Δεν ξέρω αν φταίει η μελαγχολία που έχει φέρει η αφρικανική σκόνη στην ατμόσφαιρα ή αν κάποιος ανάδρομος πλανήτης γυρνάει πάνω από το κεφάλι μας, η μοναξιά όμως είναι ένα θέμα που λίγο-πολύ μας απασχολεί όλους.
Είναι εκείνες οι φορές που νιώθεις σαν το ψάρι έξω από τα νερά του, ζητώντας απλά να γυρίσεις στο περιβάλλον που τόσο καλά ξέρεις να κολυμπάς. Είναι λογικό όμως, να αισθάνεσαι έτσι όταν καθημερινά βρίσκεσαι με τόσο κόσμο; Αν με ρωτάς, φυσικά και είναι.
Κάποιες φορές έχουμε ανάγκη από τη λεγόμενη “κοσμοθεραπεία”, να έρθουμε σε επαφή με κόσμο είτε επειδή έχουμε καιρό να το κάνουμε, είτε επειδή δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχουμε καλύψει και το κενό που ενδεχομένως έχουμε μέσα μας. Γιατί; Διότι η ουσία δεν βρίσκεται στην ποσότητα αλλά στην ποιότητα. Τι σημασία έχει αν γύρω σου υπάρχουν ορδές κόσμου, αν κανείς δεν έρχεται να σου πει έναν καλό λόγο, να σ’ακούσει για λίγο, να νιώσεις αυτό που λέμε συντροφικότητα; Καμία απολύτως.
Σίγουρα δεν είμαστε φτιαγμένοι για να ταιριάζουμε όλοι με όλους και ευτυχώς στις μέρες μας έχουμε την δυνατότητα της επιλογής και γι’αυτό πρέπει να την κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Δεν έχει νόημα να κρατάμε στη ζωή μας ανθρώπους μόνο και μόνο για να “γεμίσουμε” το κενό, γιατί στην πρσαγματικότητα απλώς συμβιβαζόμαστε. Και, δυστυχώς η ζωή μας είναι πολλή μικρή για να την περνάμε με συμβιβασμούς.
Το να επιλέξει κανείς τη μοναξιά είναι δικαίωμά του, ωστόσο αν σκεφτούμε τα πράγματα καλύτερα θα δούμε πως κανείς δε τα κατάφερε τόσο καλά μόνος του, απ’ότι με την ομάδα του. Εξάλλου και στα μαθηματικά, αν βάλεις 0 δίπλα στην μονάδα τότε θα γίνει δεκάδα, αν όμως το βάλεις μπροστά και το αφήσεις εκεί θα μείνει για πάντα μονάδα.