Αυτην την περίοδο όλος ο κόσμος φαίνεται να είναι ξαφνικά εναντίον της, αλλά όπως φαίνεται και στην δράση της στα social media η Nicki έχει αποφασίσει αυτήν τη φορά να μην συγκρατήσει τα λόγια της και να αναφέρει ονομαστικά τα άτομα τα οποία έχουν βαλθεί να την «εκθρονίσουν» από την προνομιακή της θέση στη hip-hop σκηνή. Από οτι φαίνεται έχουν γίνει πολλές οργανωμένες προσπάθειες από πολλούς να την σαμποτάρουν. Από λασπολογία μέχρι ψεύτικα άρθρα και αριθμούς πωλήσεων ακόμη και δωροδοκία ορισμένων καλλιτεχνών ώστε να διαδώσουν ψέμματα και φήμες. Παράλληλα με όλα αυτά, λοιπόν, επέλεξε η ράπερ για να λανσάρει και να προμοτάρει το νέο της άλμπουμ, Queen και από την προώθηση του άλμπουμ της και μετά φαίνεται πολύ ενεργή και δεν φοβάται να «την πει» σε όλον τον κόσμο.
Παρ’ όλα αυτά, η αλήθεια είναι πως η ράπερ δεν είχε βγάλει κάποιο μεγάλο χιτ και η θέση της στα charts ήταν σχετικά χαμηλή -σε σχέση με τον «ανταγωνισμό»- για πολύ καιρό. Από ότι φαίνεται αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει δραστικά, καθώς και το άλμπουμ αυτό φαίνεται να μην αποτελεί ένα σύμπλεγμα τραγουδιών που προορίζονται για εμπορικά «hits», όπως πλέον συχνά συναντάται από άλλους «ράπερ». Αντιθέτως, φαίνεται ότι η Minaj ήθελε να φτιάξει ένα έργο το οποίο θα είναι τέλειο, κυρίως για αυτήν και τους φανς της. Ενα σύνολο 19 τραγουδιών τα οποία θα τα ακούει και θα νιώθει χαρούμενη που τα έφτιαξε, ανεξάρτητα τι θέση θα φτάσουν στο «Billboard». Ένα μέρος του άλμπουμ αποτελείται από αργά τραγούδια, τα οποία λόγω της προφανούς βελτίωσης των φωνητικών ικανοτήτων της Μιναζ, δεν δυσκολεύονται να σου «περάσουν» τα συναισθήματα της.
Από αυτά τα 19 τραγούδια υπάρχουν ορισμένα τα οποία πολλούς μπορεί να απογοητεύσουν, όπως το πολύ εύκολα λησμονήσιμο αλλά όμορφο Run & Hide -το οποίο είναι από τα κομμάτια που ίσως πολλοί προσπερνάνε στο άλμπουμ- και η απογοητευτική συνεργασία της με τον The Weeknd, Thought I Knew You, οι στίχοι της οποίας είναι αρκετά επαναλαμβανόμενοι και αδιάφοροι. Επίσης, η συνεργασία της με την Ariana Grande ήταν αρκετά αμφιλεγόμενη, καθώς και χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως υποτονική αλλά από άλλους ως «ο ύμνος του καλοκαιριού».
Το άλμπουμ, όμως, δεν θα ήταν ίσως παρά ένα απλό ραπ-τραπ άλμπουμ χωρίς τους στίχους της Μιναζ και το αμίμητο «flow» της, ένα από τα -το πολύ 5- καλύτερα και πιο χαρακτηριστικά flows στην new-school hip-hop. Πάντα, σε κάθε beat η αυτοαποκαλούμενη βασίλισσα της ραπ είναι πάντα άψογα συγχρονισμένη και επιλέγει τον καλύτερο πιθανό συνδυασμό λέξεων ώστε τα τραγούδια της να είναι λες και το beat «πατάει» πάνω στις μπάρες της και όχι το αντίστροφο. Το flow της είναι εύκολα συγκρίσιμο με αυτό του Eminem -όσο κι αν σε εξοργίζει αυτό- ο οποίος χρησιμοποιεί εξίσου συχνά «alter egos». Σχετικά με τον Eminem, εμφανίζεται στο κομμάτι Majesty προσφέροντας ένα από τα γρηγορότερα verses της καριέρας του -όπως και η Μιναζ- καθώς και η συνεχής και έντονη μετάλλαξη του beat καθιστά το τραγούδι ένα από τα πιο εύκολα αναγνωρίσιμα και ιδιαίτερα στον δίσκο.
Τραγούδια όπως τα LLC, Sir, Hard White αποτελούν την χειροπιαστή απόδειξη ότι δεν θες να τα βάλεις με τη Nicki η οποία έμμεσα -αλλά αρκετά κατατοπιστικά- αναφέρεται στα άτομα τα οποία δεν πολύ συμπαθεί στην βιομηχανία. Αυτό, το κάνει μέσω αιχμηρών μπαρών που καμία άλλη γυναίκα MC -τουλάχιστον από τις υπάρχουσες στο προσκήνιο- δε θα μπορούσε να αγγίξει. «Unlike most of these hoes wack or lit/At least I can say I wrote every rap I spit» αναφέρει στο intro του δίσκου, Ganja Burns, θέλοντας να υπενθυμίσει ότι είναι από τις μόνες MC που γράφουν μόνες τους τους στίχους τους και ότι αυτό δεν μπορεί να της το στερήσει κανείς. Προφανώς δεν διστάζει να αναφέρει συνεχώς τα κατορθώματά της και το ότι είναι ακόμη στην κορυφή του «παιχνιδιού», όπως λέει στο LLC «There’s two girls getting more money/ But they don’t write, they sing songs» και αναφέρεται στην Rihanna και την Beyonce. Από όλες τις «απειλές» που ακούει κανείς στο άλμπουμ προς άλλες γυναίκες ράπερ -και όχι μόνο- συναντάς στο κομμάτι 18, Coco Channel, την κυρίαρχη μορφή στη hip-hop σκηνή του ‘90, Foxy Brown, η οποία απ ότι φαίνεται είναι η μόνη αντάξια να βρεθεί στο ίδιο κομμάτι με την Minaj, την οποία σπάνια την βλέπουμε να συνεργάζεται με άλλες γυναίκες της hip-hop και ισως ποτέ σε δικό της δίσκο.
Μπορεί τώρα τραγούδια όπως το Good Form και το Chun-Li να ωφελούνται από την χαρακτηριστική αλλαγή «προσωπικοτήτων» και προφορών της Μινάζ -από την γλυκιά «Barbie» πλευρά της να πηγαίνει στην μανιακή και άγρια «Roman» πλευρά της- αλλά εκεί που λάμπει πραγματικά το ταλέντο της είναι τα αργά και καθαρά flows της με την ιδιαίτερη προφορά της όπως στο Rich Sex και στο Miami. Το τραγούδι, ωστόσο, που θα δημιουργήσει την μεγαλύτερη σύγχυση είναι το Barbie Dreams, ο φόρος τιμής της Μιναζ στον «OG» ράπερ Notorious Big, καθώς και χρησιμοποιεί το beat από το τραγούδι το Just Playing (Dreams). Αυτό το τραγούδι είναι ένα τύπου-diss, δηλαδή ένα καλοπροέραιτο κράξιμο προς σχεδόν όλον τον κόσμο της επικαιρότητας. Με ονόματα, αναφέρει άτομα σαν τον Drake και τον Dj Khaled και αλλά 20κατι άτομα καθώς και τα κουσούρια τους και τους λόγους που δεν τους πολύ «γουστάρει». Φυσικά όλο αυτό όπως είπε και η ίδια δεν είναι για να θίξει κανέναν, αλλά περισσότερο για πλάκα και ότι όλα τα άτομα που περιλαμβάνονται είναι γνωστοί και φίλοι της. Το Barbie Dreams όμως στα μέσα του τραγουδιού αλλάζει ρυθμό και στυλ και η Μιναζ αγριεύει επικίνδυνα και ουσιαστικά μας δίνει ένα ιδιαίτερο verse άψογα εκτελεσμένο στο οποίο δεν παίρνει ανάσα.
Φυσικά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη πάνω στο πρότζεκτ και κάθε κομμάτι του. Εγώ, δηλώνω φαν της Μιναζ, αλλά ο στόχος μου ήταν να δω το άλμπουμ από τη σκοπιά του μέσου ακροατή. Για μένα -γνωρίζοντας όμως και την ιστορία της- το Queen αποτελεί την τέταρτη και πιο τρανταχτή απόδειξη ότι η Μιναζ έχει αναπτυχθεί σαν καλλιτέχνης και σαν άτομο (αν στο μυαλό σου η Μιναζ υπάρχει ως η κοπέλα από το τραγούδι του 2012 «Starships», ίσως πρέπει να κάνεις ένα φρεσκάρισμα και λογικά θα εκπλαγείς στο άκουσμα της). Για άλλους όμως, οι οποίοι ίσως περίμεναν ένα άλμπουμ το οποίο θα σπάσει τα τσαρτς και θα παίζεται σε όλα τα κλαμπ, ίσως είναι απογοήτευση. Δεν πιστεύω ότι το πρότζεκτ ήταν αυτό που χρειαζόταν για να γίνει πιο γνωστή και να ακουστεί σε περισσότερα εκατομμύρια, αλλά ήταν αυτό που χρειαζόταν να βγάλει η ίδια και είναι συνολικά μια άριστη δουλειά με κάποια «catchy» κομμάτια αλλά όπως πάντα πολύ έξυπνους στίχους -που σπάνια βρίσκεις πλέον στην hip-hop αυτόν τον συνδυασμό.
Αυτό το άλμπουμ λοιπόν είναι ομοιόμορφο, είναι κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το οποίο έχει θέματα να μελετήσεις, να αναλύσεις και να συζητήσεις και αυτός είναι και ο στόχος της Μιναζ. Σε μια περίοδο που κάθε πρότζεκτ της hip-hop παρέχει συνεχώς το ίδιο άκουσμα ενώ στοχεύει στην κορυφή των τσαρτς και στην κυριαρχία των κλαμπ, η Μινάζ αλλάζει πορεία και δεν σου δίνει αυτό που περίμενες να ακούσεις -όσο επικίνδυνο κι αν είναι αυτό για την ίδια και την καριέρα της. Αλλά στο δίνει με άψογη εκτέλεση αποδεικνύοντας σου πως είτε σου αρέσει είτε όχι, ο τίτλος του άλμπουμ δεν είναι τυχαίος, διότι θα περάσουν πολλά χρόνια ακόμα μέχρι να βρεθεί γυναίκα MC ικανότερη απ αυτήν.
