Πόλυ Μίλτου: Μια συγγραφέας δίπλα στην Αγάπη

Οι ψυχές που στερούνται, αυτές πάντα θα δίνουν το κάτι παραπάνω! Κάπως έτσι, η συγγραφέας Πόλυ Μίλτου, έγινε ό,τι πραγματικά η ζωή της έκλεψε. Ένα, κάποτε, λαβωμένο πνεύμα, που εξάντλησε όση δύναμη μπορούσε από τις πληγές της και πατώντας γερά στα πόδια, στα δικά της πόδια, κατάφερε να ζει μέσα στη παιδικότητα που τόσο λαχτάρησε, μα δε γεύτηκε όταν έπρεπε. Έγινε ο άνθρωπος που αντίκρισε με τα ίδια του τα μάτια τη φρίκη του πολέμου και άνοιξε τη πλημμυρισμένη από συμπόνια και αλληλεγγύη (μια λέξη που φθίνει στις μέρες μας) αγκαλιά της, ο άνθρωπος που δίδαξε τη γλώσσα την Ελληνική σε Αλβανικά σχολεία, ριζώνοντας με τον τρόπο της στις παιδικές ψυχούλες τη σημασία της αγάπης και την απέχθεια για τον ρατσισμό.

Μιλώντας για όλα αυτά , μα και για το συγγραφικό έργο της, είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος πως η Πόλυ Μίλτου, αποτελεί έναν σύγχρονο φάρο ελπίδας και πνευματικής διδαχής.

1)Ποια είναι η κινητήριος δύναμη του έργου σας; Τι είναι αυτό δηλαδή που σας γεμίζει συναισθήματα που νιώθετε την ανάγκη να αποτυπώσετε στο χαρτί;

– Η ζωή. Η δική μου και των άλλων. Ο πόνος, η αδικία, ο ρατσισμός, οι καταστροφές, τα ζωάκια και η σκληρότητά μας, όλα… Υποφέρει η γη, κι όμως, με τόσο απλό τρόπο όλα θα γίνονταν καλύτερα, αν αρχίζαμε να νιώθουμε τα λάθη μας και να υπολογίζουμε και την ύπαρξη του κάθε άλλου, πέρα από τον ατομισμό και το εγωιστικό μας συμφέρον. Η αλήθεια πρέπει να αντιμετωπίζεται με θάρρος και να κυριαρχεί παντού, όσο κι αν μας πονάει αυτό.

2)Πέρα από το γράψιμο και τη συγγραφή, υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να εκφράζετε τον εαυτό σας; Αυτό δηλαδή που είστε;

-Η ζωγραφική, η μουσική και η τιμή που μου έχει γίνει να συμμετάσχω σαν ώριμο μέλος στον σπουδαιότερο κόσμο του κόσμου μας, την παραδεισένια πραγματικότητα των μικρών παιδιών…

3)Υπάρχει κάποιο έργο σας το οποίο αγαπήσατε λίγο παραπάνω από όλα τα άλλα; Αν ναι για ποιο λόγο;

– Όλα μου τα έργα τα αγαπώ για κάτι συγκεκριμένο που χαρακτηρίζουν. Όμως, είναι αλήθεια πως επιθυμώ να περπατήσει στον κόσμο η «Λίνα» μου, μια ιστορία που ξεκίνησε στην εφηβεία μου και γραφόταν μια ζωή. Είναι μια ολόκληρη σειρά, από την οποία κατάφερα να εκδώσω το πρώτο της βιβλίο, αλλά αυτό δε λέει τίποτα γιατί είναι απλά η βάση της ιστορίας… Πρέπει να εκδοθούν όλα της τα βιβλία για να δοθεί το ολοκληρωμένο νόημα. Η Λίνα μεγαλώνει μαζί μου και κλείνει μέσα στις σελίδες των βιβλίων της όλη τη συνέχεια της ζωής… με ό,τι συνεπάγεται αυτό… Ελπίζω να καταφέρω να εκδοθούν κάποτε όλα.

4)Τι είναι αυτό που ενθαρρύνει και τι αυτό που απογοητεύει ένα σύγχρονο συγγραφέα στην Ελλάδα του σήμερα;

-Η πραγματικότητα και μόνο της κρίσης στην Ελλάδα του σήμερα και δεν εννοώ τόσο την οικονομική όσο την πνευματική, είναι μια μελανή σελίδα που δεν αφήνει περιθώρια ενθουσιασμού. Η συγγραφή έχει σχέση με τον πολιτισμό και έχουμε ευθύνη όσοι γράφουμε για όσα δίνουμε στον κόσμο. Οι εκδοτικές, θα ήθελα να αναθεωρήσουν τη στάση τους απέναντι στον κάθε συγγραφέα και να τον σέβονται σαν συνεργάτη που τους εμπιστεύτηκε την ψυχή του και όχι σαν ένα είδος φρικτής εκμετάλλευσης. Ο συγγραφέας έχει και αυτός δικαιώματα! Αυτό που μας δίνει θάρρος να συνεχίζουμε, πιστεύω πως είναι η ίδια μας η ψυχή που θέλει να δώσει κάτι θετικό στη γενική μαυρίλα και ένα μήνυμα: «όσο υπάρχουν συγγραφείς, υπάρχουν ψυχές που κατανοούν, πάσχουν και συμπάσχουν και προσπαθούν για το καλύτερο». Προσωπικά, πήρα μια ανάσα ζωής όταν μου έκαναν την τιμή να με δεχτούν στη σημερινή εκδοτική μου οικογένεια, τον Ελκυστή, όπου αγκάλιασαν το έργο μου με σεβασμό, το ανέδειξαν με εντιμότητα και με έκαναν να νιώθω χαρούμενη και αισιόδοξη.

5)Βλέπουμε πως είστε δικτυωμένη σε όλα τα μέσα. Πώς αντιμετωπίζει ο κόσμος την Πόλυ Μίλτου μέσα κι έξω απ’ τη συγγραφή; Πώς εσείς διαχειρίζεστε την αναγνωρισιμότητα ;

-Η δικτύωση, αναγκαίο κακό. Κουράζομαι πολύ με όλο αυτό λόγω και πολλών χρόνιων προβλημάτων υγείας. Στην αρχή ήμουν ανώνυμη, επειδή στη χώρα μου δυστυχώς, κυριαρχεί πολύς ρατσισμός ή παραπληροφόρηση και καχυποψία για οτιδήποτε που αφορά τη δική μου επιλογή ζωής. Όταν έφτιαξα τις σελίδες συγγραφής, ήθελα να γράψω απλά τη γνώμη μου, να είμαι ελεύθερη να εκφραστώ όπως θέλω. Όταν έγινα κάπως γνωστή στον κόσμο από τα έργα μου και όχι από… τα μούτρα και τα ρούχα, τόλμησα και έβαλα τη φωτογραφία την αληθινή… Εντάξει, οι αντιδράσεις ήταν αναμενόμενες και αντιφατικές. Υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί, ιδιαίτερα οι φανατικοί κάθε είδους, που δεν αποδέχονται τη συνύπαρξη της ιδιότητάς μου (ιδιαίτερα επειδή είμαι γυναίκα) με κάτι μη… θρησκευτικό… Όμως οι περισσότεροι, αυτοί που κατανόησαν την ψυχή μου, με αντιμετωπίζουν για αυτό που είμαι μέσα από τα ρούχα και όχι σαν ρούχο. Και συγκινήθηκα ιδιαίτερα με τη φιλελεύθερη και γεμάτη ευγένεια στάση συγγραφέων και ποιητών, που με τους περισσότερους δεθήκαμε ακόμα περισσότερο με την αγάπη, την ενσυναίσθηση και το σεβασμό της ατομικής ελευθερίας. Στην πραγματική ζωή, η αλήθεια είναι πως συνεχίζω να υποφέρω από μεγάλο ρατσισμό και μισαλλοδοξία σε κάθε μου βήμα, επειδή τολμώ να ζω με τον κόσμο, ούσα διαφορετική και πιο πολύ… επειδή είμαι γυναίκα και τολμώ. Δεν κατάλαβα ποτέ τι τους πειράζει η ξένη επιλογή ζωής, όταν κάποιος δεν επεμβαίνει στη δική τους. Ούτε, γιατί, ενώ λέμε ότι εκσυγχρονιστήκαμε, αντιμετωπίζουμε πάντα τη γυναίκα σαν κατώτερο είδος. Το καταγγέλλω ευθέως αυτό. Και το λέω με βεβαιότητα γιατί, ενώ για έναν άνδρα ιερέα ή Μοναχό σπάνια υπάρχουν απορίες αν διδάσκει, αν συγγράφει, αν λέει ευθέως τη γνώμη του κλπ., για μένα που είμαι γυναίκα ακούγονται συνέχεια ένα σωρό «γιατί» και «πώς»… Η Ελλάδα του σήμερα με πληγώνει με την τεράστια έλλειψη πολιτισμού, σεβασμού, ευγένειας και αποδοχής του κάθε άλλου ανθρώπου, όποιος κι αν είναι αυτός, μας αρέσει ή όχι. Το να τολμάς να είσαι ελεύθερος ή μάλλον… ελεύθερη, σε μια χώρα όπου οι αξίες λαβώθηκαν και σκλαβώθηκαν, είναι βάσανο. Οι πολλοί κάνουν υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, γι’ αυτό τους ενοχλούν τα ελεύθερα πνεύματα, ιδίως… τα γυναικεία πνεύματα. Οπότε, η αναγνωρισιμότητα, όπως λέτε, αφορά μόνο τους φίλους και τα ανοιχτά μυαλά, που συμπορεύονται άνετα μαζί μου, όπως και με κάθε άλλον άνθρωπο με ανοιχτό μυαλό και καλή διάθεση, και τους ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου για το φιλελεύθερο και το σεβασμό προς όλους! Από τους υπόλοιπους, εξακολουθώ να αντιμετωπίζω προβλήματα σε όποιον χώρο, άλλοτε σοβαρά και άλλοτε με τη χροιά ενός άνοστου αστείου.

6) Η ρουτίνα, οπουδήποτε και αν υπάρχει αυτή, σας φοβίζει; Πώς αγαπάτε να περνάτε τη μέρα σας;

-Η μέρα μου, συνήθως, είναι με τα παιδιά. Αλλιώς, ασχολούμαι αφάνταστες ώρες με το διάβασμα και τη συγγραφή. Η ρουτίνα, πιστεύω πως πάντα κουράζει. Υπάρχουν όμως φορές που ξεκουράζεται η ψυχή από το μπέρδεμα της συνεχούς αναζήτησης για κάτι ακόμα…

7)Έχετε δηλώσει πως η δύσκολη παιδική σας ηλικία στιγμάτισε την εξέλιξη σας. Τι κρατήσατε από αυτήν; Και τι αποβάλλατε;

-Οι δικές μου δυσκολίες μάλλον άρχισαν από την κοιλιά της Μητέρας μου και συνεχίζονται… Δεν ξέρω τι κράτησα και η αλήθεια είναι πως δε θα ήθελα να κρατήσω σχεδόν τίποτα από τότε. Στιγμές μόνο, κάποιες μέρες ίσως, μακριά από το σπίτι που με πλήγωνε… ίσως. Παντού, όμως, σκοτάδι… Δεν ήμουν το παιδί που το στήριζε το σπίτι του (αν και ήσαν σημαίνοντα πρόσωπα στην κοινωνία), οπότε ο καθένας μπορούσε να εκδηλώσει άνετα τα κόμπλεξ του πάνω μου. Και έτσι συνεχίζεται να γίνεται, τώρα, λόγω διαφορετικότητας της ζωής μου. Ίσως αυτό κράτησα. Ότι η κοινωνία είναι γεμάτη ανειρήνευτους ανθρώπους με λάθος επιλογές, που ξεσπούν τα κόμπλεξ τους πάνω σε όποιον θεωρούν αδύναμο, ευάλωτο ή ότι δε θα αντιδράσει με εκδικητικότητα. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν απέβαλα κάτι. Η ιστορία μας είναι γραμμένη σε κάθε μας κύτταρο και μας ακολουθεί, θέλουμε δε θέλουμε. Δεν ξεχνώ! Αλλά με πονάει να θυμάμαι. Δεν έχω μνήμες ευχάριστες και δε θέλω να ανήκω στο παρελθόν. Αυτούς που θα ήθελα να θυμάμαι, τους αληθινούς γονείς μου, δεν τους γνώρισα ποτέ, οπότε τι το όφελος να ξεχνιέμαι στις πληγές; Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο μέλλον και η ψυχή μου εργάζεται με ενσυναίσθηση και πολύ πόνο το κάθε της παρόν!

8 ) Συνήθως σας ακούμε να μιλάτε για την αγάπη με μια απέραντη σοφία που σας χαρακτηρίζει θα έλεγε το κοινό σας. Θα θέλατε να ορίσετε την αγάπη; Τι είναι για εσάς η αγάπη;

-Η Αγάπη για μένα είναι η ίδια η ουσία του Θεού μου. Είναι Αυτός που με αγκάλιασε στοργικά από όταν γεννήθηκα και δε με αφήνει ποτέ. Τον έχω δει ατέλειωτες φορές στη ζωή μου, με σκεπάζει τα βράδια που παγώνω από την ανθρώπινη κακία, με παρηγορεί στα όνειρά μου, μου γεμίζει χαρά την ξεσκισμένη μου καρδιά κάθε λεπτό που αιμορραγεί. Η αγάπη είναι αυτό που διάλεξα ενσυνείδητα και αυτοβούλως στη ζωή μου. Αυτό που στερήθηκα από το πρώτο μου κλάμα και έταξα να δώσω και να δίνω σε όλους ανεξαιρέτως, ώσπου να κλείσω τα μάτια μου. Βέβαια, αντιμετωπίζω αυστηρά και κάποιους που θεωρούν πως η αγάπη είναι εκμετάλλευση του… «χαζού» που αγαπάει. Τότε… κλειδώνω! Και αυτούς τους πετάω έξω διαπαντός!

Η καυτή αλήθεια είναι πως… ακόμα δεν ξέρω τι είναι η αγάπη. Την ψάχνω στην ιδανική της μορφή. Απλά νιώθω να την διψάει η ψυχή μου, πονάω όταν υποφέρει η γη, πληγώνομαι όταν κάποιος πέφτει, αιμορραγώ όταν ακούω να κλαίνε, χαίρομαι τρελά όταν βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους, μια ευχή να γαληνεύουν τα όνειρα των ανθρώπων, ένα δάκρυ δικό μου να γίνει χαμόγελο του άλλου, κάτι τέτοιο… Και η επιθυμία να είχα μια αγκαλιά τεράστια, να κλείσω εκεί με στοργή, ασφαλή, όλα τα μωράκια και τα παιδιά ανθρώπων και ζώων που απέμειναν μόνα, έρημα, κακοποιημένα, θλιμμένα, κυνηγημένα από όλους. Με πονάει που δεν μπορώ να το κάνω.

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδιάς και δημόσια τη συγγραφέα,  για τον πολύτιμο χρόνο που μας χάρισε, για την άψογη συνεργασία που είχαμε και πάνω απ΄όλα για όλες τι σοφές κουβέντες που μοιράστηκε μαζί μας!