Πρέπει… Η λέξη που μισώ. Μια λέξη με μεγάλη δύναμη. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα διαφορετικό όταν υπάρχει στην πρόταση η λέξη «πρέπει». Μια λέξη που εξουσιάζει, αναγκάζει, διατάζει. Ένας πραγματικός τύραννος που δεν μπορείς να του επιβληθείς και να φέρεις αντίρρηση στις εντολές του.
Πολλές φορές είπα στον εαυτό μου πως δεν θα κάνω αυτό που πρέπει αλλά αυτό που θέλω. Αυτό που με κάνει χαρούμενο άνθρωπο. Και αυτό πού δεν θέλω να κάνω, αλλά πρέπει να κάνω, δεν θα το κάνω! Δεν θα καταπιέζω τον ίδιο μου τον εαυτό. Αλλά η κοινωνία, η ζωή, όπως θες πες το είναι έτσι διαμορφωμένη που μας επιβάλλει να υπακούμε σ’ αυτό το αβάσταχτο “πρέπει”. Και στο τέλος καταλήγουμε να βάζουμε το “πρέπει” πιο πάνω από το “θέλω” μας.
Δεν μου αρέσει το «πρέπει», αλλά πρέπει να συμβιβαστώ μαζί του. Γιατί; Γιατί δεν μπορώ να το αλλάξω, γιατί απλά πρέπει!
ΠΡΕΠΕΙ – Κική Δημουλά
Τηρώ, Χρέος,
το κατά δύναμιν τις εντολές σου
τα δύσκολα Πρέπει σου.
Υπάκουες δείχνουν οι σκέψεις
αλλά όρκο δεν παίρνω
μια και έχουν την άνεση
να παραβαίνουν εν κρυπτώ.
Αλλά τις πράξεις μου
πώς να τις δαμάσω;
Βγαίνουν έξω κόσμο συναντούν
γείτονες πειρασμούς
να μην κοντοσταθούν;
Μα φταίνε κι οι εντολές σου
ούτε πλήρεις ούτε ξεκάθαρες είναι.
Για παράδειγμα:
Πρέπει να είναι πιστή η αγάπη;
Κι αν δεν είναι, εμείς τι πρέπει;
με σταυρωμένα τα χέρια
ν’ αγαπάμε;
