Μισώ αυτήν τη Γη. Η Γη γεννάει παράξενα πλάσματα. Άλλα είναι όμορφα και άλλα απελπίζονται που δεν ταιριάζουν με τα υπόλοιπα. Άλλα έχουν τα πάντα και άλλα τίποτα. Πάντως κανένα δεν θέλει να αφήσει χώρο για το άλλο. Ούτε για να κινηθεί, ούτε για να φάει, ούτε για να πιει, ούτε για να αναπνέει, ούτε για να ζει. Όλα θέλουν τα πάντα και τίποτα. Κανένα δεν είναι ποτέ ευχαριστημένο. Κι αν είναι, λέει ψέματα. Στις καλύτερες περιπτώσεις τα πλάσματα αυτά αναρωτιούνται για πιο ενδιαφέροντα πράγματα από το τι θα αποκτήσουν αύριο. Αναρωτιούνται γιατί υπάρχουν εδώ. Δεν βρίσκουν ποτέ απάντηση, γιατί δεν υπάρχει. Και αυτές είναι οι καλές περιπτώσεις.
Πλάσματα κακά και πλάσματα καλά, πάντως πλάσματα. Έτσι, απλά· χωρίς αιτία, προορισμό ή νόημα. Τα πλάσματα αυτά περνούν την περισσότερη ζωή τους σε ένα παράξενο είδος νάρκης. Κάνουν πράξεις τυποποιημένες κάθε μέρα, δεν αλλάζουν ποτέ στ’ αλήθεια. Κάνουν πράγματα που μισούν για να μπορέσουν να κάνουν πράγματα που αγαπούν. Και δεν έχουν επιλογή. Όποιο από αυτά νομίζει πως έχει γελιέται. Ίσως απλά να ήταν τυχερό. Τα περισσότερα ξέρουν ότι είναι παγιδευμένα. Γεννήθηκαν παγιδευμένα. Και αυτό τα τρελαίνει και κάνουν πράξεις περίεργες. Πολλά από αυτά δεν ανήκουν σε ομάδες, γιατί τρελάθηκαν.
Τόσο παράξενα αυτά τα πλάσματα χωρίς σκοπό. Λατρεύουν κάτι παράξενα όντα, σπλαχνικά. Υποτίθεται πως τα όντα δημιούργησαν τα πλάσματα και τα αγαπούν. Όμως τα πλάσματα τα φοβούνται, γιατί μάλλον τελικά τα όντα χρειάζονται αίμα για να επιβιώσουν όσο τα λατρεύουν τα πλάσματα. Αν όχι αίμα, τότε απόλυτη υπακοή σε τυραννικούς κανόνες. Είναι πολύ παράξενα τα πλάσματα. Θέλουν πάντα να καταδυναστεύονται. Όμως όταν συμβαίνει αυτό αντιδρούν. Και όταν αισθάνονται ελεύθερα ξαφνικά δεν ξέρουν τι να κάνουν με τους εαυτούς τους. Και ο κύκλος αρχίζει πάλι από την αρχή.
Αυτά τα πλάσματα θα ήθελαν να ζουν για πάντα, χωρίς αιτία και προορισμό. Χωρίς σκοπό. Ξέρουν πως αυτό δεν θα είχε νόημα, αλλά το επιθυμούν. Αν συνέβαινε θα τρελαίνονταν όλα μια και καλή. Είναι τρομακτική αυτή η σκέψη.
Μισώ αυτήν τη Γη. Γεννά τέρατα και τα αναμασά. Τα ροκανίζει και τα ενταφιάζει μέσα της άπληστα. Μισώ αυτήν τη Γη, γιατί δημιούργησε κάτι απαίσιο. Και συνάμα εκπληκτικό, με ατελείωτες δυνατότητες. Με αγάπη, με καλοσύνη και δύναμη. Με όνειρα, ελπίδες, όλα προορισμένα να γίνουν πάλι σκόνη. Ας ήταν όλα τα πλάσματα απαίσια τέρατα. Θα ήταν εύκολο να τα μισείς. Θα ήταν εύκολο να με μισώ. Μισώ αυτήν τη Γη, γιατί έφτιαξε κι εμένα. Σακάτη και τυφλό να αναζητάω νόημα, να ουρλιάζω για βοήθεια στο άπειρο και το μόνο που να επιστρέφει σε εμένα να είναι ο απόηχος της ήδη χαμένης μου φωνής.
Μισώ αυτήν τη Γη. Ευτυχώς που είναι εφήμερη.
Jericho