Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ήταν από τους σπουδαιότερους μυθιστοριογράφους του 20ού αιώνα. Ο κολομβιανός συγγραφέας θεωρείται από τους σημαντικότερους συγγραφείς ισπανόφωνης λογοτεχνίας μετά τον Θερβάντες.Το 1982 τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας για το αριστούργημά του ”Εκατό Χρόνια Μοναξιάς”. Οι κριτικοί τον εντάσσουν στο κίνημα του μαγικού ρεαλισμού.
Ο αναγνωρισμένος σεναριογράφος και δημοσιογράφος γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1927 στην Αρακατάκα της Κολομβίας. Μέχρι την ηλικία των 10 ετών μεγάλωσε με τον παππού και την γιαγιά του. Ήταν γιος του φαρμακοποιού Γκαμπριέλ Γκαρσία και της Λουίζα Μαρκές. Ο Μαρκές δεν είχε γνωρίσει τον πατέρα του μέχρι την ηλικία των 7 ετών. Τότε τον αντίκρισε για πρώτη φορά γιατί ο παππούς του δεν τον ήθελε για γαμπρό του. Αυτό κόστισε στον Γκαμπριέλ Γκαρσία την σχέση του με τον γιο του μιας που ο μικρός Γκάμπο ( όπως τον φώναζαν οι παππούδες του) δεν τον αποδέχτηκε ποτέ.
Το όνομα του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το εμβληματικό μυθιστόρημα του ”Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας”, το όποιο έγινε αργότερα ταινία. Τα χρόνια που έζησε με τους παππούδες του ήταν καθοριστικά για την μετέπειτα ζωή του. Οι ιστορίες που του έλεγε η γιαγιά του όταν ήταν μικρός καλλιέργησαν την φαντασία του και καθόρισαν την λογοτεχνική του γραφή. Κομμουνιστής και φίλος του Φιντέλ Κάστρο, στήριξε αριστερά καθεστώτα – που ήταν ενάντια στην Αμερική – και γι’αυτό το λόγο του απαγορεύτηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα η είσοδός του στις ΗΠΑ.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως συγγραφέας το 1947 όταν το διήγημα του «Η τρίτη παραίτηση» δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα El Espectador, χαρίζοντας του τον τίτλο του πολλά υποσχόμενου συγγραφέα. Στην συνέχεια δημοσίευσε και άλλα διηγήματα και κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ανεμοσκορπίσματα» το 1955. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αρθρογράφος και σεναριογράφος την δεκαετία του ’60 όπου μετακόμισε στο Μεξικό.Το 1965 άφησε πίσω όλες του τις υποχρεώσεις για ασχοληθεί με το αριστούργημα του ”Εκατό χρόνια μοναξιάς”. Το 1982 τιμήθηκε με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για μυθιστορήματα και διηγήματα του.
Στην προσωπική του ζωή ήταν παντρεμένος με την Μερσέδες Μπάρτσα Πάρδο από το 1958, η οποία αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης του και την ενσωμάτωσε στον λογοτεχνικό του κόσμο. Έζησαν όλα τα τους χρόνια μαζί και απέκτησαν δυο γιους. Στις 17 Απριλίου 2014 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών, χτυπημένος από τον καρκίνο. Όταν έμαθε ότι θα παλέψει με τον καρκίνο άφησε μια συγκινητική αποχαιρετιστήριο επιστολή :
”Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα, ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σονάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άντρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα μόνο του να μάθει να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς, τους ανθρώπους…
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σ’έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα σ’αγαπώ και δεν θα υπέθετα ανόητα ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος μας μένει μόνο το σήμερα, θα ‘θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε γέρος είτε νέος.Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’αυτό μην περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν θα έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγνώμη, συγχώρεσε με, σε παρακαλώ, ευχαριστώ, κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.
Εάν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειράζει. Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρα σου. Τώρα είναι η ώρα.”
