Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωδώνη το θεατρικό έργο του Σαλόμ Άνσκι «Ντυμπούκ ή μεταξύ Δύο κόσμων» σε μετάφραση του Δημοσθένη Κορδοπάτη. Ο Σαλόμ Ανσκι, λιγότερο γνωστός στο ελληνικό κοινό υπήρξε σημαντική προσωπικότητα για το οικοδόμημα της νεότερης εβραϊκής κουλτούρας.
Το έργο του «Ντυμπούκ» είναι εβραϊκό δράμα με ρομαντικά στοιχεία σε τέσσερις πράξεις. Πρόκειται για ένα δείγμα πως ο έρωτας μπορεί να οδηγήσει κάποιον στα σκοτεινά μονοπάτια του μαγικού κόσμου της Καμπάλα. Ο Σάννον, ένας φτωχός μαθητής της Ιερατικής σχολής και του εβραϊκού μυστικισμού, ορμώμενος από την πίστη πως η Λεία είναι ο προορισμός του στη ζωή, εκδηλώνει τα συναισθήματά του. Σε αυτό, εμπόδιο στέκεται η αντίρρηση του πατέρα της, Σέντερ. Ο Σάννον προκειμένου να κερδίσει την αγάπη της Λεία και την εύνοια του πατέρα της καταφεύγει στη μαγεία της Καμπάλα.
Η είδηση του αρραβώνα της αγαπημένης του τον οδηγεί στον θάνατο. Την ημέρα του γάμου της Λεία το κακό πνεύμα του Σάννον εισβάλλει στο σώμα της νύφης και κατακτά τη φωνή της. Ο πατέρας της απεγνωσμένος στρέφεται σε οποιοδήποτε μπορεί να βοηθήσει την κόρη του να απαλλαγεί από το Ντυμπούκ, το κακοποιό πνεύμα. Κάτι που συμβαίνει και η Λεία αποκτά και πάλι τη φωνή της. Το πνεύμα του Σάννον δεν την έχει εγκαταλείψει, έχει φωλιάσει πλέον μέσα στη ψυχή της, εκπληρώνοντας την επιθυμία του να ενώσουν τις ψυχές τους.
Το έργο του Σαλόμ Άνσκι παρουσιάζει τον έρωτα ως ένα είδος κατάρας ενός νεκρού που κυριεύει το σώμα ενός ζωντανού και πιο συγκεκριμένα της αγαπημένης του και προορισμού της ζωής του. Η έκδοση φέρει και τον διαζευκτικό τίτλο «μεταξύ δύο κόσμων», κάτι που παρακινεί τον αναγνώστη να ανακαλύψει την ιστορία και τον ορισμό του άγνωστου για τους περισσότερους «Ντυμπούκ».
Σαλόμ Ανσκι
Ο Σαλόμ Άνσκι γεννήθηκε το 1863 στο Vitesk, που ανήκε τότε στη Λιθουανία. Το όνομά του ήταν Shloyme Rappoport. Το άλλαξε όμως διαδοχικά στην πορεία του βίου του, αρχικά σε Solomon Antonovitch, ύστερα σε Semyon Akimovitch, για να καταλήξει τελικά στο ―μη εβραϊκό― S. Ansky.
Από πολύ νέος σχετίστηκε με τους επαναστατικούς κύκλους των ρώσων σοσιαλιστών. Με αποτέλεσμα να καταστεί ο «συνήθης ύποπτος» της τσαρικής αστυνομίας. Έτσι αναγκάστηκε να περάσει μερικά χρόνια κρυμμένος σε ένα κοινόβιο των χασιδιστών στα περίχωρα του Vitesk. Αλλά εντοπίστηκε και απομακρύνθηκε από εκεί. Σε ηλικία 27 ετών, και για τρία χρόνια, δούλεψε σε ένα ρωσικό ορυχείο στο Αικατερινοσλάβ. Αλλά εντοπίστηκε και πάλι από τις αρχές και υποχρεώθηκε να κατοικήσει στην Αγία Πετρούπολη. Στο κοσμοπολίτικο περιβάλλον αυτής της μεγαλούπολης, παρά την κλονισμένη υγεία του, ο Άνσκι γνωρίστηκε με διανοούμενους και συγγραφείς. Άρχισε «να ζει από την πένα του», γράφοντας σε εφημερίδες τις εμπειρίες του με τους ρώσους εργάτες. Αλλά και πάλι, για πολιτικούς λόγους, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την πόλη. Οπότε πήρε την απόφαση να ξενιτευτεί και να εγκατασταθεί στο Παρίσι.
Επιστρέφοντας το 1905 στην Αγία Πετρούπολη, εντάχτηκε για πρώτη φορά ―συγκλονισμένος από τις διώξεις των Εβραίων τότε, σε όλη την ανατολική Ευρώπη―, στο Ιουδαϊκό Εργατικό Κίνημα. Γράφοντας μάλιστα και τον ύμνο του κινήματος (τον «Όρκο»). Μολονότι ποτέ, έως τότε, δεν τον είχε απασχολήσει ο εβραϊκός εθνικισμός. Η αλλαγή αυτή σηματοδοτεί το δεύτερο και πιο γόνιμο μέρος της ζωής του Άνσκι, κάνοντάς τον να συνειδητοποιήσει ότι η επιβίωση της φυλής του ήταν πλέον συνυφασμένη με την ανάπτυξη του εβραϊκού πολιτισμού: ένας «άσωτος υιός» που επέστρεψε και πάλι στην πατρική αγκάλη.
Το 1917 εξελέγη αντιπρόσωπος του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αλλά αμέσως μετά την επικράτηση της Ρωσικής Επανάστασης, περιέπεσε σε δυσμένεια και εξορίστηκε από το λενινιστικό καθεστώς. Πέθανε το 1920.
