι για όλες τις ηλικίες. Από το σενάριο, στη σκηνοθεσία, στο casting μέχρι και τις ερμηνείες η σειρά είναι καλοφτιαγμένη (δεν περίμενα κάτι άλλο από το Netflix), έξυπνη, αστεία και γρήγορη.
Αφηγητής μας καθ’ όλη τη διάρκεια είναι ο ίδιος ο Lemony Snicket (Patrick Warburton), υποτιθέμενα ο συγγραφέας των βιβλίων, του οποίου η σχέση με την ιστορία και την υπόθεση των αδερφών Μποτλέρ είναι εμφανής και ταυτόχρονα εντελώς ασαφής. Μας τονίζει , συχνά και με στόμφο, το πόσο στενάχωρη και κακή είναι η μοίρα των Μποτλέρ, και μας προτείνει, μέχρι και στο opening της σειράς να δούμε κάτι πιο ευχάριστο, πράγμα που ελαφραίνει τη κατάσταση αρκετά.
Το σενάριο είναι γρήγορο και κατά καιρούς περίπλοκο, καθώς η κυριολεξία και η μεταφορά μπλέκονται με περίτεχνο τρόπο, όπως ακριβώς κάνει και η αφήγηση με την ίδια την ιστορία.
Τα σκηνικά πανέμορφα, με κάτι από κόμικ και animated ταινία, με έντονη συνδήλωση του καλού και του κακού. Παρόλη τη διπολική αισθητική του (έντονα χρώματα και καθαροί ουρανοί για τους καλούς, μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά για τους κακούς) δεν ντρέπεται να δώσει έμφαση στην αφέλεια και πιθανή χαζομάρα και των δύο ομάδων, όπου αυτό χρειάζεται.
Θα αφήσω το trailer να μιλήσει για τις τελικές εντυπώσεις.
Πρόκειται για μια σειρά την οποία απόλαυσα και προτείνω. Οι περιπέτειες των αδερφών Μποτλερ συνεχίζουν και όσο γίνονται πιο μακάβριες, όσο ο σοβαρός Lemony με προτρέπει να δω κάτι άλλο για να μη χαλάσω τη ζαχαρένια μου, τόσο εγώ ελπίζω όλο και περισσότερο για ένα happy ending για τα τρία αυτά πολυμήχανα παιδιά. Γιατί όπως θα έλεγε και η Σάνι «Αγκού αγκου γκα γκα» (μτφ: «Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία» )
