Ακούω γύρω μου συχνά να λένε οι μεγαλύτεροι πως παλιά οι εποχές ήταν πιο όμορφες και πιο αγνές. Οι άνθρωποι πιο «άνθρωποι» λέει… πολλές φορές αναρωτιέμαι σε τι βοηθάει τελικά αυτή η νοσταλγιολογία. Είναι καλό να πηγαίνουμε μπροστά και καθένας να παίρνει τα ρίσκα του. Κάθε γενιά δικαιούται να κάνει τα λάθη της, να πάθει και να μάθει. Να ακούσει, να καταλάβει τι γινόταν, τι γίνεται, τι προσπαθεί να γίνει πίσω από την πλάτη της και τι δεν πρέπει να γίνει ποτέ…
Ας είμαστε ρεαλιστές: οι εποχές δεν ήταν ποτέ καλύτερες, απλά υπήρχαν διαφορετικού τύπου εγκλήματα- που καλύπτονταν ή/και αποκαλύπτονταν με διαφορετικό τρόπο. Το ίντερνετ δίνει σε μία πληροφορία τη δυνατότητα να διαδίδεται και να φτάνει στα αυτιά μας πολύ πιο εύκολα από ότι κάποτε γινόταν. Τα ίδια σχεδόν εγκλήματα που πλέον τα μαθαίνουμε πολύ πιο εύκολα. Ποιες ήταν αυτές οι εποχές που δεν υπήρχε φόβος, ανασφάλεια, ζήλια ή κακία; Η -κατά τα άλλα αξιοσέβαστη- γενιά του Πολυτεχνείου, με τις ριπές να πέφτουν βροχή από τις κοντινές ταράτσες και το αίμα σωρό, δεν επιτρέπεται να μας λέει πως κάποτε όλα ήταν καλύτερα. Όταν έκαιγαν τις μάγισσες ή άφηναν τα παιδιά να πεθάνουν στα χωράφια δεν μπορεί να ήταν τίποτα καλύτερο, ούτε πιο αγνό, ούτε πιο αληθινό. Απλά ήταν όλα πιο κεκαλυμμένα την ώρα που οι πολλοί δεν τα μάθαιναν ποτέ. Και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν διακόπτονταν εύκολα γιατί υπήρχε λιγότερη ελευθερία και περισσότερη ανοχή.
Εν κατακλείδι, θα ήταν καλό και βοηθητικό για όλους μας σε έναν κόσμο που «βράζει και φλέγεται» να μπορούμε να κάνουμε πράξη τις επιθυμίες μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να ζήσουμε τη ζωή μας όπως ονειρευτήκαμε όταν τρέχαμε ανέμελα παιδιά στις αλάνες…
2
