Το συγκεκριμένο ερώτημα με απασχολεί ιδιαίτερα. Πόσο μάλλον ΄τωρα, που το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινής γνώμης, έχει στραφεί σχεδόν αποκλειστικά στο Σκοπιανό. Το Σκοπιανό για κάποιους είναι ζήτημα τεράστιας εθνικής σημασίας, που ενεργοποιεί τα πατριωτικά ένστικτα. Ένα ζήτημα που πρέπει να μας αφυπνίσει εθνικά και να θέσουμε εαυτούς έτοιμους, προς υπεράσπιση της πατρίδος, ως άλλοι 300 στις Θερμοπύλες. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι, (συμπεριλαμβανομένου και εμού), που θεωρούν, ότι το Σκοπιανό, είναι μεν ένα θέμα άξιο προσοχής και ιδιαίτερης μελέτης και εμβάθυνσης, όμως, ίσως να αποτελεί την κορυφή ενός πολύ μεγάλου παγόβουνου.
Έχω την εντύπωση, ότι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, είναι μια καλή ευκαιρία, ώστε να αντιμετωπίσουμε ευθέως τα προβλήματα που έχουμε σαν λαός. Κάνοντας την αρχή, με το πρόβλημα λαϊκού προσανατολισμού και αποπροσανατολισμού. Ο ελληνικός λαός, από καταβολής του ελληνικού κράτους, κοιτάει μονίμως το δέντρο, χάνοντας το δάσος. Εν προκειμένω, εστιαζει το βλέμμα του στην ονομασία των Σκοπίων, αρνούμενος να διευρύνει το οπτικό του πεδίο.
Η διεύρυνση του οπτικού μας πεδίου, από κοινωνικοπολιτικής πλευράς, ίσως μας κάνει να αντιληφθούμε, ότι το Σκοπιανό είναι μια διαδικασία αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από άλλα πιο ουσιαστικά προβλήματα, όπως η ανεργία, τα μνημόνια, οι κατασχέσεις σπιτιών από τις τράπεζες και άλλα πολλά. Η ηθική, πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική μας κατάπτωση, ντύνεται την φορεσιά του πατριωτισμού και ως διά μαγείας περνά απαρατήρητη. Φασίζοντες και συντηρητικοί κύκλοι πουλάνε την εθνική ενότητα με το κιλό και ο φασισμός προβάρει την γραβάτα του, για να δώσει μεγάλο αριθμό παραστάσεων σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Συνεπώς, γινόμαστε ένας λαός που άγεται και φέρεται, ψάχνοντας τρόπο να ξεχάσει τα προβλήματά του.
Φυσικά, δεν πρέπει να αγνοούμε και τις ρίζες αύτης της κοινωνικής συμπεριφοράς. Το ελληνικό κράτος θεμελιώθηκε πάνω στις αξίες του ομόγλωσσου, του ομόθρησκου και του όμαιμου, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην θρησκεία και στο αίμα. Είναι φυσικό, λοιπόν, ως λαός, να έχουμε μία τάση προς τις ακραίες αντιλήψεις, την θρησκοληψία και τον συντηρητισμό. Πόσο μάλλον τώρα, που το μόνο που μας έχει απομείνει, σύμφωνα με τους σύγχρονους «Μακεδονομάχους», είναι η υπεράσπιση της πατρίδας. Δεν παύουμε φυσικά να είμαστε και Ευρωπαίοι, με το αποτέλεσμα να κρύβεται στους στίχους του Σουρή, «Στα δυο φορώντας/ Τα πόδια που’ χει/ Στο’ να λουστρίνι/ Στ’ άλλο τσαρούχι».
Επιπροσθέτως, ακούω πολλούς να λένε, ότι ο λαός μας τώρα, περνά από την αδράνεια στην επίθεση. Σηκώνεται από τον καναπέ του, βγαίνει στις πλατείες και αντιδρά. Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Οι λαοί , πρέπει να ξεσηκώνονται για να υπερασπίζονται τα δίκια τους, να καταδικάζουν την πείνα και την βία που υφίστανται και όχι για να καίνε μάγισσες. Ένας λαός που παραπλανείται, δρα ατομικά και αντιδρά επιφανειακά, είναι σαν να πυροβολεί τα πόδια του. Όταν ένας λαός αρνείται να δείξει αλληλεγγύη σε έναν άλλο πολύπαθο λαό και βλέπει παντού εχθρούς, τότε θα καταλήξει με μαθηματική ακρίβεια ντυμένος Μέγας Αλέξανδρος σε κάποια πλατεία και βορά στις ορέξεις παρακρατικών πατριδοκάπηλων.
Ίσως ο τρόπος για να ωριμάσουμε σαν λαός, να κρύβεται βαθιά μέσα μας. Ίσως να είναι και κάτω από την μύτη μας. Μπορεί να περνά απαρατήρητος πίσω από τις εύκολες λύσεις. Επιτρέψτε μου, όμως, να πιστεύω, ότι κρύβεται στο μεταβατικό στάδιο της σκέψης. Και πιο συγκεκριμένα, της δεύτερης σκέψης. Της αμφιβολίας. Κρύβεται κάτω από το πεταμένο βιβλίο της ιστορίας. Πίσω από την λογική σκέψη και την καθαρή ματιά. Στην πάλη για διαιώματα και όχι για ονόματα. Στην αναζήτησή της αλήθειας από τα λάθη του παρελθόντος και όχι στην αναζήτησή τροφής από τα σκουπίδια του μέλλοντος.
