Και τι συμβαίνει όταν καταλαβαίνεις πως ζεις στο ψέμα? Τι συμβαίνει όταν ανακαλύπτεις πως όλοι σε προδώσαν; Τι συμβαίνει όταν αυτοί που πίστευες πως ήρθαν για να μείνουν, τελικά έφυγαν πριν καν προλάβεις να τους κοιτάξεις στα μάτια, για να καταλάβεις τι είδους μάσκα θα φοράνε αυτή τη φορά;
Όλοι είμαστε στο κυνήγι της αγάπης. Όπου κι αν πάμε, ό,τι κι αν θέσουμε προορισμό μας, τελικά μόνο την αγάπη θα αναζητάμε συνειδητά ή ασυνείδητα… Και οι άνθρωποι που ξεχειλίζουν από αγάπη; Τι γίνεται με τους ανθρώπους που έχουν να δώσουν τόση πολλή αγάπη, που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει μισός, εγωισμός, ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ; Γιατί αυτούς τους ανθρώπους τους εκμεταλλεύονται οι περισσότεροι; Τι πρέπει να κάνουν όσοι απλά αγαπάνε; Έχουν αυτό που όλοι ζητάνε, αλλά ποτέ κανείς δεν τους σέβεται και δεν τους εκτιμά.
Γιατί να μπλέκονται τόσο πολύ τα συναισθήματα και τελικά οι σχέσεις των ανθρώπων; Γιατί να φοβούνται κάποιοι να είναι ειλικρινείς; Αντί να καταλάβουν πως η ειλικρίνεια εκτιμάται, κρύβονται πίσω από τα ψέματά τους. ΜΑ ΠΟΣΟ ΓΕΛΟΙΟΙ γίνονται όταν όλα αναδυθούν στην επιφάνεια; Κι εσύ που αγάπησες και δεν ήθελες να ξέρεις τι σημαίνει μισός, εγωισμός, επιπολαιότητα… Τελικά φρόντισε άλλος να σε διδάξει τη σημασία τους και μόλις σου έδωσε το μάθημα αυτό, ένιωσες και το πώς είναι να πληγώνεσαι.
Νιώθεις προδομένη και ένοχη, μα αυτό είναι που δηλώνει την ανεπάρκεια του ανθρώπου που δεν σε σεβάστηκε, δεν σε εκτίμησε. Και αφού εκτόνωσες μόνη σου και με αξιοπρέπεια τα δάκρυά σου, περνάς στο επόμενο στάδιο. Αρχίζεις και αναρωτιέσαι ποιος είσαι, ποιος δεν είσαι και ποιος θέλεις να είσαι. Βάζεις στην άκρη τα συναισθήματά σου και ξεκινάς την αναζήτηση ταυτότητας. Μήπως πρέπει να πάψεις να αγαπάς και να μουδιάσεις τα συναισθήματά σου για να μην πληγώνεσαι; Μήπως πρέπει να τους αγνοήσεις όλους, να αδιαφορήσεις και να πετάξεις κάθε ίχνος συναισθήματος από πάνω σου; Μήπως πρέπει να πάψεις να είσαι άνθρωπος που αγαπά; Μήπως πρέπει τελικά να μισήσεις κι εσύ; Να γίνεις εγωιστής ή απλά πιο εκδικητικός? Μήπως πρέπει να γίνεις ένα άβουλο ον που δεν θα εξωτερικεύει τα συναισθήματά του και θα πηγαίνει όπου το πάνε;
Άραγε, πρέπει να συνεχίσεις να είσαι η αγνή, καθαρή και αγαθή ψυχή που περιμένει κάτι αντίστοιχο; Ή μήπως πρέπει να βάλεις στη ναφθαλίνη την ανθρωπιά σου και ό,τι άλλο νιώθεις; Μα πώς μπορεί κάποιος να σταματήσει αυτή τη δίψα για αγάπη; Αυτή τη δίψα για σίγουρη αγκαλιά που θα σου δώσει τη δύναμη να πεις “όλα καλά”;
Και πριν καν καταλάβεις τι είσαι και προς τα πού βαδίζεις, νιώθεις πως δεν έχεις δική σου ζωή και πως ζεις τη ζωή που άλλοι θέλουν να ζήσουν, αλλά στην επιβάλλουν για να καλύψουν τις δικές τους ανασφάλειες. Τι συμβαίνει όταν μένεις μόνος σου; Τι συμβαίνει όταν θες να ξεχάσεις όλους όσους γνώρισες;
Για μένα μία είναι η λύση… Τους ανθρώπους που γνώρισα, δεν γίνεται και δεν θέλω να τους ξεχάσω. Ο κάθε ένας ήταν ένα δίδαγμα. Και εκεί που πίστευαν πως κατάφεραν να σε λυγίσουν, τους λες πως θα συνεχίσεις να τους αγαπάς και να κατανοείς πως ίσως και αυτοί να ήταν μπερδεμένοι, χωρίς όμως να επιτρέπεις άλλο την οποιαδήποτε εξουσία τους πάνω σου. Μα ακόμα κι αν ήθελαν σκόπιμα να αδιαφορήσουν ή να σε πληγώσουν, τους απαντάς πάλι με αγάπη, γιατί μπορεί να σε δίδαξαν τι σημαίνει μισός, εγωισμός, επιπολαιότητα, αλλά εσύ μπορείς να τους διδάξεις πώς πατάς ένα delete και προχωράς παρακάτω. Δεν τα παρατάς, δεν το βάζεις κάτω, δεν σταματάς να είσαι αισιόδοξος, δεν σταματάς να χαμογελάς και φυσικά… ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.
Τώρα είναι που θα λες διαρκώς την αγαπημένη μου φράση “όλα καλά”‘. Τους συγχωρώ όλους κι έτσι ζω την τραγική ειρωνεία, αφού χωρίς να το θέλω τους θυμίζω πόσο “λίγοι” ήταν μπροστά μου. Παίρνω το αίμα μου πίσω με τη δύναμη που έχω να σε συγχωρώ και να σε αγαπώ εξίσου. Δεν πειράζει για ό,τι κι αν έκανες, δεν πειράζει που με γέμισες ψέματα, δεν πειράζει, σου έδωσα δικαίωμα να τα κάνεις. Αλλά είμαι πιο δυνατή από εσένα, γιατί πιο δυνατός είναι αυτός που συγχωρεί πρώτος…
Κειμενογράφος: Χριστίνα Φιλίππα
