Βρισκόμαστε λοιπόν και επισήμως στην πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου και το τέλος του φετινού καλοκαιριού. Και όπως γράφω και στον τίτλο μου πες «Καλό Σεπτέμβριο», αν τολμάς και θα καταλάβετε παρακάτω γιατί. Μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα πλέον ότι ήταν ένα από τα πιο δύσκολα καλοκαίρια της ζωής μου, αφού βίωσα τον αποχωρισμό, την απώλεια, τον πόνο, την αλλαγή, τον κίνδυνο. Σίγουρα δεν ήταν από τα αγαπημένα μου. Η ζωή μου ήρθε τούμπα. Μια τούμπα που σε έναν βαθμό την επέλεξα αλλά δεν περίμενα ότι θα με πάει τόσο μακριά. Τελικά την αλήθεια μου να την πω: ΦΟΒΑΜΑΙ. Και είναι από τις λίγες φορές που νιώθω έτσι. Ή ίσως από τις λίγες που το παραδέχομαι.
Βέβαια για να είμαι ειλικρινής πάντα αυτές οι αλλαγές και οι εκκαθαρίσεις φέρνουν μια νέα ενέργεια και μέσα μας και έξω μας. Δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτή η ανανέωση αλλά το νέο θα φέρει πάντα κάτι νέο. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ πιο πριν αλλά με όσα συνέβησαν φέτος μέσα σε μόλις τρεις μήνες δεν έχω παρά να το συνειδητοποιήσω. Οι θέσεις και τα κενά αναπληρώνονται. Όχι πάντα με κάτι καλύτερο όχι πάντα με κάτι χειρότερο. Όμως αναπληρώνονται γιατί είμαστε άνθρωποι και αυτή είναι η δουλειά μας.
Την τελευταία μέρα της άδειάς μου σκεφτόμουν ότι άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε και εγώ δεν έκανα αυτά που θέλω, δεν βγήκα όσο θα ήθελα, δεν διασκέδασα με παρέες ως το πρωί, δεν πήγα μια εκδρομή. Απλά πράγματα που κάνουν πολλοί συνομηλικοί μου. Σκεφτόμουν ότι επέλεξα για άλλη μια χρονιά αυτό που μου φαίνεται οικείο. Κολυμπούσα στη θάλασσα και σκεφτόμουν, αν υποσυνείδητα αυτό το οικείο μου το έχουν επιβάλει και αν και εκείνοι θα έκαναν το ίδιο στη θέση μου. Απ’ την άλλη τώρα που το επεξεργάζομαι, σκέφτομαι ότι παρότι το επέλεξα αυτό το οικείο και πάλι νευρική ήμουν και απότομη. Κάπως έτσι λοιπόν έρχεται με κάποιο μαγικό και μυστήριο τρόπο το σύμπαν να σου θυμίσει ότι με το να βάζεις στο μυαλό σου απίθανα ή έστω και πιθανά σενάρια, να υπεραναλύεις και να γκρινιάζεις χάνεις τη ζωή σου και τον εαυτό σου καθημερινά. Ήρθα αντιμέτωπη με μια δύσκολη κατάσταση υγειάς και σκέφτηκα ότι τώρα ή κάποιος με τιμωρεί ή μου δίνει μια ευκαιρία να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να τσεκάρω αν αυτά για τα οποία γκρίνιαζα και σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες μπορώ να τα κάνω τώρα που μου δίνεται μια παράταση. Άλλη μια βδομάδα λοιπόν στο χωριό που μου ήρθε τελείως τυχαία και χωρίς να την επιλέξω ή να την σκεφτώ. Μια εβδομάδα καραντίνας βέβαια αλλά μια ευκαιρία να συνδεθώ κατά κάποιο τρόπο με το σώμα μου και τη γραφή μου.
Όσον αφορά τον Σεπτέμβριο που φαίνεται να ανατέλλει στον ορίζονται την ώρα που ο ήλιος μας κλείνει το μάτι και δύει γεμίζοντας πορτοκαλί και ροζ τα βουνά νιώθω ότι κάτι καλό μας φέρνει. Ξέρετε τον Σεπτέμβριο από τότε που τελείωσα το σχολείο δεν τον έβλεπα ποτέ μου σαν φθινόπωρα. Περισσότερο σαν μια μεταβατική φάση, σαν ένα γλυκό και ρομαντικό αποκαλόκαιρο που φέρνει λίγο τη δροσιά του φθινοπώρου αλλά και την ανεμελιά του καλοκαιριού. Ίσως γι’ αυτό να επέλεξα και φέτος να πάω διακοπές τον Σεπτέμβρη. Και ο φετινός Σεπτέμβρης ήδη πριν μπει φέρνει μαζί του κάποιες υποσχέσεις που εύχομαι να βγουν αληθινές…
Όσο για το αν είμαι έτοιμη για χειμώνα και άλλες ιστορίες αυτό δεν το ξέρω και ούτε με ενδιαφέρει στη συγκεκριμένη φάση. Είναι πολύ νωρίς ακόμη και εγώ δεν έχω καν ολοκληρώσει τα μπάνια μου. Θα δείξει ο χρόνος και η ζωή. Έχουμε ακόμη…
Προς το παρόν όμως πείτε όλοι «Καλό Σεπτέμβριο», αν τολμάτε. Δεν δαγκώνει. Ίσα ίσα.
The Friday Folly: Παιδιά ο μήνας λέγεται Σεπτέμβριος, όχι ΣεΜπτέμβριος. Τι έχετε πάθει και το λέτε όλοι λάθος;
