Ξέρεις, κατάλαβα κάτι. Το κατάλαβαν πιο έξυπνοι άνθρωποι από εμένα πριν από εμένα. Παρ’ όλα αυτά, πρώτη φορά το ένιωσα στην ψυχή μου τόσο έντονα, να γδέρνει τις γωνίες του μυαλού μου για να βγει… Αναζητούμε όλοι μας σε κάποιο βαθμό και με ελάχιστες εξαιρέσεις το Ιερό Δισκοπότηρο, την αιώνια ζωή. Με κάποιον τρόπο να μας θυμάται αυτή η Γη ακόμη και όταν πια όλοι εμείς και οι συγκαιρινοί μας θα έχουμε γίνει σκόνη. Αυτός είναι εξάλλου ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους δημιουργούμε, για τους οποίους συγγράφουμε και γινόμαστε ηθοποιοί και πολλά άλλα. Σα να έχει ο πλανήτης υποχρέωση να θυμάται για πάντα ονόματα. Τόσα πολλά ονόματα.
Και τελικά είναι μεγάλη αδικία. Δεν θα τους θυμηθεί ποτέ όλους αυτούς που αξίζουν πραγματικά. Σίγουρα θα θυμηθεί κάποιους, ίσως τους περισσότερους, όμως είναι και οι άλλοι… Εκείνοι οι άλλοι, που τελικώς μπορεί και να μην είναι καν άνθρωποι. Να ένα όμορφο παράδειγμα. Τα σκυλιά που χρησιμοποιεί ο στρατός. Αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι, ή οποιοσδήποτε που δεν ασχολείται με αυτό, γνωρίζουν έστω και ένα όνομα τέτοιου σκύλου. Είναι ανόητη η υστεροφημία, γιατί δεν είναι δίκαιη. Και είναι σκληρή, γιατί είναι η μόνη σωτηρία από βέβαιο θάνατο.
Γιατί αυτός ο κόσμος να μην τους θυμάται όλους; Γιατί να μην μένει ένα στίγμα μας, μια μικρή ένδειξη ότι υπήρξαμε; Ίσως τα δεδομένα του διαδικτύου να λύσουν οριστικά αυτό το ζήτημα. Όμως σίγουρα αυτό δεν μοιάζει να είναι αρκετό. Να επιβιώνεις ως αριθμός, ως κινήσεις, ως ενδιαφέροντα.
Είναι αστείο και δεν επιδεικνύει κανένα συγγραφικό ταλέντο πως αυτό το κείμενο ξεκίνησε μονάχα για να αποτελέσει έναν αποχαιρετισμό σε έναν σκύλο. Κανείς δεν πρόκειται να ξαναγράψει για αυτόν. Δεν ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχος σε πολλά. Δεν ήταν γενναίος σαν τα σκυλιά του στρατού, δεν έκανε κόλπα και σπάνια θα υπάκουγε σε εντολές. Εξάλλου, οι λόρδοι δεν λογοδοτούν σε κοινούς θνητούς.
Ήταν απαιτητικός με το φαγητό του. Ήθελε μόνο τα καλύτερα. Επίσης, πίστευε πως ήταν γάτα ή παπαγάλος, ένα από τα δύο σίγουρα, καθώς πάντα θα τον έβρισκες να κάθεται σε επισφαλείς άκρες καναπέδων ή πολυθρόνων. Δεν θα σε δάγκωνε ποτέ, ακόμη και αν τον ενοχλούσες τόσο πολύ που τον έφτανες στα όριά του. Τότε πια απλώς θα έπιανε το χέρι σου στα δόντια του, όμως τόσο μαλακά που ήταν σαν να σε κρατούσε για να σε σταματήσει από το να τον πειράζεις. Φυσικά, όταν του πετούσες το παιχνίδι του δεν στο έφερνε ποτέ πίσω. Έπρεπε να τον κυνηγήσεις για να το πάρεις.
Ήταν ίσως και λίγο αφελής. Ακόμη και αν του ήσουν ξένος, αν ύψωνες λίγο παιχνιδιάρικα τον τόνο της φωνής σου, αμέσως θα γυρνούσε ανάσκελα για να του χαϊδέψεις την κοιλιά. Δεν θα ήταν μεγάλη βοήθεια εναντίον κάποιου κλέφτη. Μάλλον θα γίνονταν αμέσως φίλοι. Αν και στα άλλα σκυλιά το έπαιζε λίγο μάγκας. Ήταν, βλέπεις, πολύ μικρόσωμος και μάλλον είχε κόμπλεξ. Όμως ποτέ δεν θα γάβγιζε όσο ήταν στο ίδιο επίπεδο με το άλλο σκυλί. Πρώτα έπρεπε να τον πάρεις στην αγκαλιά σου, έτσι ώστε να αποκτήσει μια πιο ασφαλή απόσταση. Από εκείνην την περίοπτη θέση πουλούσε πιο ελεύθερα τσαμπουκά.
Το καλύτερο χαρακτηριστικό του ήταν πάντα ο υπέροχα ανθρώπινος χαρακτήρας του. Και όταν του μιλούσες σε άκουγε με απόλυτη προσοχή. Έγερνε το κεφαλάκι του στο πλάι, σε κοιτούσε με λατρεία και νόμιζες πως καταλάβαινε κάθε λέξη. Στα μάτια του έβλεπες όλην την αγάπη του κόσμου και ξαφνιαζόσουν που την έβρισκες εκεί, γιατί πίστευες πως δεν είναι εύκολο να βρεθεί πουθενά.
Έμοιαζε ο σκύλος πιο άνθρωπος από άνθρωπο. Και σίγουρα δεν τον ένοιαζε να τον θυμάται ο κόσμος. Μόνο να τον θυμάσαι εσύ, αφού εσύ ήσουν ο κόσμος του. Δεν ξέρω αν θα τον σύναντήσεις στο τέλος του δρόμου. Έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι έχουν άλλον προορισμό, πιο δύσκολο. Είναι μεγάλη μου ελπίδα πως οι αθώοι, τα όμορφα πλάσματα, ζουν δεύτερες και τρίτες ζωές, ακόμη καλύτερες, πιο γαλήνιες.
Όλες αυτές ίσως να είναι ανόητες σκέψεις και ίσως να μην ενδιαφέρουν κανέναν. Μπορεί κάποιος που έχει σκύλο να ταυτιστεί με ορισμένα πράγματα και να καταλάβει. Όμως αυτό εδώ είναι περισσότερο ένα τελευταίο αντίο, το οποίο καθυστέρησε ήδη πολύ, σε έναν φίλο για τον οποίο κανείς δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγράψει ούτε μία λέξη. Ας είναι λοιπόν αυτό το μοναδικό του στίγμα στον κόσμο.
